Ο αγαπημένος ηθοποιός συνομίλησε με την Ειρήνη Παπουτσή με αφορμή την παράσταση “Black out”
Μυσταγωγία, λόγος στακάτος, κοφτός, δίχως περιθώρια, γροθιά στο στομάχι στιγμές-στιγμές και ο Σαπουντζής να «βγάζει τα συκώτια του», σπονδή στο βωμό της τέχνης του που μας καθήλωσε αφήνοντας στην άκρη τα ποτά μας που ζεστάθηκαν, απορροφημένοι όλοι απ’ το λόγο του που μας συνεπήρε, τη συμπόνια, το «συμπάσχω» των ηρώων του.
Εκείνο το κορίτσι που έβαλε το μουστακάκι με το κάρβουνο για να ξεγελάσει το χάρο, ένα πλακάτ από σκουπόξυλο, το χέρι του υψωμένο και κείνος να μας κοιτά κατάματα δίχως συνθήματα, μια ζωή διαιρεμένη δια του 24.000 βολτ!
Λίγοι είναι η αλήθεια «και καλοί» όπως είπε ο Χρήστος που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Black out (μια μικρή διαμαρτυρία)” που έκανε μια μοναδική στάση στη Λάρισα και στο καφενείο «Τα Κανάρια», δυο ιστορίες από τη βραβευμένη συλλογή διηγημάτων του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει, θα δεις» που ζωντάνεψε μοναδικά ο Χρήστος Σαπουντζής, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Μαργαρίτη.
Πάψαμε να ακούμε οι άνθρωποι με την καρδιά, τον πήρα απ’ τα… μούτρα σαν καθίσαμε παράμερα, αποκαμωμένος εκείνος απ’ τη «μοιρασιά» μαζί μας, επηρεασμένη από καταστάσεις και βιώματα που «ξύπνησε» η ερμηνεία του η αφεντιά μου.
Χαμογέλασε πικρά, « σειρά σου τώρα, εγώ ξεχαρμάνιασα στην παράσταση, το’ βγαλα από μέσα μου», πιότερο με προκαλεί μα συνεχίζει απαντώντας στη διαπίστωση: «Ρε συ Ειρήνη, χάνονται τα στοιχήματα! Βλέπεις ο σύγχρονος τρόπος είσπραξης των πραγμάτων είναι μέσω του μυαλού, καρδιά έχει πάψει να υφίσταται και αυτός ακριβώς ο τρόπος είναι που μας έκανε απάνθρωπους».
Μου ακούγεται απαισιόδοξος και του το λέω, τι βλέπεις, τελικά δεν μπορούμε οι άνθρωποι δίχως ηγέτες και συνθήματα στα πανό μας;
“Πως εκφράζεται η απώλεια με συνθήματα;” περισσότερο αναρωτιέται πριν συνεχίσει, «δεν υπάρχει σύνθημα να ενώσει, μόνο η προσωπικότητα του καθένα. Άλλωστε αν το καλοσκεφτείς η διαμαρτυρία είναι απλή, ουτοπική, να η παράσταση καλή ώρα, θες να πεις κάτι έστω για ένα βράδυ».
Μοιραία πολιτικός ο λόγος, η κρίση, το προσφυγικό, ο πολιτισμός ως πρόταση και φυσικά η Αριστερά.
«Κινεζοποίηση και Βουλγαροποίηση είναι ο στόχος, Αλήθεια που πήγε εκείνο το 60% του δημοψηφίσματος; Γύρισαν όλοι σπίτι τους, μα σαν με ρωτάς δίχως όπλα αλλαγές δεν έχει!
Όσο για το προσφυγικό και τις ακραίες φωνές που πληθαίνουν παντού, ρατσιστής είναι ο καθένας, ας καθαρίσουμε πρώτα με το φασίστα που έχουμε μέσα μας, αυτόν που βγάζουμε στη γυναίκα μας, στο παιδί μας, στη δουλειά και μετά τα ξαναλέμε».
Αρχίζει να μαζεύει, κείνες τις λάμπες που φώτιζαν λίγο πριν το ταλέντο του και μια κιθάρα που «έκλεισε» δυνατά το μονόλογό του.
«Ένα κατάλαβα, μέσα μου ξυπνάει η ζωή κάθε που έρχομαι πολύ κοντά στο θάνατο», έτσι δυνατά, ίσως και απότομα «έκλεισε» και η κουβέντα μας, μα μου έφτανε!
Καλό τους δρόμο…
Σ.Σ Θερμές ευχαριστίες στον Άκη Μπακόπουλο για τη φωτογράφιση και την ευγενική παραχώρηση του υλικού
