Φτάσαμε μεσημέρι, από κείνα τα απριλιάτικα μεσημέρια στο θεσσαλικό κάμπο που «δεν στέκεσαι».
Λίγο πιο κει αλληλέγγυοι καταφτάνουν πεζοί, ενώνουν τις φωνές τους με Σύριους, Αφγανούς, Ιρακινούς, «είμαστε άνθρωποι», «να ανοίξουν τα σύνορα», μπερδεύονται οι γλώσσες, αράβικα, σπαστά αγγλικά, ελληνικά, ντοπιολαλιές των Αφγανών, κοινός ο τόπος.
Απέναντι δυνάμεις της αστυνομίας, εν αναμονή και του υπουργού νεύρα τεντωμένα, θερμοκρασίες στο «κόκκινο» και ο ήλιος το χαβά του!
«Που πας, απαγορεύεται», έτοιμος να δώσει τη μάχη του ο ένστολος!
«Δημοσιογράφος», απαντώ και περιμένω, «δεν σε ξέρω, δεν πας πουθενά, ταυτότητα», η ιστορία επαναλαμβάνεται σκέφτομαι πριν αποκριθώ, «δεν ήρθα για να γνωριστούμε, ήρθα για το ρεπορτάζ», κάποιοι γελάνε, τελικά περνάω!
Όσο πιάνει το μάτι μου σκηνές, σκηνές καταμεσής του πουθενά και σκιά ούτε για δείγμα ή μάλλον υπάρχει. Μπρος στην κλούβα που μετέφερε τη διμοιρία για το φόβο των… αλληλέγγυων και σε ένα δέντρο, το μοναδικό δέντρο σε ολόκληρο τον καταυλισμό!
Πρόσφυγες στριμώχνουν στη λιγοστή σκιά του την απόγνωση μα και την ελπίδα τους για άνοιγμα των συνόρων.
Προχωρώ, ίδιες εικόνες με τη “ROCA”, ουρές παντού και χαμόγελα παιδικά, απ’ το Κομπάνι, τη Μοσούλη, τη Βαγδάτη, τη Χόμς, ανοίγουν τις σκηνές και την καρδιά τους.
«Ευχαριστούμε Ελλάδα», μου προσφέρουν φυσικό χυμό, βγάζουν έξω το ράντζο τους για να καθίσω, φωτογραφιζόμαστε, τους αποχαιρετώ ενώ μου δείχνουν το μέρος με τα στοιβαγμένα ξύλα όπου χθες σκότωσαν ακόμα ένα φίδι.
Επιστροφή στο διοικητήριο, ακόμη ο υπουργός και κάποιος κάνει παρατηρήσεις σε κάθιδρους φαντάρους: “Μα είναι τέντα αυτή που στήσατε για τις δηλώσεις του υπουργού, τραβάει όλη τη ζέστη”!
Το βουλώνω…
Ειρήνη Παπουτσή
