Είχε καιρό να απασχολήσει σε τέτοιο βαθμό το προσφυγικό, αφού λίγο πολύ, ως είθισται στη χώρα, εντάχθηκε στην καθημερινότητα της πόλης, αποτελώντας είδηση στα «ψιλά» του σχετικού ρεπορτάζ.
Θέμα χρόνου ωστόσο η «έκρηξη» αφού θες ο πρόσφατος πνιγμός νεαρού πρόσφυγα που μάλλον γρήγορα ξεχάστηκε, θες οι υψηλές θερμοκρασίες του κάμπου, θες το… πετρώδες της περιοχής που ευνοεί συγκεκριμένα είδη του ζωικού βασιλείου, έφεραν πάλι τον καταυλισμό του Κουτσόχερου στα πρωτοσέλιδα και κατ’ επέκταση στα χείλη των Λαρισαίων!
Επικίνδυνη αν μη τι άλλο η… συνήθεια όταν αναφερόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, μιθριδατισμός πολιτικός και κοινωνικός αν θέλετε, μα από την άλλη είναι και να αναρωτιέσαι.
Καλή, απαραίτητη, και ώρες-ώρες επιβεβλημένη η γκρίνια και η πίεση προς τους διοικούντες, μα και τόσος μηδενισμός πια…
Ούτε μια λέξη, όχι για τους ντόπιους άρχοντες, μα για τόσους και τόσους όχι απαραίτητα ενταγμένους σε φορέα πολίτες, που μήνες τώρα τρέχουν από Τέμπη και Ευαγγελισμό, σε «ΡΟΚΑ» και αργότερα στο Κουτσόχερο, τίποτα θετικό πια δεν εντόπισε κανένας στα αντανακλαστικά τόσων ανθρώπων που «ξύπνησαν», έστω και αργά, με το προσφυγικό στην αυλή τους;
Μήπως να το ξαναδούμε πριν πιάσουμε οι μεν τα άκρα και οι δε τα μετερίζια, άλλωστε αν δεν κάνουμε λάθος στόχος κοινός παραμένει η αλληλεγγύη και όχι το ποιος την έχει πιο… μακριά!!!
Ε.Π.
