Μια περίεργη περίπτωση -πρόκειται για κλινική παρατήρηση και όχι για ένα μυστήριο- ανέφερε η Ιταλίδα νευροψυχολόγος, Nicoletta Beschin, και οι συνεργάτες της: το Σύνδρομο Ψυχαναγκαστικής Ξένης Γλώσσας.
Οι συγγραφείς περιγράφουν έναν Ιταλό 50 ετών, τον JC, ο οποίος μετατράπηκε σε «καρικατούρα» Γάλλου μετά από τραυματισμό στον εγκέφαλο που προκλήθηκε από αγγειακή ανωμαλία. Ο JC επέμενε να μιλά συνεχώς και για όλα στα γαλλικά, αν και η γνώση του για τη γλώσσα ήταν μάλλον φτωχή (ο ίδιος είχε μάθει γαλλικά στο σχολείο, αλλά δεν είχε μιλήσει τη γλώσσα για δεκαετίες).
Το ακόμα πιο περίεργο είναι οτι ο JC όχι μόνο μιλούσε γαλλικά, αλλά συμπεριφερόταν στερεότυπα «γαλλικά»: «μιλούσε πολύ γρήγορα με υπερβολικό τονισμό και έμοιαζε με τυπική καρικατούρα Γάλλου.»
Χρησιμοποιεί γαλλικά για να επικοινωνεί με όλους: μιλάει γαλλικά με τους Ιταλούς συγγενείς του, με τους νοσηλευτές. Μίλησε γαλλικά, ακόμη και με την σαστισμένη Επιτροπή που αποφάσιζε για το συνταξιοδοτικό καθεστώς του. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί παρά να μιλά γαλλικά, πιστεύει ότι σκέφτεται στα γαλλικά και δηλώνει οτι λαχταρά να παρακολουθεί γαλλικές ταινίες (που ποτέ δεν είδε πριν), να αγοράζει γαλλικό φαγητό, να διαβάζει γαλλικά περιοδικά και σπανίως γαλλικά βιβλία, αλλά γράφει μόνο στα ιταλικά. Ο ίδιος δεν εκνευρίζεται αν οι άνθρωποι δεν τον καταλαβαίνουν, όταν μιλάει στα γαλλικά.
Ο JC παρουσιάζει και μερικές άλλες ανωμαλίες συμπεριφοράς, αλλά ακόμα και αυτές έχουν …γαλλικό θέμα:
Παρουσιάζει κάποιες ψευδαισθήσεις μεγαλείου, διαταραχές ύπνου και έχει κάποιες καταναγκαστικές συμπεριφορές: αγοράζει αδικαιολόγητα μεγάλες ποσότητες αντικειμένων (π.χ., χρειάστηκε δύο κρεμάστρες και αγόρασε 70), και κάνει τόνους ψωμιού για τη γυναίκα του. Δείχνει, επίσης, αδικαιολόγητη ευφορία (που ο ίδιος ονομάζει joie de vivre): για παράδειγμα, το πρωί ανοίγει τα παράθυρα και φωνάζει Bonjour δηλώνοντας ότι είναι μια θαυμάσια ημέρα. Εκδηλώνει σημάδια κοινωνικής άρσης αναστολών, για παράδειγμα, προτείνει να οργανώσει μια περιοδεία τραγουδιού για την έφηβη φίλη της κόρης του, ή προσφέρει μαθήματα γαλλικών στους γείτονές του.
Παρά τα παραπάνω, αν πιεστεί, ο JC μιλά τέλεια ιταλικά, χωρίς προφορά.
Οι Beshin et al. καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο «καταναγκασμός» του JC να μιλά γαλλικά είναι διαφορετικός από το λεγόμενο σύνδρομο της ξενικής προφοράς, μια νευρολογική διαταραχή κατά την οποία οι ασθενείς συνεχίζουν να μιλούν τη συνήθη τους γλώσσα, αλλά με ξένη προφορά. Ο JC φαίνεται να πάσχει από το σύνδρομο της ξένης γλώσσας.
Οι Beshin et al. καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ίσως … προηγούμενη, αν και ρηχή γνώση μιας ξένης γλώσσας, ξεχασμένης από καιρό, μπορεί να ενεργοποιηθεί από έναν εγκεφαλικό τραυματισμό, και έτσι η ομιλία στη ξένη γλώσσα γίνεται μια καταναγκαστική συμπεριφορά.
Οι συγγραφείς δεν προσπαθούν να καθορίσουν τη νευρική βάση των παράξενων συμπτωμάτων του ασθενούς.
