Συνέντευξη της σπουδαίας ερμηνεύτριας στην Ειρήνη Παπουτσή
Η Σοφία Εμφιετζή, μια γνήσια λαϊκή φωνή, ένας άνθρωπος που «έφαγε» το πάλκο με το κουτάλι σε μια μαγευτική διαδρομή από την Αθηναϊκή Κομπανία, την προσωπική δισκογραφία και τις συνεργασίες με όλους τους σπουδαίους ερμηνευτές και δημιουργούς βρέθηκε για μια μοναδική εμφάνιση στη Λάρισα στο γνωστό μεζεδοπωλείο «Καπηλειό»
και δεν αρνήθηκε δυο κουβέντες στο paidis.com.
Μετά τις πρώτες πενιές του Βαγγέλη Τσιαπλέ και την κιθάρα του Νίκου Αλεξόπουλου που «ζεσταίνουν» ένα κοινό που δείχνει ανυπόμονο, το «Καπηλειό» γεμίζει απ’ τη φωνή της!
«Δωρική» μορφή, αφοσιωμένη απόλυτα σ’ αυτό που κάνει, η γυναίκα είναι «ηχείο», σκέφτομαι καθώς την ακούω να ξεδιπλώνει μέσα από το πλούσιο ρεπερτόριό της την ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού.
Κοντά 5 ώρες αργότερα προβληματίζομαι αν μετά από τέτοια παράσταση θα καταφέρω να της αποσπάσω δυο λόγια. Την αφήνω να πάρει μια ανάσα και το επιχειρώ, δέχεται αμέσως!
Με την κουβέντα μας να διακόπτεται συχνά-πυκνά από τους αναρίθμητους «οπαδούς» της που γέμισαν ασφυκτικά το «Καπηλειό» και έσπευδαν να της πούνε ένα ευχαριστώ και να της σφίξουν το χέρι, η Σοφία Εμφιετζή το ξεκαθάρισε: “Ξέρεις στη μουσική συμβαίνει ότι και στη ζωή, θα βρεις οπαδούς και φιλάθλους. Εγώ μια φορά δηλώνω φίλαθλος της τέχνης και μάλιστα φίλαθλος μιας άλλης εποχής».
Γυρίζοντας πίσω το χρόνο μοιραία η κουβέντα μας φτάνει στα πρώτα βήματα, μοιραία θυμάται τη μάνα της.
«Από τότε που με θυμάμαι ο χορός, το τραγούδι και το θέατρο χαράχτηκαν πάνω μου, όσο για την αντίδραση της μάνας μου, σα να την ακούω: Αν είναι να τραγουδάς σαν τη Μοσχολιού να το κάνεις, αλλιώς άστο», μου είπε και απλά συνέχισα!!
Προβληματισμοί, κρίση, όλα πέφτουν στο τραπέζι, «οι καημοί και τα ζόρια των ανθρώπων δεν τελειώνουν ποτέ και πάντα θα γίνονται τραγούδι», θα μας πει πριν συνεχίσει «… από κει και πέρα εξαρτάται από το δρόμο και τις επιλογές που θα κάνει ο καθένας μας».
Μιλά με σεβασμό για όλους, ξέχωρη θέση στην καρδιά της ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης «τραγούδια ζωής, που μιλάνε στην ψυχή μας» θα πει πριν συμπληρώσει με νόημα, « ένα να ξέρεις όμως, καλοί οι τραγουδιστές, μα αν δεν υπήρχαν οι δημιουργοί…».
Άσχημη κουβέντα και γκρίνια για τίποτα και για κανένα, μου κάνει εντύπωση και προσπαθώ να την «τσιγκλήσω», και το διαδίκτυο, τα talent shows και το «σκουπιδαριό» που προωθείται, τη ρωτάω.
«Να σου πω, ο καθένας κάνει τις επιλογές του και το κοινό αλλά κυρίως ο χρόνος είναι που στο τέλος θα σου δώσει την απάντηση. Πάντως αν με ρωτάς κάπου μέσα μου νοιώθω πως όλα αυτά τα νέα παιδιά κάπου τα χρησιμοποιούν».
«Σας ευχαριστώ για την κουβέντα και το «Φταίω» που τραγουδήσατε απόψε», την αποχαιρετώ την ώρα που γράφει δυο αράδες για «τα όμορφα τραγούδια» στο βιβλίο εντυπώσεων του «Καπηλειού», έχοντας ακόμη στα αυτιά μου τη μοναδική ερμηνεία της στο αγαπημένο τραγούδι που της ζήτησα.
«Ναι αλλά το δημιουργό δεν τον ανέφερες», με «μαλώνει» ευγενικά, πριν μας ευχαριστήσει όλους για τη φιλοξενία.
Δημήτρης Χατζηδιάκος ρε Σοφία, εμείς ευχαριστούμε για όλα…
