Απόσπασμα από το γερμανικό περιοδικό, που φιλοξενεί την προσωπική αφήγηση του δημοσιογράφου Hasnain Kazim: «Η τουρκική ηγεσία κήρυξε τρίμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στη χώρα η δημοκρατία πεθαίνει καθώς βυθίζεται στην άβυσσο υπό τον Ερντογάν.
Είναι τυχερός όποιος δεν ζει τώρα στην Τουρκία. Η καρδιά μου ματώνει (…) Είναι πολλές οι απαιτήσεις και όχι μόνο από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά χρόνια τώρα
Από τις διαμαρτυρίες του Γκεζί το καλοκαίρι του ’13, όταν άνθρωποι απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα διαδήλωσαν κατά του αυταρχισμού του Ερντογάν, δέχτηκαν επίθεση και φυλακίστηκαν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.
Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις τον Γενάρη, τον Μάρτιο και τον Ιούνιο, τώρα η αποτυχημένη απόπειρα και στη συνέχεια η τρίμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ξεδιάντροπη κίνηση κατά όλων των επικριτών και των αντιπάλων του Ερντογάν.
Μέχρι τώρα ο πρόεδρος κυβερνούσε αυταρχικά, τώρα θα κυβερνά δικτατορικά.
Ο Ερντογάν θέλει την εξουσία χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς διαφωνίες, χωρίς συμβιβασμούς.
Ο Ερντογάν ποθεί να τον προσκυνάνε, θέλει ο λαός να τον αποθεώνει, να πέφτουν στα πόδια του.
Όταν ο κόσμος τού φωνάζει “μια λέξη από σένα και είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε” ο Ερντογάν δεν τους προτρέπει να έρθουν στα συγκαλά τους, χαμογελάει κολακευμένος και επαινεί την πίστη τους.
Τέτοια κοινωνία δεν αποτελεί μόνο πολιτικό πρόβλημα αλλά και ψυχολογικό.
Στην Τουρκία υπάρχει ένα κλίμα φόβου, κανείς δεν τολμάει να επικρίνει τον Ερντογάν, πολλοί σκέπτονται να φύγουν από τη χώρα, Τούρκοι φίλοι με ρωτούν για δουλειές στο εξωτερικό, πώς να πάρουν βίζα και άδεια εργασίας.
Μπροστά στα μάτια μας η δημοκρατία πεθαίνει ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή. Ο κόσμος παρακολουθεί και εγώ θλίβομαι που χαίρομαι επειδή δεν ζω στην Τουρκία».
efsyn.gr
