Η οδύνη διαδέχτηκε την έκπληξη που προκάλεσε σε κάθε ευαίσθητο πολίτη, από τους χιλιάδες που στάθηκαν αλληλέγγυοι για μήνες στους πρόσφυγες, η αιφνιδιαστική επέμβαση της αστυνομίας σε τρεις καταλήψεις στέγης που φιλοξενούσαν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη.
Πολύ περισσότερο από την ώρα που η ενέργεια βρίσκεται σε εξόφθαλμη αναντιστοιχία με τη στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα του No Border Camp και παρά την ένταση που είχαν δημιουργήσει στην πόλη αλλά και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό φορείς, πρόσωπα και σχηματισμοί γνωστοί για τις συντηρητικές τους θέσεις.
Η δράση, όπως εξελίχθηκε: έφοδος αχάραγα με σπάσιμο των εισόδων που προκαλούν ταραχή, ακόμη και με την παρακολούθηση των βίντεο που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο.
Σύλληψη και μεταφορά στην αστυνομική διεύθυνση αλληλέγγυων και προσφύγων. Εκ νέου μεταφορά, μετά τη διακρίβωση στοιχείων, των προσφύγων σε… κέντρα φιλοξενίας, τα οποία υπολείπονται κατά πολύ της φιλοξενίας που είχαν στους χώρους από τους οποίους εκδιώχθηκαν.
Και η… πανηγυρική εμφάνιση των εκσκαφέων της Μητρόπολης που «κατέφαγαν» τα κτίρια του Ορφανοτροφείου στην Τούμπα. Η συνολική εικόνα και ο απόηχος της κατεδάφισης θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως ολική επαναφορά της πάλαι ποτέ τριπλέτας -δήμος, νομαρχία, εκκλησία- που κουμαντάρισε με «σιδερένιο» χέρι τα της πόλεως για μισό και πλέον αιώνα.
Διαφωνεί ο… ΣΥΡΙΖΑ
Χαρακτηριστική για το πώς βιώθηκαν οι επεμβάσεις και επιτομή του νοήματος που ορίζει η φράση «αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα» είναι η λιτή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ:
«Η αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη μάς βρίσκει αντίθετους. Η ποινικοποίηση εγχειρημάτων αλληλεγγύης συνιστά πρακτική που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς». Εν ολίγοις, αν δεν πήγαιναν τα μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης να καταλάβουν τα γραφεία του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, θα τα καταλάμβαναν τα θυμωμένα μέλη του κυβερνώντος κόμματος, τα οποία κάνουν λόγο για «δεξιό πανηγύρι στην πόλη».
Η Α/Κ από την πλευρά της ανέφερε ότι η κατάληψη των γραφείων είναι «άμεση απάντηση στα πογκρόμ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στους κατειλημμένους χώρους στέγης προσφύγων–μεταναστών» ζητώντας «την άμεση απελευθέρωση των διωκόμενων συντρόφων» ενώ μάταια προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση.
Τόνιζε ακόμη πως η αστυνομική επιχείρηση και εκκένωση των καταλήψεων στέγης, λεωφ. Νίκης 39, Ορφανοτροφείο και Κοινότητα Hurriya (Ελευθερία), «δεν είναι τυχαίο γεγονός, πως οι εκκενώσεις γίνονται δύο μέρες μετά τη λήξη του No Border Camp στη Θεσσαλονίκη, μιας διοργάνωσης στην οποία συμμετείχε πληθώρα αλληλέγγυων απ’ όλο τον κόσμο, που ήρθε σε επαφή με τους πρόσφυγες και μετανάστες, μίλησε μαζί τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα κέντρα “φιλοξενίας”-εκτόπισης και πρότεινε δρόμους αυτοοργάνωσης, αμεσοδημοκρατίας και αγώνα για την καλυτέρευση της ζωής τους.
»Είναι προφανές, πως αυτό φοβίζει την κυβέρνηση της Αριστεράς που θέλοντας να δείξει “καλό πρόσωπο” στη ρητορική των ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης οδηγείται σε δρόμους φασιστικής λογικής, αντίληψης και πρακτικής, εξαπολύοντας πογκρόμ στο αντιεξουσιαστικό κομμάτι του κινήματος, που δείχνει έμπρακτα πως η αλληλεγγύη δεν είναι φιλευσπλαχνία, αλλά αγώνας, διεκδίκηση και πάλη για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων.
»Από την πλευρά μας, ως Αντιεξουσιαστική Κίνηση, δηλώνουμε ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε μέσα και έξω από τα κέντρα κράτησης, δίπλα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, παλεύοντας μαζί τους ενάντια σε φράχτες, σύνορα και κάθε είδους αποκλεισμούς. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων σε πείσμα των κρατούντων θα νικήσουν».
80 πρόσφυγες
Αυτό πάντως που εξοργίζει ακόμη και μετριοπαθείς είναι το γεγονός ότι η επέμβαση δεν έγινε σε κάποιον χώρο τυπικής κατάληψης όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Συνολικά και στους τρεις χώρους φιλοξενούνταν ήδη περί τους 80 πρόσφυγες, οι περισσότεροι στον οργανωμένο χώρο του Ορφανοτροφείου, με προοπτικές να φιλοξενηθούν πολλοί περισσότεροι ιδίως στην κλειστή για δύο χρόνια οκταώροφη πολυκατοικία με τα 16 διαμερίσματα της Καρόλου Ντηλ όπου μόλις προχθές είχε γίνει κάλεσμα στη γειτονιά και ανοιχτή γιορτή υποδοχής των πρώτων δύο οικογενειών.
Ορφανοτροφείο για προσφυγοπούλες της Μικρασιατικής Καταστροφής…
Το κτίριο Καρόλου Ντηλ 34 |
Η περίπτωση του Ορφανοτροφείου μοιάζει μεν περισσότερο περίπλοκη αλλά ταυτόχρονα είναι και διαφανής. Το ορφανοτροφείο θηλέων «Μέγας Αλέξανδρος» βρίσκεται στην Τούμπα και είχε κατασκευαστεί το 1934 για -τι ιστορική ειρωνεία- να στεγάσει ορφανές προσφυγοπούλες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Το κτίριο αποτελούσε πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αστυνομία και αντιεξουσιαστές που διεκδικούσαν τη χρήση του ως χώρου πολιτικού προβληματισμού.
Δύο φορές είχε καταληφθεί, δύο φορές τους απομάκρυναν οι αστυνομικοί. Μέχρι που το 2011, ο τότε υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος το παραχωρεί στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης προκειμένου να ανεγερθεί εντός πενταετίας, εξαώροφο(!) εκκλησιαστικό ίδρυμα για άτομα με χρόνια παθήσεις (παρότι ο δήμος το διεκδικούσε για μετατροπή του σε βρεφονηπιακό σταθμό). Και τι έγινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015; Τίποτα απολύτως.
Αλλά τον ίδιο μήνα έτρεξαν τρία παράλληλα γεγονότα: ετοιμάζεται η πρώτη εκκένωση της Ειδομένης, οι αντιεξουσιαστές καταλαμβάνουν εκ νέου τον χώρο και στεγάζουν οργανωμένα πρόσφυγες, ενώ τρεις δημοτικοί σύμβουλοι διαφορετικών παρατάξεων δίνουν συνέντευξη Τύπου καταθέτοντας πρόταση για τον χώρο.
Ηταν η Ελεάννα Ιωαννίδου, επικεφαλής -τότε, σήμερα στέλεχος της Υπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες- της δημοτικής παράταξης «Γειτονιές σε δράση», η Ρία Καλφακάκου, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Θεσσαλονίκη – Ανοιχτή Πόλη» και ο Ανδρέας Κουράκης, πρώην αντιδήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος της δημοτικής παράταξης «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη».
Και τι είπαν; Οτι ο χώρος πρέπει να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης από τον δήμο, ότι πρέπει να επανεξεταστεί η παραχώρησή του στη Μητρόπολη, καθώς δεν έχουν τηρηθεί οι όροι της και συγκεκριμένα αυτός που αφορά την αξιοποίησή του μέσα στην πενταετία, προθεσμία που λήγει τον Δεκέμβριο του 2016.
Οπως είχε πει ο κ. Κουράκης, το αίτημα κατεδάφισής του δεν πληρούσε τους όρους, άρα δεν έπρεπε να κατεδαφιστεί.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι: δόθηκε τελικά άδεια από την πολεοδομία για τη χθεσινή αστραπιαία κατεδάφιση του ιστορικού κτιρίου;
Προλαβαίνει στους μήνες που μένουν η Μητρόπολη να χτίσει εξαώροφο κτίριο; Γιατί τόση πρεμούρα για την καταστροφή του όταν ήταν γνωστό ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε κατάληψη αλλά ουσιαστικά προσφορά στέγης, τροφής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε πρόσφυγες;
Γιατί έπρεπε να τρέχουν οι άνθρωποι να βρουν μεταφορικό μέσο -βρέθηκε λένε οι πληροφορίες μικρό φορτηγάκι του Κοινωνικού Ιατρείου και έσωσαν τουλάχιστον τα βασικά- για να κουβαλήσουν ό,τι προλάβαιναν σε φάρμακα, οικιακό εξοπλισμό, σκεπάσματα;
Τι απέγινε η ευρυχωρία ψυχής της εκκλησίας; Τι κακό κάνανε αυτοί που στέγασαν ανέστιους και κακοπαθημένους από τον πόλεμο ανθρώπους; Το υπουργείο Υγείας θα δώσει (ή έδωσε;) άραγε παράταση για την ανέγερση νέου κτιρίου ή η σύμβαση παραχώρησης θα ακυρωθεί;
Το Μανδαλίδειο Μέγαρο στη λεωφόρο Νίκης
Το κτίριο στη λεωφοόρο Νίκης 39 |
Το κτίριο έχει μακρά ιστορία καταλήψεων, ήδη από τη δεκαετία του 1980. Η τελευταία κρατά από το… 2009. Ούτε η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου την έσπασε.
Πρόκειται για κτίριο κληροδότημα των αδελφών Ιωάννη και Βάγιας Μανδαλίδη, που δούλεψαν στις ΗΠΑ και επέστρεψαν μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917.
Κληροδότησαν την εξαώροφη πολυκατοικία στο ΑΠΘ για να στεγάσει το ερευνητικό παράρτημα της Οδοντιατρικής Σχολής, αν και χρησιμοποιήθηκε από το τμήμα Δημοσιογραφίας, ενώ είχε εκκενωθεί το 2002 γιατί δεν πληρούσε τους κανόνες αντισεισμικής προστασίας.
Την περίοδο 2010-2014 επί πρυτανείας Γιάννη Μυλόπουλου έγιναν προσπάθειες για αξιοποίησή του, αλλά απέβησαν άκαρπες καθώς απαιτούνταν πολλά χρήματα, η κρίση είχε χτυπήσει ήδη και την παιδεία, ο δανεισμός ήταν αδύνατος και επιπλέον το πανεπιστήμιο δεσμευόταν νομικά από την επιθυμία των δωρητών.
Πάει να πει ότι η εκκένωσή του παραδίδει ένα κλειστό «κουφάρι» πάνω στην παλιά παραλία της πόλης, το οποίο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και απλώς θα είναι κλειστό.
Εκτός και κάποιοι ενοχλούνται και μόνο στην ιδέα ότι, έστω σε ένα σαθρό κτίριο, οι πρόσφυγες που θα φιλοξενούνταν θα «απολάμβαναν» στέγη στην ακριβότερη περιοχή της πόλης.
Εκτός και επικαλεστούν λόγους ασφάλειας των ίδιων των προσφύγων. Τι άλλο να σκεφτούμε πέρα από ιδεολογικούς καταναγκασμούς για να καταλάβουμε την ανάγκη μιας τέτοιας επέμβασης;
Δύο πολιτικά πρόσωπα, όμως, που προέρχονται από το πανεπιστήμιο και βρίσκονται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς με τις δηλώσεις τους δεν μας αφήνουν περιθώρια για περισσότερες σκέψεις.
«Η εισβολή της αστυνομίας είναι απαράδεκτη» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η Ρία Καλφακάκου, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη», διευθύνουσα σύμβουλος της «Εγνατίας Οδού Α.Ε.» και καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης.
Η κ. Καλφακάκου επαναλαμβάνει όσα είχε πει τον Δεκέμβριο του 2015: «Ζούμε μια περίοδο έντασης του προσφυγικού προβλήματος, και το Ορφανοτροφείο θα έπρεπε να λειτουργήσει ως στέγη προσφύγων σε συνεργασία δήμου και Μητρόπολης, έστω και άτυπα θα έπρεπε να γίνει μια συνεννόηση. Οταν θα λυνόταν αυτό το ζήτημα, θα βλέπαμε τι θα κάναμε με το συγκεκριμένο κτίριο, τόσες ανάγκες υπάρχουν».
Τέλος, ο καθηγητής Ιατρικής του ΑΠΘ και αντιπρόεδρος του ΚΕΕΛΠΝΟ Αλέξης Μπένος με δηλώσεις του στο «Κόκκινο 105.5» υπογράμμισε την αναγκαιότητα μεταφοράς των προσφύγων στον κοινωνικό ιστό, εξέφρασε τη λύπη και την αντίθεσή του στην αστυνομική επιχείρηση της Θεσσαλονίκης, λέγοντας μάλιστα ότι σε σύγκριση με τα επίσημα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, η λειτουργία των καταλήψεων στέγης ήταν «υποδειγματική». Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι το λάθος των καταληψιών ήταν που δίνανε το καλό παράδειγμα;
efsyn.gr
