Το 13ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ διοργανώνει στην κεντρική πλατεία της Λάρισας το διήμερο 23 & 24 Σεπτέμβρη η αντιρατσιστική πρωτοβουλία που κάνει λόγο για ένα διήμερο γιορτής και αλληλεγγύης υποστηρίζοντας ότι αυτό που ζήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα δεν ήταν τραγωδία. Ήταν και συνεχίζει να είναι έγκλημα.
Στην ανακοίνωση της αντιρατσιστικής ενόψει του φεστιβάλ αναφέρονται τα παρακάτω:
“Άλλοτε με την φωτιά των όπλων, όπως στη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, άλλοτε με τις πολιτικές λεηλασίας και περιφράξεων των πόρων και των μέσων παραγωγής και αναπαραγωγής, όπως στον Ευρωπαικό Νότο, ο καπιταλισμός εντείνει την κυριαρχία του για να ξεπεράσει την κρίση του. Αποτέλεσμα, ολόκληροι πληθυσμοί να ξεριζώνονται, κοινότητες να διαλύονται, εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις να αποσαρθρώνονται. Χιλιάδες άνθρωποι να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους αναζητώντας το δικαίωμα να υπάρχουν, την ελευθερία, ένα νέο ξεκίνημα υπερβαίνοντας τη ρωγμή που υφίστανται εξαιτίας των πολέμων.
Το φάντασμα του φασισμού και του εθνικισμού ξαναπλανιέται πάνω από την Ευρώπη, παράγοντας και αναπαράγοντας ακραίο φονταμενταλισμό και σκοταδισμό.
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες ξεχειλίζουν από υποκρισία. Τάχα συμπονούν τους κατατρεγμένους και θρηνούν τους νεκρούς, την ίδια ώρα που οργανώνουν εκ νέου τον θάνατο, στέλνοντας στρατούς και πουλώντας όπλα. Καταγγέλλουν τους δουλεμπόρους την ίδια στιγμή που σχεδιάζουν με τους «θεσμικούς» δουλεμπόρους, τους καπιταλιστές, τη μετατροπή εκατομμυρίων ανθρώπων σε φτηνή πρώτη ύλη για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική μηχανή.
Η Ευρώπη Φρούριο, με τα σιδερόφραχτα σύνορα, θεσμοθετεί πολιτικές ελέγχου, εγκλεισμού, και ποινικοποίησης των μετακινούμενων πληθυσμών. Το ΝΑΤΟ προετοιμάζεται για νέες πολεμικές εξορμήσεις σε βάρος των λαών. Με αυτές συνδέεται και η συνεργασία του με την Ε.Ε. για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της και την αντιμετώπιση των προσφύγων ως εξωτερικό εχθρό. Τα στρατόπεδα κράτησης και τα κέντρα επαναπροώθησης γίνονται ο κανόνας στη διαχείριση των προσφύγων. Όμως παρ’ όλα αυτά η προσφυγική ροή σπάει την γραμμή των συνόρων.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαλέξει πλευρά, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με την πολιτική της Ε.Ε-ΝΑΤΟ και της αστικής τάξης.
Για μας τους γηγενείς συνεχίζει το έργο της υποτίμησης της αξίας της εργασίας μας, ώστε να έρθει ο νέος γύρος καπιταλιστικής συσσώρευσης, που βαφτίζουν ανάπτυξη. Μόνιμη ανεργία, μετανάστευση, επισφάλεια, ελαστικές σχέσεις εργασίας με μισθούς πείνας αποτελούν το νέο εργασιακό περιβάλλον. Για δε τους πρόσφυγες συνυπογράφοντας την απάνθρωπη συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας και μετατρέποντας την Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο, σε μια πρωτοφανή στρατιωτική διαχείριση προσφυγικών ροών, πολύ μικρότερων από το παρελθόν, υπερβαίνοντας και τους προκατόχους της.
Αν στην εποχή της αποικιοκρατίας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης φτιαχνόταν για τους ιθαγενείς σήμερα φτιάχνονται μέσα στις σύγχρονες πόλεις, αποτελώντας το βιοπολιτικό παράδειγμα της Δύσης.
Ο μετανάστης στις «ζώνες προσωρινής κράτησης», όπου απογυμνώνεται σχεδόν αυτομάτως από «ανθρώπινα» δικαιώματα, οι μαζικά αναλώσιμοι πληθυσμοί τού Τρίτου Κόσμου, τα γκέτο για τους αποκλεισμένους που οι σύγχρονες κοινωνίες παράγουν διαρκώς, όλοι μας εντέλει, είμαστε ανθρώπινα πειραματόζωα μιας κυριαρχίας που είναι πλέον βιοπολιτική.
Μη ανακυκλώσιμοι άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαία, ψυχικά πάσχοντες, κατατρεγμένοι μετανάστες, άτομα με αναπηρία, τοξικοεξαρτημένοι, δεν αποτελούμε πλέον ενσωματώσιμους πληθυσμούς, αλλά υπάρξεις χωρίς δικαιώματα (το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη, το δικαίωμα στη στέγη) και αυτό σε αυτά τα χρόνια των μνημονίων το ζούμε καθημερινά.
Όμως απέναντι σε αυτό τον «κόσμο των τεράτων» υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται και που βγάζουν στην επιφάνεια, καταχωνιασμένα μεν αλλά όχι τελικά σβησμένα, αντανακλαστικά αλληλεγγύης, παρά τα κηρύγματα μίσους και τις θεωρίες συνωμοσίας.
Ίσως γιατί είναι νωπές ακόμη οι μνήμες των δικών μας προσφύγων, ίσως γιατί η εικόνα των προσφύγων σήμερα, προεικονίζει το δικό μας μέλλον, αν δεν αντισταθούμε στα πέτρινα αυτά χρόνια που δημιούργησαν όσοι βάλθηκαν να κλέψουν τις ζωές μας, για να αυγατέψουν τα πλούτη τους.
Και είναι η αλληλεγγύη μία από τις πολυτιμότερες «φωλιές νερού που συντηρούμε». Γιατί χτίζεται στη βάση όχι μιας κοινής ταυτότητας, αλλά μιας σχέσης αγώνα και γίνεται συλλογικό σχέδιο που βοηθά στη συγκρότηση νέων κοινωνικών σχέσεων. Είναι η πνοή που κάνει δυνατή και αναγκαία την αντικαπιταλιστική προοπτική. Για να περάσουμε από των κόσμο των κερδών στο κόσμο των αναγκών μας.
Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά της αλληλεγγύης από την φιλανθρωπία, γι’ αυτό και γίνεται ενοχλητική για την εξουσία, που κάνει ότι μπορεί για να την σβήσει.
Έχουμε την δύναμη……Είναι η δύναμη που βρήκε η Μπιμπιχάλ που σε ηλικία 105 ετών διέσχισε την θάλασσα και τα σύνορα.
Και συνάμα δίνουμε την υπόσχεση, με τα λόγια ενός πρόσφυγα:
«Δεν θα το πιστέψεις θάλασσα μου αλλά τα δάκρυα μας μπορούν και σένα να πνίξουν»
Γιατί εν τέλει με την απειθαρχία μας, τις αντιστάσεις μας, τις στρατηγικές επιβίωσης που αναπτύσσουμε, τις κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούμε, τον ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα εντείνουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματός, ανοίγοντας βαθιές ρωγμές στα σάπια ήδη θεμέλια του.
Διοργανώνουμε το 13ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ
στις 23 & 24 Σεπτέμβρη στην Κεντρική πλατεία της Λάρισας
Ένα διήμερο γιορτής και αλληλεγγύης.
Ένας χώρος συνάντησης και αλληλεπίδρασης των αγώνων ντόπιων και μεταναστών, νεολαίας, εργαζομένων, ανέργων, ελαστικά απασχολούμενων, ανοιχτός στις συλλογικότητες και τα κινήματα για την παιδεία, την υγεία και τα κοινά αγαθά, τα δικαιώματα της LGBTQI κοινότητας, ενάντια σε κάθε έκφανση κοινωνικού αποκλεισμού.
Μια αφορμή για να συζητήσουμε και να χαρούμε την ουτοπία μας, για μια μελλοντική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που την πειραματιζόμαστε στο παρόν, ώστε σαν σπόρος να γεννήσει ένα κόσμο διαφορετικό, χωρίς σύνορα, στρατούς, εγκλεισμούς και διακρίσεις, ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας”.
