Η πρύτανης του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, Julie Lythcott-Haims, μιλάει για μια επιδημία “υπερβολικής άσκησης γονικής προστασίας” και τους τρόπους που αυτή η τάση επηρεάζει μια ολόκληρη γενιά παιδιών.
Η Lythcott-Haims έχει βιώσει το πρόβλημα από πρώτο χέρι ως πρύτανης πανεπιστημίου και έχει γράψει το βιβλίο, “How to Raise an Adult: Break Free of the Overparenting Trap and Prepare Your Kid for Success” (= Πώς να Μεγαλώσετε έναν Ενήλικα: Απελευθερωθείτε από την Παγίδα της Υπερβολικής Άσκησης Γονικής Προστασίας και Προετοιμάστε το Παιδί σας για την Επιτυχία).
Καθώς η Julie υπηρέτησε ως πρύτανης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, η ίδια και οι συνάδελφοί της έμεναν κατάπληκτοι καθώς το ακαδημαϊκό επίπεδο έμοιαζε να αυξάνεται δραματικά μεταξύ των πρωτοετών της μιας χρονιάς και της επομένης. «Κάθε καινούρια παρτίδα είναι ακαδημαϊκά καλύτερη από την προηγούμενη”, εξήγησε. “Έχουν υψηλότερες βαθμολογίες, έχουν καλύτερα SAT σκορ, … έχουν γράψει ιστορίες , μυθιστορήματα και … Ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι;”
Αλλά διαπίστωσε ότι η ακαδημαϊκή τους επιτυχία δεν είναι το μόνο πράγμα που τους διακρίνει από τις προηγούμενες γενιές.
Εξήγησε ότι, σε γενικές γραμμές, αυτή η γενιά φαίνεται να στερείται των βασικών δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων, απαραίτητες για να τα καταφέρει από μόνη της στη ζωή. Πολλοί μαθητές δεν κάνουν επαφή με τα μάτια, δεν αλληλεπιδρούν με τους εκπαιδευτικούς, και όταν χαθούν ή χρειάζονται βοήθεια, στέλνουν μήνυμα στη μαμά τους πριν καν προσπαθήσουν να λύσουν το πρόβλημα μόνοι τους. Η Julie πιστεύει ότι αυτό συσχετίζεται άμεσα με μια άλλη νέα εξέλιξη: τη συμπεριφορά των γονέων. Ποτέ στην ιστορία του Στάνφορντ τόσοι πολλοί γονείς πρωτοετών δεν έρχονταν για να συζητήσουν θέματα όπως: η σχέση των παιδιών τους με το συγκάτοικο συμφοιτητή τους, θέματα με τους εκπαιδευτικούς, ευκαιρίες για το παιδί τους-φοιτητή για να συμμετάσχει σε προγράμματα έρευνας στο πανεπστήμιο, ή ακόμη και να συζητήσει τους …βαθμούς του παιδιού τους. Τώρα θυμηθείτε, δεν πρόκειται για παιδιά 3ης τάξης Δημοτικού, ή 2ας Γυμνασίου ή ακόμα και για μαθητές Λυκείου. ΜΙλάμε για φοιτητές, φοιτητές του Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, αν είναι δυνατόν!!!
Θα μπορούσε ενδεχομένως να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της υπερβολικής άσκησης γονικής προστασίας και αυτών των παιδιών που στερούνται τις βασικές δεξιότητες της ζωής; Η Julie είναι βέβαιη γι ‘αυτό.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ:
Το πρόβλημα, υποστηρίζει η Lythcott-Haims, είναι η θέληση του γονέα να «κατασκευάσει» ένα συγκεκριμένο παιδί. Η Julie το παρομοιάζει με τη διαδικασία μπονσάι, γλυπτικής ενός δέντρου. Αν το κλαδέψετε με τον σωστό τρόπο (μάθει συγκεκριμένα πράγματα, αριστεύσει στις σωστές εξετάσεις και αποκτήσει τα πιο εντυπωσιακά χόμπι) θα γίνει ακριβώς αυτό που θέλουν να δουν τα πανεπιστήμια. Νομίζω ότι οι περισσότεροι γονείς αν και έχουν καλές προθέσεις, είναι ένοχοι για υπερβολική άσκηση ελέγχου στη ζωή των παιδιών τους.
Για παράδειγμα, μερικοί γονείς δεν αφήνουν το 12χρονο παιδί τους να παρακολουθήσει μια κατάλληλη για την ηλικία του ταινία με παρέα φίλων (χωρίς τη συνοδεία ενήλικα). Άλλοι πάλι τελειώνουν οι ίδιοι την εργασία που από το σχολείο ανατέθηκε στα παιδιά τους, γιατί πιστεύουν οτι αν την έκαναν μόνα τους τα παιδιά τους, δεν θα έπαιρναν άριστα. Αλλά αυτές οι μαμάδες και μπαμπάδες συνεχώς παραβλέπουν κάτι. Δεν είναι μόνο οι βαθμοί που έχουν σημασία. Δεν είναι μόνο οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Πολλές μελέτες εδώ και χρόνια δείχνουν ότι οι βασικές δεξιοτητες επίλυσης προβλημάτων προέρχονται από κάτι άλλο. Οι γονείς πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα.
ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Το να προσπαθείς να “κατασκευάσεις” έναν υπεράνθρωπο έφηβο έχει συνέπειες. Η Lythcott-Haims παρουσιάζει πρόσφατες μελέτες που δείχνουν ότι οι φοιτητές σήμερα υποφέρουν περισσότερο από κατάθλιψη, άγχος, και είναι πιο απελπισμένοι από ποτέ. Η Lythcott-Haims εξήγησε ότι η αυτογνωσία και η εμπιστοσύνη αναπτύσσονται μέσω των βασικών δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων. Δεξιότητες που αποκτώνται και με τις καθημερινές δουλειές: από το να διατηρείς καθαρό το δωμάτιό σου, να ετοιμάζεις το πρωινό σου, να μη ξεχνάς τις προθεσμίες σου, και να μάθεις να κάνεις το συνήγορο του εαυτού σου όταν τα πράγματα στραβώνουν. Όταν στερούμε από το παιδί μας την ευκαιρία να λύνει τα προβλήματά του, μηδενίζουμε επίσης τη διαδικασία της ανάπτυξης. Όταν αφήνουμε τα παιδιά μας να ενεργούν μόνα τους (βάζοντας όρια και παρέχοντας καθοδήγηση και αγάπη στην πορεία) θα αναπτύξουν την αυτοπεποίθηση και συμπόνια που χρειάζονται για να γίνουν επιτυχημένοι ενήλικες. Το ΑΡΙΣΤΑ συνεχώς και σε όλα, δεν είναι η συνταγή για την επιτυχία.
ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ
Αμέτρητες μελέτες δείχνουν ότι η επιτυχία δεν εξαρτάται ούτε από την απόδοσή σας στο σχολείο, τους βαθμούς σας, ή ακόμα και το IQ σας. Η επιτυχία εμφανίζεται ως το αποκορύφωμα τών συναισθηματικών, διανοητικών δεξιοτήτων και ικανότητας επίλυσης προβλημάτων, δεξιότητες που μαθαίνονται σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Αυτά είναι τα δύο καλύτερα πράγματα που ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει για τα παιδιά του για να τα βοηθήσει να γίνουν επιτυχημένοι ενήλικες:
1 – Δώστε τα να κάνουν καθημερινές μικροδουλειές (chores).
2 – Διδάξτε τα να αγαπούν.
Πραγματικά. Είναι τόσο απλό.
Η “Μεγάλη Μελέτη του Χάρβαρντ» (μια από τις μεγαλύτερες μελέτες που έχουν ποτέ διεξαχθεί) διαπίστωσε ότι η επιτυχία στη ζωή έρχεται από το κάνουν μικροδουλειές, όταν είναι παιδιά. Όσο νωρίτερα αρχίσει το παιδί, τόσο το καλύτερο.
Η μελέτη του Χάρβαρντ διαπίστωσε επίσης ότι η ευτυχία στη ζωή ισοδυναμεί με ΑΓΑΠΗ. Όχι πάθος, αγάπη. Αγάπη για τους ανθρώπους και αγάπη για την ανθρώπινη εμπειρία. Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας, είναι να τους διδάξουμε τη συμπόνια, την ηθική στην εργασία, και την αγάπη που μπορεί να βρεθεί στο σπίτι.
