Δεν είναι λίγες οι φορές που ούτε την πόρτα δεν μας αφήνουν να περάσουμε από την χαρά τους που γυρίσαμε, ακόμα και αν λείψαμε μόλις δέκα λεπτά! Χάδια, αγκαλιές, ουρές που κουνιούνται ασταμάτητα και αμέτρητα φιλιά. Γιατί χαίρονται τόσο πολύ όταν μας βλέπουν;
Κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα, κάποιος μένει από πίσω κοιτάζοντας το πόμολο επίμονα και με αγωνία, μέχρι να ακούσει τα κλειδιά ξανά, να το δει να περιστρέφεται και να μπούμε πάλι σπίτι. Είτε λείψουμε ένα τέταρτο είτε δύο ώρες, η προσμονή θα είναι η ίδια και η χαρά της επιστροφής πάντα υπέρμετρη! Όμως γιατί συμβαίνει αυτό; Ερευνητές και συμπεριφοριολόγοι έχουν ασχοληθεί ενδελεχώς με το συγκεκριμένο θέμα και από τα στοιχεία – συμπεράσματα – που μας δίνουν, παίρνουμε κάποιες απαντήσεις.
Οι σκύλοι φέρουν κάποια χαρακτηριστικά των συγγενών τους, λύκων, αλλά και την εκ γενετής περιέργεια του δίκου τους είδους. Αυτό σημαίνει ότι συνδυάζουν τις δύο συμπεριφορές. Η αίσθηση της αγέλης, προέρχεται από τους λύκους. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας βλέπουν σαν όμοιους και μας θεωρούν μέλος της σκυλό – αγέλης τους, όμως διατηρούν κάποιες συνήθειες.
Για παράδειγμα όταν ένα μέλος της αγέλης των λύκων λείπει για να φέρει τροφή, όταν επιστρέφει, τον υποδέχονται γλείφοντας το πρόσωπο του. Οι σκύλοι μας βεβαίως, δεν χαίρονται που μας βλέπουν επειδή σκέφτονται μόνο το φαγητό, είναι όμως και αυτό μια φυσική αντίδραση.
Οι σκύλοι αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους που μεγαλώνουν. Απολαμβάνουν τη συντροφιά τους και τα παιχνίδια μαζί τους. Δένονται σε πολύ μεγάλο βαθμό με τους ανθρώπους, τόσο που θεωρούν υποχρέωση μας όταν επιστρέφουμε μετά από μακρά απουσία – μιας ολόκληρης μέρας – να τους εξηγήσουμε που και με ποιον ήμασταν.
Αυτός είναι ένας λόγος που μας μυρίζουν ασταμάτητα! Θέλουν επίμονα να μάθουν που βρισκόμασταν και φυσικά, αν ήμασταν με κάποιον άλλο σκύλο. Είναι ελαφρώς ζηλιάρηδες, όμως ποιος δεν είναι; Άλλωστε όταν βλέπουμε αυτή την ουρά να κουνιέται σε ρυθμούς σάμπα ξεχνάμε τα πάντα!
Οι σκύλοι έχουν αρκετές ομοιότητες με τη δική μας σκέψη. Όμως υπάρχει μια βασική διαφορά και αυτή είναι ότι δεν έχουν πολυσύνθετη σκέψη. Τα συναισθήματα τους είναι πιο καθαρά και δεν μπερδεύονται. Αν είναι χαρούμενοι, είναι απλά χαρούμενοι. Αν είναι λυπημένοι, δεν το πολυ συζητάνε, απλά κατεβάζουν τη μουσούδα, δεν μας μιλάνε και μας κάνουν να το καταλάβουμε και να τους δώσουμε σημασία.
Γενικά, μοιάζουν πολύ με τα μικρά παιδιά. Θα στεναχωρηθούν πολύ και θα χαρούν ακόμα περισσότερο! Όσοι έχουν την τύχη να ζουν με σκύλους, καταλαβαίνουν καλά τι εννοούμε!
