Νέο δράμα με κοινωνικές όσο και πολιτικές διαστάσεις απασχολεί τα τελευταία 24ωρα την κοινωνία της Λάρισας, την ώρα που η υπόθεση έχει πάρει πανελλήνια έκταση, με αφορμή την εκδήλωση πυρκαγιάς σε διαμέρισμα του κέντρου της πόλης που στοίχισε το σοβαρότατο τραυματισμό ενός ανήλικου παιδιού.
Η αδυναμία της νεαρής μητέρας μονογονεϊκής οικογένειας να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της μένοντας χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα με τις γνωστές πλέον συνέπειες που στοίχισαν στο 3χρονο αγγελούδι τον τραυματισμό του αλλά και το «ξεσπίτωμα» της οικογένειας αφού το διαμέρισμα έχει υποστεί σημαντικές υλικές ζημιές , ανέδειξαν για μια ακόμη φορά την τραγικότητα που βιώνουν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών αλλά και της αναλγησίας υπηρεσιών και υπευθύνων.
«Κροκοδείλια» τα δάκρυα της ΔΕΗ που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της πως η οικογένεια δεν απευθύνθηκε στις υπηρεσίες της για το περίφημο κοινωνικό τιμολόγιο, περήφανη για το θεάρεστο έργο της η κυρία που «νομοταγής» πάντα έσπευσε να ενημερώσει τις υπηρεσίες της Επιχείρησης και «κανίβαλοι» των ΜΜΕ που έσπευσαν σε άγρα τηλεθέασης και «χτυπημάτων» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξετυλίγοντας το κουβάρι της υπόθεσης, με… αλατοπίπερο ένα σωρό υπερβολές και ανακρίβειες, συνθέτουν ένα παζλ αναλγησίας και βαρβαρότητας που αν μη τι άλλο θα πρέπει να προβληματίσει όλους μας.
Μέχρι και περί ανάφλεξης θερμαντικού σώματος διαβάσαμε και ακούσαμε, την ώρα που το διαμέρισμα ήταν χωρίς ρεύμα (!), ενώ οι «ψίθυροι» για την κατάσταση της οικογένειας φούντωναν στην πόλη και ο περίφημος διακανονισμός της ΔΕΗ και τα κοινωνικά της τιμολόγια δεν έγιναν ποτέ πράξη με το λογαριασμό σε άλλο όνομα και τη νεαρή μητέρα μάταια να προσπαθεί να βρει άκρη με τον ιδιοκτήτη «για τα χρωστούμενα».
Όαση η στάση των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου Λαρισαίων που με διακριτικότητα και χαμηλούς τόνους πάλεψαν να κρατήσουν ένα επίπεδο στη «μάχη» των χαρακωμάτων που δόθηκε στο βωμό της ενημέρωσης, την ώρα που το κράτος εγκαλεί τη μητέρα που άναψε κερί για να βλέπει στο σκοτάδι!
Θέλουμε πολλά κεριά μάλλον, είναι που δεν βλέπουμε την τύφλα μας και καμιά φορά ούτε το διπλανό μας, με όλα αυτά που βιώνουμε και ανεχόμαστε ως «νούμερα» πλέον στις μνημονιακές πολιτικές τους.
Ειρήνη Παπουτσή
