Πολλά γράφτηκαν και άλλα τόσα ειπώθηκαν με αφορμή το κλείσιμο αλλά και την επαναλειτουργία του «βυσσινί» ραδιοφώνου. Βρίθει σχολίων μα και «ξεκατινιάσματος» το f/b και τα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λόγω των ανακατατάξεων μα και των αποχωρήσεων που προέκυψαν το τελευταίο διάστημα.
Ας μας επιτραπεί λοιπόν ακριβώς αντί άλλου σχολίου η αναδημοσίευση μέρους μια ανάρτησης:
«Πολλά έχω στο μυαλό μου αλλά δεν θέλω να τα πω. Στην κωλόφαρα αυτή της τοπικής αθλητικής δημοσιογραφίας, άντε να το πω δημοσιογραφία, οι μισοί χρόνια τώρα σφάζονται με τους άλλους μισούς και τελικά τα πληρώνει η ομάδα.
Ευτυχώς και λόγω χαρακτήρα μπροστινός, τσάτσος, αβανταδόρος δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με κανέναν μαλωμένος τόσα χρόνια. Το άντεξα.
Όμως επιτέλους σε αυτή την πόλη ας μάθουμε επιτέλους τι θα πει συναδελφική αγάπη και συμπαράσταση γιατί δυστυχώς έγιναν άγνωστες λέξεις.
…Το ζήτημα είναι αν θα μπορέσω να αντέξω ακόμα να είμαι το καλό παιδί, ο χαμηλών τόνων ο αγαπητός. Μήπως αν γίνω και γω κωλόπαιδο ή τσόγλανος τώρα στα γεράματα που λέμε τύχει και επιβιώσω;
Δεν ξέρω, τώρα πλέον όπως γυρίσει το μυαλό κι όπως το φέρει η ώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παραμείνω ΑΕΛ εκτός και αν για ορισμένους το ότι εργάστηκα τρεις μήνες στο ΑΕΛ RADIO 104.8 μου αφαιρεί αυτή την ιδιότητα. Να είμαι φίλος αυτής της ομάδας.
Η αλήθεια είναι πικρή αλλά κάποια στιγμή ας την πούμε με το όνομά της.
Εδώ που έφτασε η ομάδα μας στο 30% την ευθύνη την έχουμε όλοι εμείς του κλάδου στο 20% οι οργανωμένοι και το υπόλοιπο οι κατά καιρούς μεγαλομέτοχοι και πρόεδροι. Έτσι είναι τα πράγματα είτε το θέλουμε είτε όχι.
Απ’ το 30% αυτό τι μερίδιο αναλογεί στον καθένα δεν χρειάζεται ημερίδα να το καθορίσουμε. Ο κόσμος ακούει, διαβάζει, θυμάται και κρίνει. Και είναι ξέρετε δίκαιος κριτής όταν δεν είναι κριτής εκ του πονηρού και από πονηριά ορμώμενος να το πράξει.
Δεν ξέρω τελικά τι κατάληξη θα έχει το θέμα του ραδιοφώνου (λες και έφταιγε αυτό) αλλά θα προσπαθήσω να είμαι και πάλι κοντά σας, αν μπορέσω φυσικά. Αν όχι ευχαριστώ όλους για την όμορφη παρέα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και με τιμά το ότι με αγαπήσατε οι πιο πολλοί από σας.
Αν το ραδιόφωνο της ΑΕΛ ήταν ο τελευταίος σταθμός μιας 25χρονης καριέρας, θα φύγω τουλάχιστον με ήσυχη συνείδηση ότι έκανα το καθήκον μου τόσο απέναντι στο επάγγελμα όσο και στην ομάδα που αγάπησα και αγαπώ.
Θα φύγω με τιμή… και ευχαριστώ γι’αυτό απο καρδιάς το Σύνδεσμο Προπονητών Ποδοσφαίρου που με τίμησε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του.
Τι να κάνουμε…μπορεί να τέλειωσαν τα ένσημα, θα μας μείνουν τουλάχιστον τα εύσημα. Κάτι είναι κι αυτό.
Σας ευχαριστώ όλους».
Πήγε, συνεργάστηκε και αποχώρησε όπως τον ξέρω και όπως τον πρωτογνώρισα μέσα από μια απίστευτη συνεργασία πριν χρόνια στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας. Πάντα ΚΥΡΙΟΣ ο συνάδελφος Αποστόλης Πλασταράς!
Ε.Π.
