ΓΡΑΦΕΙ Ο Δημήτρης Μπάρμπας
Τον μήνα που αγαπούσε πιο πολύ «διάλεξε να φύγει» ο Γιώργος Δούλος (Δόβας), για το ταξίδι της μεγάλης αντάμωσης.
Έφυγε, ίσως, για να συμβάλλει στην προετοιμασία των εκδηλώσεων στο «πάρκο των ηρώων» για τις 23 Φλεβάρη, μαζί με τον Βρατσάνο, τ’ αδέρφια του Τάκη (Δημήτρη) και Βασίλη.
Την μέρα που γιορτάζεται ο Κόκκινος Στρατός, η ίδρυση της ΕΠΟΝ, αλλά και η ανατίναξη από το Μηχανικό Ολύμπου της «ταχείας αμαξοστοιχίας αρ. 53» που πάντα μας τη θύμιζε ο «καπετάνιος», αφού συμμετείχε και ο ίδιος σ’ αυτήν.
Πολλοί αγάπησαν τον Αντώνη Αγγελούλη (Βρατσάνο). Τον «θρύλο του Κάτω Ολύμπου», τον «Σταυραετό των Τεμπών», τον «Κεραυνό του Δία», τον άνθρωπο που έδωσαν οι ντόπιοι τόσα προσωνύμια που κανένας θεσμικός τίτλος τιμής δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει.
Στις πρώτες θέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς σίγουρα βρίσκεται ο Γιώργος Δούλος, που έφυγε στις 11 Φλεβάρη, τον μήνα που τον συγκινούσε πιο πολύ.
Ο Γιώργος Δούλος γεννήθηκε το 1926 στην Ιτιά (Μπαλαμούτι) από αγροτική οικογένεια. Στην περίοδο της κατοχής εντάχθηκε στην αντίσταση μέσα από την νεολαιίστικη οργάνωση της ΕΠΟΝ. Το σπίτι του αποτέλεσε «γιάφκα» συνάντησης αντιστασιακών με επικεφαλή τον Αντώνη Βρατσάνο (Αγγελούλη). Αυτός ζήτησε από τον νεαρό Γιώργο να συλλέγει πληροφορίες για τα τρένα και να χαρτογραφεί τον σταθμό Τεμπών με τα φυλάκια και τις περιπολίες των Γερμανών. Από τότε ξεκινάει μια μεγάλη, βαθιά και πολύχρονη φιλία ανάμεσά τους που δυνάμωνε συνεχώς. Τέτοια ήταν εκείνη την περίοδο η αμοιβαία εκτίμηση που η δίψα του Γιώργου για να βγει αντάρτης του ΕΛΑΣ τιθασεύτηκε μπροστά στο καθήκον που του ανατέθηκε για την σημαντικότατη δουλειά της οργάνωσης που ήταν τότε το δίκτυο πληροφοριών των κατοχικών σιδηροδρομικών κινήσεων.
Μάλιστα μετά τον θάνατο του Βρατσάνου μετέφερε από την Αθήνα το οστά του στην Ιτιά, για να βρίσκεται και ν’ «αγναντεύει» τον τόπο της δράσης του.
Πάλευε συνεχώς για να τιμηθεί ο «μπουρλοτιέρης του Μηχανικού» από τον Δήμο Λάρισας και από τον Δήμο Τεμπών. Αρκετά πράγματα πέτυχε μαζί με άλλους συναγωνιστές του, όπως η ονομασία πλατείας στη Λάρισα (επί της Φαρσάλων), η ονοματοδοσία του δρόμου Ιτιάς – Σταθμού Τεμπών, αφήνοντας και κάποιες άλλες «εκκρεμότητες».
Η οικογένεια μετά την απελευθέρωση διώχθηκε για την συμμετοχή της στην αντίσταση με κορυφαίο γεγονός την δολοφονία του πατέρα του, Χρήστου Δούλου, «από παρακρατική ομάδα της δεξιάς (Σδάνη), στη θέση Σμίξη Πυργετού» , που κι αυτή έγινε στις 23 Φλεβάρη.
Ο ίδιος κατατάχθηκε στο συγκρότημα Χρυσόστομου Μπουροτζίκα στον Κίσσαβο (Δ.Σ.Ε.) ως σαμποτέρ, μετά το χτύπημα των Σούρληδων στους Γόννους. Του δόθηκε το ψευδώνυμο Δόβας, προς τιμή του δολοφονημένου καταδιωκόμενου καθηγητή από την Τσαριτσάνη. Υπηρέτησε με τον Βρατσάνο στον Όλυμπο, στην Ταξιαρχία Ιππικού στην Καρδίτσα. Τον Ιούνη του ’47 στις ομάδες «Ελεύθερων Σκοπευτών», ως σαμποτέρ, στη Λάρισα με Κυρίτση, Μαυρόπουλο κλπ.
Στη συνέχεια επιλέχτηκε για την Α΄ σειρά αξιωματικών ΚΓΑΝΕ, τοποθετήθηκε στην 123 Ταξιαρχίας Ανατολικής Θεσσαλίας. Συμμετείχε ως λοχαγός επίλεκτου λόχου Φλωράκη – Μπελογιάννη. Καταδικασμένος ερήμην σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Μετά την κατάρρευση του Γράμμου συλλαμβάνεται και με τα μέτρα επιείκειας απελευθερώνεται.
Τα τελευταία χρόνια συνέβαλλε δυναμικά στην καταγραφή της προσωπικής του βιωματικής ιστορίας και των τοπικών γεγονότων εκείνης της περιόδου. Συνέβαλε με άλλους συναγωνιστές του, με συντονιστή τον Βρατσάνο, το γύρισμα θαυμάσιων ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για την δράση του Μηχανικού Ολύμπου.
Τέλος τεράστια ευγνωμοσύνη νοιώθει η Ομάδα Μελέτης Ιστορίας Κοινωνικών Αγώνων προς τον σύντροφο, συναγωνιστή και συνοδοιπόρο, για την συμπαράστασή του στις δράσεις μας – εκδηλώσεις. Ακόμα και για την συνεχή συμβολή του, σαν πρωτογενής πηγή πληροφοριών και γνώσης.
Θα ήταν σοβαρή παράληψη αν δεν αναφερόμασταν και στην συντρόφισσά του και φύλακα άγγελο κ. Κατερίνα, που πάντα με την γλυκύτητα, την διακριτικότητα και την ευγένειά της, αποτέλεσε τον σημαντικότερο πυλώνα στη ζωή του και την συλλυπούμαστε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας.
