Στο τέλος του Μαρτίου ένα ξεχωριστό πρόγραμμα παρακολούθησαν οι μαθητές της Α’και Β’ τάξης του 5ου Γυμνασίου Λάρισας στο ΓΑΚ Αγιάς με θέμα: «Το παλιό σχολείο».
Πρόκειται για το παλιό δημοτικό του Μεγαλοβρύσου Αγιάς που, αν και τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου, την ανθρώπινη απουσία και φροντίδα είναι εμφανή πάνω του, παραμένει εκεί στο κέντρο της πλατείας έτοιμο να μας ταξιδέψει στο χρόνο με όχημα εκλεκτές και πολυτελείς αναμνήσεις, απόσταγμα μιας ατμόσφαιρας άλλης εποχής. Κι επειδή η μνήμη δεν συντηρεί απλά κάποια γεγονότα, αλλά εμπεριέχει εικόνες, πρόσωπα, συναισθήματα, μυρωδιές και λέξεις, οι υπεύθυνοι του ΓΑΚ Αγιάς κ. Τσάπου Ελένη (Προϊσταμένη) και ο κ. Γκουντάρας Ιωάννης, αλλά και ο Πρόεδρος της τοπικής Ενότητας Μεγαλοβρύσου κ. Λάμπρου Ευάγγελος, ως νέοι δάσκαλοι, αισθητηριοποιούν στα παιδιά την παλιά σχολική ζωή και εκπαίδευση αναζητώντας ομοιότητες και διαφορές στο εκπαιδευτικό σύστημα, τα βιβλία, τη γλώσσα, τα εποπτικά μέσα, τις ποινές κ. αλ.
Τα παιδιά κάθονται στα παλιά θρανία, χαϊδεύουνε τα σημάδια που είναι χαραγμένα πάνω τους-συνδετικός κρίκος με τον παλιό τους κάτοχο -διαβάζουν εκθέσεις των παλιών μαθητών, αποσπάσματα από τα αναγνωστικά τους, παρατηρούν το μαθητολόγιο, τους χάρτες ιστορίας, πατριδογνωσίας, Οδύσσειας, ανθρωπολογίας, το αριθμητήριο, τα εποπτικά όργανα των φυσικών επιστημών, την ξυλόσομπα με ένα σωρό από ξύλα δίπλα, ξεχασμένα λες από τον τελευταίο χειμώνα λειτουργίας του, περιμένοντας καρτερικά να ζεστάνουν τα παγωμένα χέρια και τις καρδιές….
Κι ενώ τα παιδιά δε θέλουν να εγκαταλείψουν και αυτά το σχολείο, σαν ένα ξόρκι στην ερήμωση που συμπαρασύρει και την εγκατάλειψη του χωριού – πνεύμονα ζωής σε παλιότερη εποχή- νέες αισθήσεις ενεργοποιούνται από την ομορφιά που τους χαρίζει η περιήγηση του χωριού. Η στάση στον πλάτανο, δίπλα στη βρύση, τα λόγια του Προέδρου για το ρόλο του δένδρου σε σημαντικές στιγμές του χωριού(μαζώξεις οργανώσεων και λήψεις αποφάσεων στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, τα πρώτα καρδιοχτύπια…) και η αρχιτεκτονική των σπιτιών πετυχαίνουν τη σύνδεση με την ιστορία και την παράδοση.
Κι αμέσως μετά το κατέβασμα των παιδιών στην Αγιά με τα πόδια ακολουθώντας το παραδοσιακό μονοπάτι– καλντερίμι που διασχίζει το δάσος του Κισσάβουκαι για χρόνια αποτελούσε το μόνο τρόπο επικοινωνίας με την Αγιά. Με μικρές ανάπαυλες για παιχνίδι, ξεκούραση και συζήτηση, συντροφιά με τις ανθισμένες αμυγδαλιές, κερασιές,κουτσουπιές και τα άλλα ενδημικά φυτά της περιοχής, τα τιτιβίσματα των πουλιών και τους κελαρυστούς ήχους του νερού – ένα ρέμα διασχίζει το δάσος – τα μεταβυζαντινά μνημεία, την υπέροχη θέα προς το Μαυροβούνι και τη θάλασσα, ολοκληρώνεται το βιωματικό ταξίδι στη γνώση και τη φύση.
Θες η ομορφιά, θες τα χρώματα της Άνοιξης, θες η θέα του χωριού από χαμηλά, θες η χαρούμενη διάθεση της ομάδας, συνειρμικά ανέσυρε στη μνήμη μας την παλιά ονομασία του χωριού: «Νιβόλιανη», που σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «ουράνια πόλη», στην οποία συνεπικουρεί το γεγονός ότι το χωριό είναι «χτισμένο τόσο ψηλά που μοιάζει να αγγίζει τον ουρανό».
