Γράφει η Ειρήνη Παπουτσή
Σε βαρύ κλίμα η χώρα από χθες που πενθεί το θάνατο τεσσάρων αξιωματικών της εξαιτίας της πτώσης του ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο, την ώρα που πληθαίνουν τα «γιατί» και τα «πως» μια πτήση ρουτίνας εξελίχθηκε σε τραγωδία.
Πολλοί οι… «φωνασκούντες» σε διαδίκτυο και τηλεοπτικούς δέκτες, για περιορισμένη ορατότητα λόγω ομίχλης κάνουν λόγο κάτοικοι της περιοχής, για πρόσκρουση σε καλώδια της ΔΕΗ δείχνουν να καταλήγουν οι εμπειρογνώμονες και όλοι κρέμονται από τα χείλη της μόνης διασωθείσας της τραγωδίας.
Αλήθεια όμως, πόσο επιβεβλημένη ήταν η πτήση στην ελληνοαλβανική μεθόριο, έστω και για να «βουλώσουν στόματα» για την κατάργηση μονάδων στην περιοχή, και εν τέλει ποιος έλληνας αξιωματικός θα ήταν σε θέση να αρνηθεί να την πραγματοποιήσει βασιζόμενος στη λογική και τις επικρατούσες στην περιοχή συνθήκες;
Όταν ολόκληρος Υποστράτηγος «σηκώνεται» για πασχαλιάτικες ευχές στην Κοζάνη, όταν μέσα από την εκπαίδευση έμαθες το «εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινά ο στρατός» πώς να αντιδράσεις σε τέτοια συνθήκη;
Περίσσεψαν τα σχόλια, μαζί και τα συλλυπητήρια για τους αδικοχαμένους αξιωματικούς, περίσσεψαν και τα… κροκοδείλια δάκρυα πάνω απ’ τα συντρίμμια του γερασμένου ελικοπτέρου.
Βλέπετε που λεφτά για την αντικατάστασή του, τα “πετάξαμε” σε εξοπλισμούς που δεν πετάνε και δεν πλέουν και τώρα θρηνούμε πάνω από τα συντρίμμια της κρίσης μα και της ακρισίας μας!
