Το λένε οι ψυχολόγοι, το διαπιστώνουμε ως μητέρες κάθε μέρα. Είτε με τα δικά μας παιδιά, είτε με του περιβάλλοντός μας. Όσο χώρο δίνεις στα παιδιά, τόσο περισσότερο καταλαμβάνουν. Και γιατί άλλωστε θα έπρεπε αυτό να μας κάνει εντύπωση, εφόσον το βλέπουμε να συμβαίνει στους ενηλίκους, καθημερινά γύρω μας.
Τα παιδιά, σαν άνθρωποι, έστω και μικροί, διεκδικούν καθημερινά. Αυτή είναι στη φύση τους. Κι εμείς ως γονείς δίνουμε. Δίνουμε συναίσθημα και ύλη για να κερδίσουμε την αγάπη τους. Με κάποιο τρόπο προσπαθούμε να τα «γοητεύσουμε» προσφέροντάς τους.
Σιγά σιγά δεν χαλάμε χατίρια, αγοράζουμε παιχνίδια, αρχίζουμε να τα υπηρετούμε καθώς έχουμε μπερδέψει το «βοηθάω το παιδί μου» με το «γίνομαι υπηρέτης του». Ξεχνάμε πως τα παιδιά στα 5 τους χρόνια έχουν χτίσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ξέρουν πολύ καλά τι τους γίνεται, πού περνάει το δικό τους και πού όχι. Και συνεχίζουν να διεκδικούν, γιατί αυτή είναι η «δουλειά» τους, να επεκταθούν, κι εμείς συνεχίζουμε να λέμε «ναι» χωρίς όρια και φραγμούς.
«Σου δίνω ό,τι ζητήσεις, αρκεί να μου το ανταποδώσεις με την αγάπη και την αφοσίωση που έλειψε από τη δική μου ζωή» γράφει ο γάλλος παιδίατρος Άλντο Ναουρί.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά δεν μαθαίνουν να σέβονται τις ανάγκες των άλλων, και γίνονται δυστυχισμένα. Ξέρω πολλές μαμάδες στο περιβάλλον μου που παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους δεν τις αφήνουν σε ησυχία. Διεκδικούν το καλύτερο κομμάτι του καναπέ, την τηλεόραση να παίζει αυτό που θέλουν αυτά, την ώρα που το θέλουν, να διακόπτουν μόνο και μόνο για να διακόψουν όταν οι γονείς μιλάνε στο τηλέφωνο, όταν έχουν φίλους στο σπίτι, να έρχονται στο συζυγικό κρεβάτι ό,τι ώρα τους καπνίσει (και όχι γιατί φοβήθηκαν) και γενικώς να επινοούν ανάγκες μόνο και μόνο για να τραβήξουν την προσοχή. Μεγαλώνοντας, τα συγκεκριμένα παιδιά μεταφέρουν την δική τους ανευθυνότητα στους γονείς τους. «Αν δεν ήσουν απασχολημένος στο κομπιούτερ δεν θα είχα κόψει το δάχτυλό μου», «Αν ήσουν εδώ θα είχα τελειώσει τα μαθήματά μου», «Αν με είχες ξυπνήσει δεν θα είχα αργήσει στο σχολείο» και πάει λέγοντας.
Πρόκειται για παιδιά «βαμπίρ» που κυριολεκτικά σου ρουφούν την ενέργεια με το καλαμάκι.
