Βασίλης Ιθακήσιος, ο άνθρωπος που επί είκοσι χρόνια έζησε συντροφιά με τους Θεούς του Ολύμπου, ο καλλιτέχνης που για να γευθεί το μεγαλείο του βουνού των Μύθων και να το δώσει με τα χρώματά του, εγκατέλειψε τους ανθρώπους και σκαρφάλωσε σε μια απρόσιτη σπηλιά του Ολύμπου, την οποία και χρησιμοποίησε για σπίτι και εργαστήρι του επί δυο δεκαετίες.
“Η Τέχνη είναι υψηλό λειτούργημα και μύησις και ποιητική εκμυστήρευσις, εκφραζομένη δια του σχεδίου και του χρώματος. Εις τα τοπία μου προσπαθώ να δώσω τον ελληνικό τους χαρακτήρα και την υποβλητική ατμόσφαιρα, που αποτελεί την ψυχικήν των έκφραση και την αναπνοή των. Το ελληνικό τοπίο είναι μοναδικό εις γλυκύτητα τόνων και εις ιδιότυπον θέλγητρον.
Συνεπώς ο ζωγράφος θα πρέπει να το περιγράψει εις την ιδανική του μορφήν και εις την πιο ευτυχισμένη στιγμή της προβολής του. Εάν δεν συλλάβη τον κραδασμό και το νόημά του, τότε θα το ιστορήσει τυπικά και το έργον θα είναι έγχρωμος φωτογραφία.
Δεν ανήκω εις καμία σχολήν, παρόλο ότι η δουλειά μου είναι νεοεμπρεσιονιστική. Η σχολή μου είναι η αιωνία πηγή της εμπνεύσεως και η ψυχική ανταπόκρισης με το τοπίον και τον άνθρωπο. Εις τα πορτρέτα μου επιδιώκω να δώσω εκείνο που υπογραμμίζει την προσωπικότητα και τον τόνο, που εκφράζει το ψυχικό υποσυνείδητο. Οπωσδήποτε ο Όλυμπος και η εναλλασσόμενη ομορφιά του σ’ όλες τις ώρες και σ’ όλες τις εποχές είναι η μοναδική μου ανεξάντλητος πηγή και συχνά – πυκνά μου γίνεται αφορμή να ζωγραφίσω με το παλιό πάθος που μαραίνεται με τα χρόνια και την παλιά ζέση που κρυώνει με την παρουσία των νέων θεών που προσπαθούν να μας εκμαυλίσουν με την μουσική των Σειρήνων.” (Βασίλης Ιθακήσιος, ΒΡΑΔΥΝΗ, 09.07.1953)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
