«Κάτι τρέχει (ξανά) με τη Δικαιοσύνη» είναι o σημερινός τίτλος της εφημερίδας «Η Αυγή» με αφορμή την απόφαση για την 29χρονη Ηριάννα της οποίας χθες απορρίφθηκε το αίτηση αποφυλάκισής της.
«Η Ηριάννα στερήθηκε το ευεργέτημα της αναστολής της ποινής που δικαστήρια έχουν δώσει ακόμα και σε καταδικασμένους για εμπορία ναρκωτικών», σχολιάζει η εφημερίδα για τη χθεσινή δικαστική απόφαση. Στο πρωτοσέλιδο, η Αυγή φιλοξενεί και τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή ο οποίος χαρακτήρισε «δυσάρεστη» την απόφαση του Εφετείου.
Η υπόθεση της 29χρονης Ηριάννας απασχολεί και άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο «Μη σκαλίζεις τη στάχτη». «Όταν η Δικαιοσύνη θεωρεί επικίνδυνη την Ηριάννα και την αφήνει στη φυλακή και ακίνδυνο τον λαθρέμπορο δυόμισι τόνων ηρωίνης και τον βγάζει από τη φυλακή, όσο και να χτυπούν κάτω τον φερόμενο ανεξάρτητο κώλο τους οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, έχουμε δικαίωμα να θυμώνουμε», γράφει ο αρθρογράφος Θανάσης Καρτερός που συνεχίζοντας παραπέμπει στη χούντα για να σχολιάσει την δικαστική απόφαση για την 29χρονη.
Ο Θ. Καρτερός, όμως, παραπέμπει στη χούντα για να σχολιάσει τη χθεσινή δικαστική απόφαση, γράφοντας: «Μια παλιά ιστορία. Του 1970. Πολύ κοινή τότε. Ενας πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού, καταδικασμένος με τον νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, κάνει αίτηση στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών για την αποφυλάκισή του μια και έχει εκτίσει τα δύο τρίτα της ποινής. Το συμβούλιο την απορρίπτει με το σκεπτικό ότι είναι επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια! Μιλάμε για τακτικούς δικαστές, οι οποίοι είχαν δώσει όρκο να υπηρετούν το σύνταγμα, όχι για στρατοδίκες, έτσι; Και οι οποίοι υπηρετούσαν πειθήνια τη χούντα, που χρησιμοποίησε το σύνταγμα ως χαρτί υγείας.
Η ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη υπηρέτησε τη χούντα; Ναι και μια χαρά. Αφού την «καθάρισαν» οι χουντικοί από τα δημοκρατικά στοιχεία και από τους ανυπόφορα τυπικούς και γενναίους την κατέστησαν θεραπαινίδα της ανωμαλίας τους. και εφέτες ως πρόεδροι έστελναν για ψύλλου πήδημα ή με κατασκευασμένες κατηγορίες, κόσμο στη φυλακή και τακτικοί δικαστές τον άφηναν να σαπίζει εκεί. Και εισαγγελείς έχτισαν στις πλάτες αθώων καριέρες. Και αρεοπαγίτες έγιναν υπουργοί και πρωθυπουργοί. Και άκρα του τάφου σιωπή επικρατούσε στο ανεξάρτητο βασίλειο των δικαστών.
Ας μην πάμε παραπίσω, στο δράμα και στο αίμα του 509, που εφάρμοζαν με όλη την εμφύλια σκληρότητα. Ή στις επιτροπές ασφαλείας που έστελναν κατά δεκάδες χιλι΄δες τους ξεροκέφαλους στα ξερονήσια. Και, ρίξτε, σας παρακαλώ μια ματιά στα παλιά κιτάπια. Η Δικαιοσύνη υποστήριζε πάντα για τον εαυτό της ότι ήταν ανεξάρτητη, ελεύθερη, εναρμονισμένη όχι μόνο με τον τύπο του νόμου, αλλά και με τον χτύπο της καρδιάς του έθνους. Με το κοινό περί δικαιου αίσθημα της κοινωνίας, για την οποία ο δικαστής αποτελεί τελευταίο αποκούμπι. Εις θάνατον- εκεί κατέληγε για κάποιους το τελευταίο αποκούμπι.
Μη σκαλίζεις τη στάχτη, θα πείτε. Έχουν αλλάξει τα χρόνια, οι καταστάσεις και λοιπά. Φυσικά και ευτυχώς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει. Και όταν η Δικαιοσύνη θεωρεί επικίνδυνη την Ηριάννα και την αφήνει στη φυλακή, και ακίνδυνο τον λαθρέμπορο δυόμισι τόνων ηρωίνης, και τον βγάζει από τη φυλακή, όσο και να χτυπούν κάτω τον φερόμενο ανεξάρτητο κώλο τους οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, έχουμε δικαίωμα να θυμώνουμε. Γιατί, μεταξύ άλλων, υπάρχουν και οι παλιές πληγές. Που πονούν και ματώνουν όταν διαπράττονται νέα εγκλήματα».
