Η υπεύθυνη του πρώτου γραφείου ερευνών που λειτούργησε σε όλη τη Θεσσαλία μιλά στην Ειρήνη Παπουτσή
Καπαρντίνες, μαύρα γυαλιά και φυσιογνωμίες κρυμμένες κάτω από καπέλα, απίθανα πλάνα, παρακολουθήσεις, κοριοί και χίλια δυο άλλα έρχονται στο μυαλό των περισσότερων στο άκουσμα της ενασχόλησης κάποιου με το επάγγελμα του ιδιωτικού ερευνητή.
Και όμως, εξοικειωμένη η Λάρισα με το χώρο, αφού φρόντισε γι’ αυτό μια θρυλική μορφή της πόλης, πρώην αξιωματικός της ΕΛΑΣ και μετέπειτα ιδιωτικός ερευνητής, ο αείμνηστος Αχιλλέας Γκόλιας που έφερε το επάγγελμα στην πόλη αλλά και σε ολόκληρη τη Θεσσαλία, αρχές της δεκαετίας του ’80!
Χρόνια μετά τα ηνία του ονομαστού γραφείου κρατά ήδη εδώ και 14 χρόνια η κόρη του Βιβή Γκόλια, που δέχτηκε να μιλήσει στη σελίδα πιότερο για να απομυθοποιήσει και λιγότερο για να προσθέσει… μυστήριο στο επάγγελμα.
Αεικίνητη, με νεύρο στην κίνηση και την ομιλία, απίστευτα εξωστρεφής και επικοινωνιακή και με μια αίσθηση του χιούμορ που ξαφνιάζει γυρίζει το χρόνο πίσω με την ίδια ευκολία που μιλά για το σήμερα.
«Μέχρι την αποποινικοποίηση της μοιχείας περνούσαν χρήματα από τα γραφεία μας, άλλαξαν οι εποχές μα πάντα υπάρχει γκάμα, με τους περισσότερους να δίνουν πλέον βάρος στις προγαμιαίες έρευνες, τα επαγγελματικά τους αλλά και στον τρόπο που κινούνται τα παιδιά τους εκτός σπιτιού, με στόχο πάντα την πρόληψη», περιγράφει η κ. Γκόλια τους ανθρώπους που έρχονται σε αναζήτηση βοήθειας από το γραφείο.
«Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, το “ντετεκτιβιλίκι” δεν είναι ταινία του Χόλλυγουντ, άλλωστε είμαστε ιδιωτικοί ερευνητές και όχι ιδιωτικοί αστυνομικοί. Σαν γραφείο υπόκειμαι στη ΓΑΔΑ, ωστόσο δεν παρεμβαίνουμε ποτέ στο έργο της ΕΛΑΣ, την οποία σεβόμαστε, ενώ δεν λείπουν και οι λιγοστοί ευτυχώς καχύποπτοι που θεωρούν το επάγγελμα ρουφιανιά», δεν μασάει τα λόγια της η ιδιωτική ερευνήτρια.
Με τη φιγούρα του αείμνηστου πατέρα της να κυριαρχεί στο χώρο η ερώτηση για τη βαριά κληρονομιά έρχεται αβίαστη.
«Κράτησα το όνομα, δουλεύω για την εύφημη μνεία του πατέρα μου και όσο για κείνους που χλευάζουν το επάγγελμα απλά δηλώνω πως γράφω… ποίηση!», μας αποστομώνει!
Αποφορτίζοντας την κουβέντα μας η κ. Γκόλια περιγράφει ένα επάγγελμα που βασίζεται στο τρίπτυχο εχεμύθεια-καλοί συνεργάτες-να γίνεις ένα με τον πελάτη, την ώρα που ξεκαθαρίζει πως «πάνω από όλα πρέπει να το γουστάρεις και μάλλον να ξεχάσεις την οικογένεια».
«Ξέρεις γινόμαστε λίγο “ψυχολόγοι” ακούγοντας προβλήματα και ίσως να ακουσθεί περίεργα μα οι άνθρωποι επιλέγουν πολύ περισσότερο ένα γυναικείο μυαλό για να εμπιστευθούν μια έρευνα», συμπληρώνει, ενώ δεν διστάζει να αναφερθεί σε ένα χώρο που την έκανε καχύποπτη αλλά και τη βοήθησε να αναπτύξει το ένστικτό της.
«Δεν μπορείς να ζεις με την καχυποψία, δουλεύεις το ένστικτο, άσε που το πράγμα γίνεται αφόρητο όταν πρόκειται για δικό σου άνθρωπο οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις απλά δεν αναλαμβάνω την υπόθεση», καταλήγει.
Για ένα γραφείο με υποθέσεις σε όλη την Ελλάδα μοιραία η κουβέντα φτάνει και στο κόστος μιας έρευνας, «έχει να κάνει με την υπόθεση, πάντως να ξέρεις μια κάμερα και ένα ζευγάρι μάτια είναι υπεραρκετά για να έχεις αποτελέσματα, άλλωστε αυτό που κοστίζει και δικαίως είναι οι καλοί συνεργάτες, οπότε το πολύ σε μια βδομάδα άντε 15 μέρες θα έχεις τις απαντήσεις που ζητάς», τονίζει με νόημα.
«Όποιος χτυπάει το κουδούνι ξέρει από πριν γιατί το κάνει, από την πλευρά μου “ζυγίζω” τον πελάτη και την υπόθεση και ίσως είμαι η μοναδική που ζητώ μόνο προκαταβολή με την αποπληρωμή να γίνεται με την προσκόμιση των όποιων αποδείξεων», θα μας πει η κ. Γκόλια.
Αλήθεια ποια η σχέση σου με τη δημοσιότητα, τα αστυνομικά «πουλάνε» και το γραφείο με τη φήμη που έχει είναι γνωστό στο πανελλήνιο και ας μη σε βλέπουμε στις τηλεοράσεις, τολμώ την ερώτηση γνωρίζοντας πόσο «απρόσιτη» είναι όσον αφορά στη δουλειά της (μεταξύ μας τελείωνε η συνέντευξη και πήρα το ρίσκο).
«Να σου πω, υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι που επικοινωνούν με το δικό τους τρόπο τη δουλειά τους, εγώ πάλι ποτέ δεν ήμουν του “life style” και των τηλεοράσεων, η κουβέντα μας γίνεται ίσως και σε μια απόπειρα να καταλάβει ο κόσμος με το τι ακριβώς ασχολούμαστε», κλείνει τη συνομιλία μας προσθέτοντας χαμηλόφωνα «άλλωστε τι στο καλό ιδιωτική ερευνήτρια θα ήμουν αν ξέραν όλοι τη φάτσα μου;».
Την αποχαιρέτησα σφίγγοντας τη φωτογραφική μηχανή που κρατούσα, λίγο πριν ότι την είχα καταφέρει για 2-3 πλάνα…
