Σήμερα, 44 χρονιά μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, εμπνεόμαστε απ’ τις διεκδικήσεις και τα ιδανικά αυτών που αγωνίστηκαν ενάντια στον φασισμό, την απολυταρχία και την ανελευθερία, τόσο στην Αθήνα όσο και σε ολόκληρη τη χώρα, με τελικό πρόταγμα τη δημοκρατία και μια λεύτερη και δίκαιη κοινωνία.
Στην 44η του επέτειο, λοιπόν, θεωρούμε ότι τρία από τα βασικά μηνύματα αυτού του αγώνα συνεχίζουν να παραμένουν επίκαιρα.
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Το διαχρονικά επίκαιρο σύνθημα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου που εξακολουθεί να καθοδηγεί τους δικούς μας αγώνες. Το σύνθημα-προπομπός κάθε αγώνα του φοιτητικού κινήματος, αποδίδει με μοναδική επικαιρότητα τις διεκδικήσεις μας για ανθρώπινες συνθήκες απασχόλησης, εξασφάλιση πρόσβασης σε αυτή με όρους δικαιοσύνης και βιωσιμότητας, ένα δημόσιο-δωρεάν σύστημα εκπαίδευσης στο σύνολο των βαθμίδων του που θα συν-διαμορφώνει όχι μόνον επιστήμονες αλλά και συνειδητοποιημένους πολίτες, ενεργητικά υποκείμενα του πολιτικού-κοινωνικού και οικονομικού προτσές απαλλαγμένους από εξουσιαστικές σχέσεις και την «ιδεολογία» του ατομισμού. Διότι το «ψωμί» ή/και η «παιδεία» χωρίς την «ελευθερία» ως κατάσταση αλληλεγγύης, πολιτικής συμμετοχής και διεξαγωγής του καλού αγώνα για το άτομο, τη συλλογικότητα και την κοινωνία είναι έννοιες κενές νοήματος. Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα χαιρετίζουμε την αποκατάσταση του πανεπιστημιακού ασύλου που εγγυάται την ακαδημαϊκή ελευθερία. Αντίστοιχα, χωρίς διάθεση χειροκροτισμού ή στείρας άρνησης, αναγνωρίζουμε ότι ο δρόμος προς την αποκατάσταση των χρόνιων προβλημάτων που οι νέο-φιλελεύθερες λογικές και πολιτικές προκάλεσαν στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μακρύς και δύσκολος, ανοιγμένος όμως με τα βήματα εκατοντάδων ελλήνων επιστημόνων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, αναζητώντας το «ψωμί».
Αντίσταση στον φασισμό και το «δέλεαρ» του απολίτικου: Στο πλαίσιο της απαξίωσης του πολιτικού βίου, αλλά και της διαδικασίας που οδηγεί τους νέους και της νέες στην ενεργοποίηση και συνδέεται άρρηκτα με τη διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων και την πανεπιστημιακή εμπειρία, εδώ και δεκαετίες παρατηρούμε την σταδιακή προσπάθεια έξωσης του πολιτικού προβληματισμού από το ελληνικό πανεπιστήμιο μέσα από την επικίνδυνη λογική της κόκκινης γραμμής μεταξύ κατάρτισης-μόρφωσης και πολιτικοποίησης. Ταυτόχρονα, η κατρακύλα της πολιτικής ζωής από τη μεταπολίτευση και μετά λειτούργησε προωθητικά έναντι αυτών των λογικών, συμβάλλοντας στην απομάκρυνση μεγάλου μέρους του φοιτητόκοσμου από την ενεργό πολιτική συμμετοχή. Σπάζοντας αυτή την κουλτούρα μη συμμετοχής, η οποία συνδέεται με την επιβαλλόμενη αντίληψη σχετικά με την έλλειψη συλλογικής ιδιοκτησίας του πανεπιστημιακού δημόσιου χώρου και βίου από το φοιτητικό κίνημα (η λογική «δεν συν-διοικείτε γιατί δεν σας ανήκει»), ο νέος νόμος προωθεί τη συμμετοχή εκπροσώπων των φοιτητών στη διοίκηση του πανεπιστημίου, παρέχοντας τα θεσμικά εργαλεία για να σπάσει η σιωπή του απολίτικου, το «δέλεαρ» της πολιτικής νέκρωσης.
Η ίδια η παιδεία είναι πράξη πολιτική και ως τέτοια οφείλει να ενεργοποιεί τη συμμετοχή και να ενθαρρύνει τη συλλογικότητα, ιδίως στις μέρες μας, όπου το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, οι νέοι και οι νέες, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, βάλλονται από τα νεοφασίζοντα μορφώματα που εκμεταλλεύονται τη συγκυρία για να επανέλθουν στον πανεπιστημιακό χώρο. Κανείς όμως δεν ξεχνά ότι εκεί οι χουντικοί προπάτορές τους έχυσαν το αίμα μαθητών, φοιτητών και πολιτών. Και απέναντι σε όσους σπέρνουν το ψέμα για τους «ανύπαρκτους» νεκρούς του Πολυτεχνείου, τους σύγχρονους υμνητές και απογόνους του καθεστώτος, εντός ή εκτός του ναζιστικού μορφώματος της ΧΑ (ποιος, άλλωστε, ξεχνάει πως ο σημερινος τομεάρχης δημ. διοίκησης και βουλευτής της ΝΔ, Μάκης Βορίδης είχε διατελέσει πρόεδρος στη νεολαία της ΕΠΕΝ, όντας πολιτικός συνοδοιπόρος του φυρερίσκου Μιχαλολιάκου), αντιτείνουμε το Πόρισμα Τσεβά και τα ντοκουμέντα του Σαρρηκώστα. Το αίμα των εξεγερμένων παραμένει στα χέρια τους και το φασιστικό άγος στα κεφάλια τους, αυτό ας μη το ξεχνά κανείς και καμιά. Δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε αγώνα ενάντια στη λήθη και στη συστηματική παραχάραξη της ιστορίας.
Ενότητα για τους Αγώνες του Αύριο: Αν κάτι μας διδάσκει το μήνυμα της 44ης Επετείου του Πολυτεχνείου είναι η ανάγκη ολομέτωπης συστράτευσης στον διαχρονικό αγώνα για την αποκατάσταση της ισότητας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ελευθερίας. Ο κατακερματισμός του συλλογικού πολιτικού υποκειμένου, οι στείροι φραξιονισμοί, η «αγωνιστικότητα του καναπέ» και ο ανέξοδος καταγγελτικός λόγος είναι τόσος ανώφελες πρακτικές όσο και η διάκριση ανάμεσα στο φοιτητικό κίνημα και τις λοιπές κοινωνικές συνιστώσες. Είμαστε και παραμένουμε μέρος μιας κοινωνίας που υφίσταται τα δεινά της 7ετίας του μνημονίου, τα απόνερα ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε από τη μεταπολίτευση μέχρι πρόσφατα και τις επιπτώσεις μιας ιδιότυπης νομενκλατούρας προσώπων και οντοτήτων που λυμαίνονταν τον δημόσιο βίο ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποκοιμίζοντας το πιο αγωνιστικό μέρος της κοινωνίας μέσα από επίπλαστα πρότυπα ή κενόλογες διδαχές.
Καλούμε τους νέους και τις νέες σε μαζική συστράτευση στον αγώνα για να κερδίσουμε το μέλλον, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.
Στεκόμαστε δίπλα σε όλους και όλες όσους και όσες εξακολουθούν καθημερινά να μάχονται για την ίδια την επιβίωση και τη διατήρηση της ανθρώπινης υπόστασής τους.
Διεκδικούμε ένα δημόσιο, δωρεάν, ζωντανό και πολιτικά ενεργό πανεπιστημιακό χώρο, άσυλο ιδεών και επιστημοσύνης.
Εξακολουθούμε να παλεύουμε για τον επαναπατρισμό όλων εκείνων των νέων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη ζωή και τον τόπο τους για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια.
Είμαστε όλοι και όλες εσείς και είμαστε εδώ….
Στα δικά μας Πολυτεχνεία.
Καλούμε στις εκδηλώσεις του Δήμου Λαρισαίων στην Κεντρική Πλατεία και στην πορεία που θα ακολουθήσει, την Παρασκευή 17 Νοέμβρη, στις 18:00
