Τη δική τους παρέμβαση έκαναν στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Ιωάννινα τα μέλη του συλλόγου ΑΞ.Ι.Α , θέλοντας να κάνουν γνωστή όπως υποστήριξαν “την αδικία που υφίσταται ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας μετά την εφαρμογή του νόμου για τις συντάξεις χηρείας, του νόμου Κατρούγκαλου”.
Στο συνέδριο τοποθετήθηκε το μέλος του συλλόγου Ιωάννα Λένη η οποία ανέφερε τα εξής:
“Ως εκπρόσωπος του Συλλόγου Συζύγων Θανόντων ΑΞΙΑ, τα αρχικά του οποίου σημαίνουν ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, είμαι επιφορτισμένη με το βαρύ χρέος να σας παρουσιάσω την αδικία που υφίστανται οι γυναίκες –κι όχι μόνο- που έχασαν νωρίς τους συζύγους τους, μαζί κι εγώ, και προσπαθούμε να επιβιώσουμε με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, προσδοκούμε ότι θα αντιμετωπιστούμε από την πολιτεία με ΙΣΟΤΗΤΑ και ζητάμε την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σας στον αγώνα μας κατά του νόμου για τις συντάξεις χηρείας.
Στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας, αυτή του θανάτου των ανθρώπων μας, θα περιμέναμε την πολιτεία αρωγό στο πλευρό μας, όπως γίνεται σε όλα τα ευνομούμενα κράτη. Αντ’ αυτού δεχόμαστε άδικη και ανεξήγητη επίθεση από την κυβέρνηση.
– Έβαλαν απαράδεκτα ηλικιακά κριτήρια χορήγησης σύνταξης χηρείας λες και οι ορφανικές οικογένειες έχουν το δικαίωμα της επιλογής.
– Μείωσαν το ποσοστό χορήγησης σύνταξης στο 50 από το 70%, που ήταν προσφάτως.
– Επαναϋπολογίζουν άμεσα τις συντάξεις των εκλιπόντων θεωρώντας τις μεταβιβάσεις των ήδη συνταξιούχων ως καινούργιες.
Δε φτάνει δηλαδή που κατακρεουργήθηκε η σύνταξη του συζύγου, όταν αυτός ήταν εν ζωή, όπως στους περισσότερους Έλληνες, αλλά επιβάλλουν με αναλγησία πολλαπλές τιμωρίες στις ορφανικές οικογένειες.
Κυρίες και κύριοι σύνεδροι, νιώθουμε ότι υφιστάμεθα ΔΙΩΓΜΟ, άδικο και ανεξήγητο ΔΙΩΓΜΟ μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Θέλω λοιπόν, να καταστήσω σε όλους σαφές ότι ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ από κανέναν. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ τα χρήματα των συζύγων μας που έχουν παρακρατηθεί ως εισφορές από τους μισθούς τους. Είναι αδιανόητο να μας τιμωρεί η πολιτεία γιατί χηρεύσαμε νωρίς. Η ΧΗΡΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ.
Σας καλούμε να στηρίξετε τον αγώνα μας. Ξέρετε, αρκετές από μας γνωρίζαμε –και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- ότι οι σύζυγοί μας θα φύγουν από κοντά μας νωρίς, λόγω της ασθένειας τους… κι εκείνοι το γνώριζαν κι ανησυχούσαν για το τι θα γίνει μετά … μα δεν το βάλαμε κάτω… Δε θα το βάλουμε κάτω ούτε και τώρα, μέχρι να δικαιωθούμε… Το οφείλουμε εξάλλου στις οικογένειές μας, σε μας τις ίδιες και κυρίως στους ΑΓΓΕΛΟΥΣ μας…”
