ΓΡΑΦΕΙ η Ελένη Αναστασοπούλου, Αντιπρόεδρος της Φιλότητας
Η Φιλότητα είναι μια μικρή κοινωνία ενεργών πολιτών με συνείδηση της οικουμενικότητας των προβλημάτων, της αναγκαιότητας της συλλογικής δράσης και του ηθικού προορισμού του ανθρώπου. Η αλληλεγγύη, το αίσθημα της συλλογικότητας, η αποχή από κρατικές ή άλλες επιχορηγήσεις, η αφιλοκερδής προσφορά
και η συμμετοχική δράση ανάλογα με τις δυνατότητες και δεξιότητες του καθενός, είναι οι συνδετικοί κρίκοι αυτής της αλυσίδας ανθρωπιάς. Η Φιλότητα, αυτή η μικρή ομάδα πολιτών, είναι ένα μικρό προπύργιο υπεράσπισης «προς τους μη προνομιούχους της κοινωνίας» όπως χαρακτήριζε ο Γκράμσι αυτές στις μορφές κοινωνικής δράσης.
Φιλότης από το ρήμα φιλέω που σημαίνει καλοσωρίζω, αγαπώ.
«Να συναφθεί η ομηρική φιλότητα με το νεοελληνικό φιλότιμο ως ισότιμο και πολύτιμο εταιρικό ζεύγος», είπε ο Μαρωνίτης.
Δεν ξέρω αν ήταν το φιλότιμο κάποιου νεοέλληνα, δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν η ονομασία Φιλότης, δεν ξέρω από ποιανού ιδέα ξεκίνησαν όλες αυτές οι δράσεις που συναποτελούν την παρέα της Φιλότητας η οποία φέτος συμπληρώνει τα 10 χρόνια. Ξέρω όμως ότι οι μεγάλες ή καλύτερα οι ωραίες ιδέες ξεκινούν από έναν ή από λίγους που πίστεψαν σε κάτι και παρέσυραν κι άλλους.
Ποιο ήταν λοιπόν το υπόβαθρο που κυοφόρησε την ιδέα και γέννησε την πολύτεκνη, σήμερα, Φιλότητα; Τι ήταν αυτό που μας ένωσε όλους εμάς που αποτελούμε τη Φιλότητα;
Ήταν ο εθελοντισμός μακριά από μεσάζοντες; Ήταν η διάθεση προσφοράς προς τον συνάνθρωπο; Ήταν η ανιδιοτέλεια; Η συμπόνια; Ήταν ένας τρόπος να καθησυχάσουν οι συνειδήσεις; Ήταν η ανησυχία για τα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα; Ήταν το χρέος απέναντι στον συνάνθρωπο;
Από τα παραπάνω κρατάω τις λέξεις εθελοντισμός, προσφορά, συμπόνια, ανιδιοτέλεια, χρέος, ανάγκη… τις κρατώ και παίρνω το απόσταγμά τους που είναι η Αγάπη.
Κι έτσι, επειδή «η αγάπη είναι στην αρχή, στη μέση και στο τέλος όλων των πραγμάτων». Jean-Baptiste Henri Lacordaire (1802-1861), ξεκίνησε το ταξίδι αγάπης της Φιλότητας.
Η Αγάπη πάει παντού.
Και ξεκινά από τον διπλανό μας. Από τη γειτονιά, την πόλη, την χώρα μας. Ευτυχώς σε αυτό το κοντινό ταξίδι , η Φιλότητα συμπορεύεται με ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης, που συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη έως ότου η χώρα μας βγει από αυτή την άδικη, για τον λαό, κρίση.
Η Αγάπη δεν έχει όρια.
Κλείνει στην αγκαλιά της το περιβάλλον γιατί ο άνθρωπος δεν νοείται έξω από το περιβάλλον. Η Φιλότητα είναι κομμάτι της φύσης και φροντίζει γι αυτή με περιβαλλοντικές δράσεις.
Η Αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα.
Περικλείει όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όπου γης και οικουμένης.
Κι έτσι ξεκινά το μακρινό ταξίδι της αγάπης στην Αφρική. Εκεί που η αγάπη μεταμορφώνεται σε δράση. Εκεί που είσαι μακριά απ’ ότι μπορείς να φανταστείς και είσαι ολόκληρος, με όλη σου την καρδιά, το σώμα και το μυαλό, εκεί που το «εγώ» εκμηδενίζεται, εκεί που χάνονται τα όρια.
“Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ” είπε ο Καζαντζάκης.
Στην Αφρική αφανίζεσαι. Χάνεται το μικρό «εγώ» στην απεραντοσύνη της φτώχειας, στη σκληράδα της αδικίας, στο αμείλικτο γιατί, που προβάλλει μπροστά σου γιγάντιο κι εσύ ανήμπορος κι ωστόσο αποφασισμένος να κάνεις κάτι … έστω κάτι μικρό ν’ αλλάξεις τον κόσμο.
Δύσκολο το ταξίδι. Όσο πιο δύσκολο όμως τόσο πιο έντονες εμπειρίες προσφέρει. Δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς μεταξύ μας. Δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς και αναμνήσεις ανάμεσα στους εθελοντές και στους ανθρώπους της Αφρικής. Κυρίως με τα παιδιά.
Παιδιά που δεν προλαβαίνουν να νιώσουν παιδιά. Παιδιά που κλαίνε βουβά, χωρίς λυγμούς και αναφιλητά. Ίσως γιατί γνωρίζουν ότι κανείς δεν θα τους δώσει σημασία. Ίσως γιατί γνωρίζουν ότι από τη στιγμή που στέκονται στα πόδια τους πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν. Παιδιά που συχνά γεννιούνται με ημερομηνία λήξης αφού το ΑΙDS έχει προδιαγράψει τη ζωή τους.
Παιδιά της φτώχειας, τη δυστυχίας και της απέραντης αγκαλιάς. Του πλατύτερου χαμόγελου και των λαμπερότερων ματιών.
Παιδιά που ονειρεύονται και τα όνειρα τους αλέθονται στην ανάγκη της καθημερινής επιβίωσης. Διψούν για καθαρό νερό και η Φιλότητα με τα λιγοστά, αλλά ωστόσο αρκετά για εκεί, χρήματα που μαζεύει από δωρεές φίλων και συνδρομές μελών ανοίγει γεωτρήσεις. Νερό που η γη της Αφρικής κρατάει στα σπλάχνα της για τα παιδιά της και όχι μόνο για να ποτίζει τα χωράφια των ξένων μεγαλοκτηματιών.
Διψούν για φροντίδα και η Φιλότητα με τους εθελοντές της γιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσηλευτές τους παρέχει κάποιες βασικές φροντίδες υγείας, φάρμακα, βιταμίνες.
Διψούν για γάλα, αφού το βυζί της μάνας στέρεψε από την πείνα και η Φιλότητα κάθε απόγευμα ετοιμάζει γάλα και μπισκότα στα δεκάδες μουτράκια που μαζεύονται και μας περιμένουν να γυρίσουμε από το ολοήμερο μοίρασμα του καλαμποκιού στα χωριά.
Διψούν για γνώση και η Φιλότητα με τους εθελοντές της δασκάλους, νηπιαγωγούς, εκπαιδευτικούς τους μαθαίνει βασικές γνώσεις, παίζει και διαβάζει μαζί τους. Τα μέλη της Φιλότητας με τη βοήθεια φίλων, τις συνδρομές και προσωπική συμμετοχή αγοράζουν βιβλία, τετράδια, μολύβια, πληρώνουν τη μη δωρεάν φοίτηση στα σχολεία τους.
Διψούν γι αγάπη, για χάδι κι εμείς, η Φιλότητα, ανοίγουμε τις αγκαλιές μας αλλά παίρνουμε πιο πολύ αγάπη από αυτή που δίνουμε.
Και μετά απ’ όλα αυτά προκύπτει αμείλικτο το ερώτημα: και λοιπόν τι κάνουμε εμείς εδώ; Σώζουμε τον κόσμο;
Τα συναισθήματα μετά την Αφρική εναλλάσσονται από τον θυμό στην αγανάκτηση, από την ενσυναίσθηση στην αποστασιοποίηση, από τη χαρά στη λύπη…
ΟΜΩΣ οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές και παραδεχόμαστε ότι δεν θα κλείσουμε αυτή την ανοιχτή πληγή που τη λένε Αφρική. ΟΜΩΣ εφόσον είδαμε με τα μάτια μας, ζήσαμε και γνωρίσαμε την σκληρή πραγματικότητα που ζουν οι άνθρωποι εκεί δώσαμε μια υπόσχεση: να μην ξεχάσουμε αλλά και να ευαισθητοποιήσουμε ακόμη περισσότερο κόσμο .
ΟΜΩΣ είναι βέβαιο: αυτή η σταγόνα αγάπης που προσφέρει η Φιλότητα στον ωκεανό της εγκατάλειψης και της εξαθλίωσης, κάνει τα παιδιά να γελούν, κάνει τα μάτια τους να λάμπουν από ελπίδα. Κάνει όλους εμάς, κάνει τον καθένα από εμάς «να το φωνάξει τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει» Τ. Λειβαδίτης
ΟΜΩΣ όσο και να φωνάξουμε εμείς, δεν έχουμε αυταπάτες και το πιο βέβαιο απ’ όλα είναι ότι αν δεν πάρουν τη γη και τη ζωή στα χέρια τους καμιά ανθρωπιστική βοήθεια δεν θ’ αλλάξει τις συνθήκες διαβίωσής τους. Όσα τσουβάλια καλαμπόκι και να μοιράσουμε, όσες μηχανές άλεσης και αν στήσουμε τα όνειρά τους θα αλέθονται στην ανάγκη τα επιβίωσης αν δεν τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι ζωή δεν είναι μόνο τροφή και αναπαραγωγή.
Η ελπίδα ανήκει στα παιδιά και στην εκπαίδευσή τους, πριν σβήσει η λάμψη των ματιών τους και πάρει το χρώμα της απάθειας των μεγάλων.
Εμείς, η Φιλότητα, συντηρούμε το φως της ελπίδας στα μάτια και στις καρδιές των παιδιών. Αυτό κάνουμε. Αυτό το μικρό κι ωστόσο μεγάλο, όσο οι αγκαλιές των παιδιών.
Θα θέλαμε οι εθελοντικές μας δράσεις να στοχεύουν, όχι μόνο στην πρόσκαιρη αντιμετώπιση των προβλημάτων, αλλά και στην αντιμετώπιση των αιτιών τους, καθώς και στη δημιουργία δομών υποστήριξης και εκπαίδευσης. Αποτελεί στόχο της Φιλότητας η παραμονή των μελών στην Αφρική για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έτσι ώστε να υπάρχει, συνέχεια, συνέπεια και δημιουργικό αποτέλεσμα.
Αυτό το λίγο κι ωστόσο πολύ έχουμε ως στόχο μας συνεπείς στην Αγάπη.
Η Αφρική είναι Αγάπη. Κι όπως κάθε Αγάπη κουβαλάει τον σταυρό της. Τον Σταυρό του Νότου. Αυτόν τον μοναδικό αστερισμό που την σταυρώνει και την φωτίζει κάθε βράδυ.
