Κάλεσμα της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Παρέμβασης και Διαλόγου σε ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για τη συγκρότηση Πολιτικής Κίνησης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Περπατάμε τον 9ο χρόνο από τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον 8ο του μνημονιακού ολέθρου στον τόπο μας. Στα χρόνια που πέρασαν πορευτήκαμε στους δρόμους της μεγάλης και πολύμορφης αντιμνημονιακής μάχης του 2010-2012.
Βρεθήκαμε στην απότομη και καθοριστική κοινωνική και πολιτική στροφή στην Ελλάδα, στην ιστορική συγκυρία που σημαδεύτηκε από τη λαϊκή νίκη του «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα εναντίον του.
Ζήσαμε την ολοκληρωτική προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό ευρωμνημονιακό στρατόπεδο. Βιώσαμε την κάμψη του αριστερόστροφου, αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού της ελπιδοφόρας πενταετίας 2010 – 2015, την αδυναμία της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς και του εργατικού κινήματος να αποτρέψει αυτή την ήττα ή, τουλάχιστον, να μειώσει τις βαθιές συνέπειές της, και να βάλει τα θεμέλια για μια «ολική επαναφορά» του εργατικού κινήματος στο κοντινό μέλλον.
Στα 3 χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, οι λαϊκοί αγώνες δεν έλειψαν, δεν κατόρθωσαν όμως να αναμετρηθούν στα ίσια με την καταστροφική μνημονιακή πολιτική που συνεχίζεται. Κι ενώ όλοι και όλες ξέρουν ότι οι «μεταμνημονιακές» και «αναπτυξιακές» υποσχέσεις της κυβέρνησης δεν είναι παρά ισόβια καταδίκη στη φυλακή του χρέους, της ΕΕ και του ευρώ, η ελπίδα για μια διαφορετική πορεία μέσα από μια νέα άνοιξη των αγώνων, φαντάζει χαμένη. Η Αριστερά, στο σύνολό της, από το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις υπόλοιπες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, στέκει κατακερματισμένη, στάσιμη, αδυνατώντας να εμπνεύσει και στρατεύσει νέες δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής.
Σημαντικό τμήμα του αγωνιστικού δυναμικού, που προσέγγισε την οργανωμένη πάλη όλα αυτά τα χρόνια, αποτραβιέται προς αδιέξοδους ατομικούς δρόμους. Όλες οι εκφράσεις της Αριστεράς δεν αποτελούν ελκυστικές, δημιουργικές και συντροφικές συλλογικότητες αγώνα. Η ιστορική ήττα θα συντελεστεί αν δε δοθεί διέξοδος και όραμα στο μεγάλο δυναμικό αγώνα και αριστερής αναζήτησης και κυριαρχήσει τελεσίδικα η απογοήτευση και η αποστράτευση.
Θεωρούμε ότι το ρήγμα στην κοινωνία παραμένει ανοιχτό και χρειάζονται άμεσα βήματα για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ της ρήξης και της ανατροπής. Η άρνηση αυτής της συζήτησης στην ουσία κλείνει τα μάτια μπροστά στους τεράστιους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά μας. Τα σύννεφα του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή, ενώ με όλο και πιο επικίνδυνο τρόπο εμπλέκεται και η χώρα μας, πλήρως ευθυγραμμισμένη στον ιμπεριαλιστικό άξονα των ΗΠΑ. Η όξυνση του ανταγωνισμού με την Τουρκία δεν προμηνύει τίποτα καλό για τους λαούς της περιοχής. Οι πρόσφατες εξελίξεις με το «Μακεδονικό» αναδεικνύουν τον κίνδυνο μια σοβαρής ακροδεξιάς, εθνικιστικής, αντιδημοκρατικής στροφής πάνω στην οποία προσπαθεί να αναβαπτιστεί και η φασιστική Χρυσή Αυγή. Δε μας μένει άλλος χρόνος. Η αντεπίθεση του κινήματος για τη συγκρότηση μιας αριστερής, εργατικής, αντιιμπεριαλιστικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι το πρώτιστο καθήκον.
Με αυτό το τεράστιο καθήκον πρέπει να αναμετρηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην επικείμενη συνδιάσκεψή της.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτέλεσε το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα συνένωσης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Με τον ενωτικό και μετωπικό χαρακτήρα της, με το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμά της, συνδέθηκε με ευρύτερες μάζες εργαζόμενων και διανόησης, συγκίνησε ειδικά τη νεολαία, έδωσε ριζοσπαστικές απαντήσεις στη δομική καπιταλιστική κρίση και νέα πνοή στην επαγγελία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Συνέβαλε στους εργατικούς αγώνες, επηρέασε την «άλλη Αριστερά», μετατράπηκε η ίδια σε ένα μικρό μεν, αλλά υπαρκτό και «αναγνωρίσιμο» πλέον, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα.
Όμως, τόσο στην «εξεγερτική» φάση του 2010 – 12, όσο και, πολύ περισσότερο, μετά την στροφή του 2015, εκφράστηκαν με οξύτητα και οι δομικές ανεπάρκειές της. Οι δυο πυλώνες που πάνω τους στηρίχτηκε, το μεταβατικό πρόγραμμα και η μετωπική πολιτική έμειναν κενό γράμμα στα κείμενα. Αποτέλεσμα ήταν η αδυναμία να συνδεθεί με τους κοινωνικούς τεκτονικούς σεισμούς. Εκατομμύρια έφυγαν από τον δικομματισμό – κυρίως από το ΠΑΣΟΚ- αρχικά, χιλιάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα. Δεκάδες συλλογικότητες. Κι όμως, παρά τις διακηρύξεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε συνδέθηκε με όλη αυτήν τη σεισμική κίνηση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται περισσότερο από ποτέ πίσω. Πίσω από τις ανάγκες μιας ενωτικής δράσης στο δρόμο. Πίσω από τις ανάγκες ενός συντροφικού πολιτισμού της γόνιμης συζήτησης. Πίσω από τις ανάγκες μιας μετωπικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Πίσω από τις ανάγκες μιας σύγχρονης πολιτικής συμμαχιών και μιας νέας συσπείρωσης αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Παρά τις αδυναμίες αυτές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει φθαρεί συνολικά στα μάτια των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Έχει κατοχυρώσει μια θέση τόσο για την αγωνιστική της στάση, όσο και για τους χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές και αγωνίστριες που συσπειρώνει ακόμα και σήμερα. Όμως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, καθώς είναι η στιγμή που απαιτείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που τις αντιστοιχούν.
Σήμερα, σειρά ολόκληρη άμεσων και ιστορικών αναγκών επιτάσσουν την υπέρβασή, «προς τα πάνω και ενωτικά», της σημερινής κατάστασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και όλων των οργανώσεων και μετώπων της μαχόμενης αριστεράς. Επιτάσσουν τη θετική αναγέννηση και τον προωθητικό μετασχηματισμό των σχημάτων και των συλλογικοτήτων μας σε μια πορεία που θα συνδιαμορφώσουμε αναμεταξύ μας αλλά και με συντρόφους και ρεύματα που έχουν κοινούς προβληματισμούς και αγωνίες, που μας συνδέουν κοινοί αγώνες. Για τη συνάντηση με το μεγάλο, διάσπαρτο εργατικό και νεολαιίστικο δυναμικό των μαχόμενων δυνάμεων, μέσα στους κοινωνικούς και πολιτικούς, εγχώριους και διεθνείς κλονισμούς που είναι μπροστά μας. Για να μπουν οι βάσεις για το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων που θα βάλει στη ζωή και θα διεκδικήσει την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Αυτήν την πρόκληση επιχειρούμε να απαντήσουμε ως ΕΠΠΔ, πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε από ανένταχτους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤΟ 2015, κάνοντας πρώτοι και πρώτες το βήμα της υπέρβασης του εαυτού μας, της συνάντησης με συλλογικότητες και με συντρόφους και συντρόφισσες από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς. Προχωρούμε στη συγκρότηση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ που θα συμμετέχει στο μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα επιχειρήσει να συμβάλλει στην αναγέννησή της μέσα από την υπέρβαση.
Καλούμε κάθε δύναμη, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες αγωνίες στην Πανελλαδική, ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση της Κίνησης αυτής, την Κυριακή 25 Φλεβάρη, 11.00 π. μ., Γραφεία ΔΟΕ, Ξενοφώντος 15 Α, Αθήνα.
