Του Δημητρίου Ι. Παπαδημόπουλου Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Λαρίσης
Ημέρα γεμάτη ευφροσύνη και αγαλλίαση. Γιορτάζει η Παναγία, γιορτάζει κι η Πατρίδα. ΄΄Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου΄΄ και ΄΄Χαίρε ω χαίρε, Λευτεριά΄΄.
Με το πρώτο ΄΄Χαίρε΄΄, ο υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος και έρχεται για να μας σώσει από την αμαρτία.
Με το δεύτερο ΄΄Χαίρε΄΄, ανατέλλει η ευλογημένη ημέρα της 25ης Μαρτίου 1821. Τούτη την αυγή, στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, ο πανάξιος Ιεράρχης Παλαιών Πατρών Γερμανός, υψώνει το λάβαρο του Τιμίου Σταυρού και κηρύττει το μεγαλειώδες ΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ΄΄. Υψώνει το λάβαρο της θρυλικής, αιματοβαμμένης και ευγενεστάτης μέσα στους αιώνες Ελληνικής Επαναστάσεως, την υπέρ Πίστεως και Πατρίδας, την πέρα για πέρα ξέμακρης από κάποιο οικονομικό, συντεχνιακό, παραταξιακό ή άλλης φύσης κίνητρο. Και οι οπλαρχηγοί κι όλος ο λαός ορκίζονται: ΄΄Τούρκος μη μείνει το Μοριά, μήτε στον κόσμο όλο΄΄.
Οι ηρωϊσμοί, οι θυσίες, τα ολοκαυτώματα, οι θάνατοι, οι αγχόνες, η ερήμωση, οι καταστροφές της ευλογημένης γης, που την είχαν πατήσει και καθαγιάσει τα βήματα ηρώων και μαρτύρων, μαρτυρούν το μέγα θαύμα.
Οι Έλληνες κοιτάζουν τον κατακτητή με περιφρόνηση και τον τάφο τους με αδιαφορία. Επιλέγουν μια ώρα ελεύθερης ζωής παρά πολλά χρόνια σκλαβιάς και φυλακής. Ζώνονται τ’ άρματα και ορμούν κατά του τυράννου.
Το ΄΄Ελευθερία ή Θάνατος΄΄ αντηχεί απ’ άκρο σ’ άκρο, εκεί όπου πριν ΄΄όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά΄΄.
Οι Σαλαμινομάχοι, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι Βυζαντινοί Παλαιολόγοι και οι ακρίτες που φωλιάζουν στην ψυχή των ραγιάδων, ξυπνούν. Με μπροστάρηδες τον ευφυέστατο Αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον αθάνατο και ιδανικό Αθανάσιο Διάκο, τον φλογερό καλόγερο Παπαφλέσσα, τον πολυμήχανο Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον ένδοξο Μάρκο Μπότσαρη, τον ανδρείο Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Υδραίο ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, τον ατρόμητο Κωνσταντίνο Κανάρη, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ Μαυρογένους, τους εξαστράπτοντες Σουλιώτες και Σουλιώτισσες, τις ηρωϊκές γυναίκες του Ζαλόγγου, τους περιύμνητους Μεσολογγίτες και Ελεύθερους Πολιορκημένους, με όλους αυτούς και άλλους πολλούς, το γένος των Ελλήνων, δημιουργεί έπη ανεπανάληπτα στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια, στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στο χάνι της Γραβιάς, στο πυρίκαυστο Μεσολόγγι.
Οι Έλληνες, το 1821, απέδειξαν ότι η μεγαλοσύνη στους λαούς δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα. Ο αγώνας για την Εθνική Παλιγγενεσία είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωϊσμού αντίθετα προς κάθε λογική πρόβλεψη. Γιατί η λογική δε μπορεί να αισθανθεί το μεγαλείο της ιερής παραφροσύνης, που είναι γέννημα της Πίστης.
Σήμερα, 197 χρόνια μετά, που τα σύννεφα πυκνώνουν στον ορίζοντα και αχός βαρύς ακούγεται, ας ανοίξουμε τα σεντούκια με τους παιάνες, τους θούριους και τις ωδές. Ας ξεσκονίσουμε τα ιερά κειμήλια κι ας φυλλομετρήσουμε την ιστορία αντλώντας δύναμη από το ηρωϊκό παρελθόν.
Σήμερα, που πληρώνουμε σαν χώρα και λαός όχι τα δανεικά, αλλά τα ιδανικά που ξεπουλήσαμε μαζί με τα πρωτοτόκια μας. Σήμερα, που ένα παγκόσμιο καθεστώς, μία νέα Τάξη Πραγμάτων, βιάζεται – όπως φαίνεται – να εγκαθιδρύσει ολοκληρωτισμό, καταλαμβάνοντας το τελευταίο μας οχυρό… Την ελεύθερη καρδιά και συνείδησή μας, τις οποίες και πολεμά, σπέρνοντας νάρκωση, λήθη, κόπωση και απόγνωση, γιατί γνωρίζει ότι …νικημένη καρδιά…υποταγμένη κοινωνία.
Σήμερα, λοιπόν, ας δοκιμάσουμε τις αντοχές μας. Κι’ ας φορέσουμε την πανοπλία της τιμής και την περικεφαλαία της ιστορικής μνήμης. Κι’ ας ξεκινήσουμε ο καθένας τον μικρό μας και ταυτόχρονα μέγιστο αγώνα, αντιτάσσοντας στον επελαύνοντα εχθρό – ορατό και μη – την μνήμη μας, τη θέλησή μας, το αήττητο υπερόπλο…την αδούλωτη ψυχή μας. Αυτή θα είναι η δική μας, Νέα Επανάσταση. Το χρωστάμε σε όσους πέρασαν, θα ΄ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ 1821.
