Δήλωση του βουλευτή Λάρισας της Ενωσης Κεντρώων Γ. Κατσιαντώνης
Διανύουμε τις Άγιες Μέρες του Πάσχα και μια ανάσα δίπλα μας, στη γειτονική Τουρκία…. “εγκαινιάζεται” μια νέα εποχή στη λυκοφιλία μεταξύ του Ερντογάν και του όμοθρησκού μας, Προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και αναρωτιέμαι… όχι μόνο ως πολιτικός, αλλά ως ένας Έλληνας πολίτης, που αγαπά τη χώρα του, πόσο “βαρύς” θα είναι για την πατρίδα μας, ο θεμέλιος λίθος που μπαίνει, με τις ευλογίες του Ερντογάν, για την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου της Τουρκίας. Και, μάλιστα, οι βλέψεις των γειτόνων Τούρκων δεν σταματούν στο Ακούγιου, που φαίνεται να οραματίζονται να κατασκευάσουν στο μέλλον και δεύτερο αντίστοιχο εργοστάσιο σε απόσταση αναπνοής από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Γνωρίζουμε όλοι ότι ο Τούρκος πρόεδρος μόνο αγνές προθέσεις δεν έχει για τη χώρα μας. Αντιθέτως, διακατέχεται από έμμονες ιδέες, ότι είναι περικυκλωμένος από εχθρούς. Μέσα από τη δημιουργία του πυρηνικού εργοστασίου, θέλει να βγει αναβαθμισμένος και πιο δυνατός για “να μοιράσει την τράπουλα” στις μονομερείς, όπως κάνει μέχρι τώρα, διαπραγματεύσεις για τα Τουρκικά συμφέροντα.
Δύσκολα, πάντως, μπορεί κάποιος να αποκρυπτογραφήσει με ασφάλεια τις διακρατικές αλληλοεπικαλυπτόμενες διπλωματικά “υπαρξιακές” σχέσεις μεταξύ Τουρκίας- Ρωσίας, καθώς οι ισορροπίες έχουν αλλάξει πολλές φορές μεταξύ τους. Οι δύο χώρες, έχουν μια μεγάλη ιστορία συγκρούσεων, αφού τα συμφέροντά τους είναι, από πολλές απόψεις, αντιθετικά εκ φύσεως.
Και αναρωτιέμαι, εύλογα νομίζω… τι ενώνει πραγματικά τις δύο χώρες; Και ποιος είναι ο απώτερος στόχος της «συμμαχίας» των δύο αντρών, όταν μάλιστα ο Τούρκος Πρόεδρος έχει αποδείξει με πράξεις ότι θέλει να παίξει το ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη, μέσα από την ομηροποίηση της εξωτερικής πολιτικής του, τις διαμάχες με πολλούς ξένους ηγέτες, και τα παιχνίδια του σε πολλά ταμπλό, ενισχύοντας τις τριγωνικές σχέσεις του με κράτη, όπως τώρα με τη Ρωσία και το Ιράν;
Πριν προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις στα παραπάνω, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη το βασικό κρίσιμο σημείο, που ο καθένας μας θα το έκανε ως σκέψη… Γνωρίζοντας ότι Ταγίπ Ερντογάν “ξυπνάει” διαφορετικά κάθε μέρα, ποιος μας εγγυάται ότι οι προσδοκίες του για τη λειτουργία των πυρηνικών υποδομών , που η Τουρκία λαχταρά από το 1969, δε θα μεγαλώσουν και δε θα επεκταθούν και στην παραγωγή υλικού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όπλα; Και εδώ θα αναφέρω ότι, από τη δεκαετία του ΄80, η γείτονα χώρα έχει πολύ στενή συνεργασία με το Πακιστάν, το οποίο παράγει πυρηνικά όπλα, στο πλαίσιο της εξίσωσης Ινδίας- Πακιστάν.
Λαμβανομένου υπόψη, όπως προανέφερα, ότι οι φιλοδοξίες της Άγκυρας δεν περιορίζονται στη νότια μεσογειακή Τουρκική ακτή του Ακούγιου, αλλά επεκτείνονται και στο σχεδιασμό της κατασκευής δύο ακόμη πυρηνικών εργοστασίων, στη Σινώπη, στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ιγκνιάντα, στα σύνορα με Βουλγαρία, μόλις 250 χιλιόμετρα από την Ελλάδα, τότε εύλογα πηγάζουν πλείστα ερωτήματα ως προς το τι μπορεί να σημαίνει για τη χώρα μας αυτός ο εγκλωβισμός από τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ερντογάν…
Η κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, θα γίνει σε μια περιοχή που είναι σεισμογενής. Και εδώ, δανείζομαι τις “φωνές” δύο καθηγητών Πανεπιστημίου της Σμύρνης, που έχουν εκφραστεί επανειλημμένα σε Τουρκικά μέσα, ότι «η περιοχή, λόγω της σεισμικότητάς της, μπορεί να προκαλέσει πυρηνική καταστροφή». Επίσης, το στέλεχος του τουρκικού οικολογικού κινήματος, Ομέρ Χαϊβαρλί, έχει καταγγείλει πως, χρόνια τώρα, οι τουρκικές κυβερνήσεις “θαρρείς και λειτουργούν στην προοπτική ενός πυρηνικού ολέθρου”.
Και οι φωνές κινδύνου δεν περιορίζονται μόνον στους ειδικούς της γειτονικής Τουρκίας, αλλά έρχονται και από Έλληνες καθηγητές Πυρηνικής Φυσικής, οι οποίοι, με τη σειρά τους, κρούουν και αυτοί τον κώδωνα του κινδύνου για την κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα. Συγκεκριμένα, κατ’ επανάληψη έχουν τονίσει ότι, μια τέτοια προοπτική, μεταφράζεται σε μια μελλοντική εστία επικίνδυνης ραδιενεργής μόλυνσης σε περίπτωση ατυχήματος τύπου Τσερνομπίλ, με επιπτώσεις 1000 φορές μεγαλύτερες για τη χώρα μας, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία.
Αλλά, ακόμα κι αν μηδενισθεί ο κίνδυνος ατυχήματος, οι επιστήμονες τονίζουν ότι, το μόνο βέβαιο, είναι ότι “η συχνή μεταφορά, η ποσότητα, και η επικινδυνότητα των πυρηνικών αποβλήτων από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, προφανέστατα θα βάλει σε υποθήκη το περιβάλλον του Αιγαίου και των νησιών”.
Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να μην αντιλαμβάνονται κάποιοι τους κινδύνους που εγκυμονούνται από τη λειτουργία του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, για τους κατοίκους της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας και των υπόλοιπων Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής;
Και ποια τα επιχειρήματα με τα οποία αντικρούουν τις μελέτες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα φέρει η λειτουργία του αντιδραστήρα στις γύρω περιοχές;
Κλείνοντας, θα θέσω και πάλι το ερώτημα τι μπορεί να σημαίνει να μη λαμβάνει κανείς υπόψη του το ενεργό σεισμικό ρήγμα, το οποίο μάλιστα έχει δώσει και δυο ισχυρούς σεισμούς το 1991, μεγέθους 5,8 και 6,6 Ρίχτερ…
Και θα αναμείνω μαζί με όλους εσάς τις δέουσες απαντήσεις, αυτές που θα μας πείσουν με επιχειρήματα για το εύλογο, το θεμιτό και το από κάθε άποψη δέον της σκοπιμότητας μιας τέτοιας προοπτικής…
