Ζωόφιλη εξιστορεί την περιπέτειά της με το σκύλο της που αρρώστησε και έχει βραχυκυκλώσει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας
Επιστολή στη σελίδα ευελπιστώντας ότι θα υπάρξει κάποια ευαισθητοποίηση από την πλευρά των αρμόδιων στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης απέστειλε ζωόφιλη η οποία αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του σκύλου της και το κατάλληλα κτηνιατρικό σκεύασμα λόγω της φύσης του για να φτάσει στα χέρια της θα απαιτηθούν περισσότεροι από τρεις μήνες και μάλιστα η τιμή του θα είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με αυτή που υπάρχει σε άλλες χώρες.
Στην επιστολή της αναφέρει:
Ο σκύλος μου Έντι, διαγνώστηκε με διροφιλάρια (νόσος αποκαλούμενη και πιο απλά ως «σκουλήκι της καρδιάς»). Η νόσος προκαλείται από τσίμπημα μολυσμένου κουνουπιού το οποίο εναποθέτει με το τσίμπημα αυτό, αυγά του συγκεκριμένου παράσιτου. Η νόσος εξελίσσεται μετά από 6 έως 9 μήνες στον οργανισμό. Τα αυγά γίνονται προνύμφες οι οποίες με τη σειρά τους γίνονται σκώληκες οι οποίοι με τη δική τους σειρά προσβάλλουν τα ζωτικά όργανα του ζώου. Όταν δε αυτά φτάσουν στην καρδιά, εκεί καταλαβαίνεις ότι το ζώο σου νοσεί. Γίνεται εξέταση αίματος στην οποία φαίνεται σε πιο στάδιο βρίσκεται η νόσος. Ο Έντι δυστυχώς είναι στο στάδιο ΙΙΙ.
Η νόσος διαγνώστηκε στις 23 Απριλίου. Επί ένα μήνα το ζώο ακολούθησε φαρμακευτική αγωγή με χάπια, στη συνέχεια κάνει έναν μήνα «διάλειμμα» και στις 25 Ιουνίου είναι να κάνει μία ένεση, της οποίας το βασικό συστατικό της είναι το αρσενικό. Επειδή ακριβώς το βασικό συστατικό του φαρμάκου είναι δηλητήριο, δεν διατίθεται ελεύθερα στην αγορά. Ο κτηνίατρος θα πρέπει να κάνει μία έκθεση για την αναγκαιότητα του σκευάσματος η οποία θα συνοδεύεται από αίτηση παραγγελίας από τον γιατρό ΚΑΙ ΜΟΝΟ προς τον ΕΟΦ, αν ο αρμόδιος φορέας εγκρίνει την αίτηση (η οποία παίρνει χρονικά πάνω από 3 μήνες, όπως με πληροφόρησε κτηνίατρος τότε και μόνο τότε θα μπορέσει ο γιατρός να κάνει την παραγγελία του σκευάσματος στην εταιρεία η οποία το εμπορεύεται και είναι και η μοναδική στην Ελλάδα, να έρθει από το εργαστήριο παρασκευής του το φάρμακο στην εταιρεία, να το στείλει στον γιατρό μας … και μέχρι τότε ο Έντι θα έχει χωνέψει κιόλας στο χώμα που θα τον έχουμε θάψει.
Καταλαβαίνω ότι ένα τέτοιο σκεύασμα δεν είναι για να κυκλοφορεί ευρέως καθότι είναι δηλητήριο, αλλά αν στην καλύτερη εκτίμηση το φάρμακο κάνει να έρθει στα χέρια του κτηνίατρου 4-5 μήνες, δεν έχει νόημα.
Η αξία δε του σκευάσματος είναι 350€ (τιμή που μου είπε ο κτηνίατρος μου). Στο διαδίκτυο βρήκα ότι το φάρμακο κοστίζει 204€ αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω ως ιδιώτης την παραγγελία. Υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας και σωστά υπάρχουν. Αν το παραγγείλει ο γιατρός μου, θα πράξει παρανομία εφ’ όσον το φάρμακο δεν είναι εγκεκριμένο από τον ΕΟΦ.
Έχω βάλει στην κυριολεξία λυτούς και δεμένους σε Ελλάδα, Ευρώπη και Βαλκάνια για να μου το βρούνε. Αν μέσα σε αυτή την εβδομάδα δεν έχω κάποιο καλό νέο, τότε θα το παραγγείλει ο κτηνίατρός μου με ότι αυτό συνεπάγεται αν κάτι πάει στραβά κι εγώ θα το πληρώσω 75% επιπλέον της αξίας του. Τελευταίο το αφήνω αυτό… δεν θα κάνω παζάρια προκειμένου το σκυλί μου να πάρει το φάρμακο, το οποίο σημειωτέον δεν σημαίνει ότι το σκυλί μου θα γίνει και καλά. Αν δεν πάθει ανακοπή, η θεραπεία θα συνεχιστεί για 2 χρόνια. Καταλαβαίνετε περί τίνος πρόκειται λοιπόν. Πάρα πολύ σοβαρή ασθένεια. Μέχρι και η ευθανασία μου έχει περάσει από το μυαλό αλλά μόνο και που το σκέφτομαι, καταρρέω.
Το ερώτημά μου προς τους αρμόδιους του υπουργείου, θα ήτανε το εξής: γιατί τα γεωργικά φάρμακα-δηλητήρια διατίθενται ελεύθερα στην αγορά, ακόμη και στα σούπερ-μάρκετ? Αυτά δηλαδή δεν μπορεί να τα αγοράσει ο καθένας μας και να δηλητηριάσει κόσμο ή να αυτοκτονήσει? Δεν είπα ότι θα έπρεπε το φάρμακο που θέλω εγώ να πάω να το προμηθευτώ η ίδια από το φαρμακείο της γειτονίας μου, αλλά γιατί ο ΕΟΦ θα πρέπει να κάνει ΤΟΣΟ δύσκολο έργο την απόκτησή του? Θα ήθελα απλά το φάρμακο να είναι σε κάποια αποθήκη κάποιας εταιρείας στην Ελλάδα και με μία παραγγελία του κτηνιάτρου, σε 2-3 μέρες να το έχουμε στα χέρια μας. Αυτό θα έκανε και την τιμή του ελεγχόμενη και όχι με «καπέλο» 75% από την αρχική τιμή πώλησης».
