Η απάντηση της Ελ. Αναστασοπούλου στον Ν. Ρεβήσιο
Αγαπημένε μου Νίκο, παλιέ μου μαθητή,
ποτέ ένας δάσκαλος που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να εμφυσήσει στους μαθητές του αισθήματα αλληλεγγύης, αγάπης, ειρήνης, σεβασμού και δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι θα ερχόταν η στιγμή όπου ένας
μαθητής του θα σήκωνε τα ξίφη της προγραφής και της μισαλλοδοξίας, της απειλής και του εκφοβισμού εναντίον του και εναντίον άλλων ανθρώπων.
Αν έκανες τον κόπο να διαβάσεις το κείμενο που συνυπέγραψα με πλείστους άλλους επιστήμονες και ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, αν δεν γινόσουν ένα φερέφωνο εκείνων που θέλουν να διχάσουν τον κόσμο, αυτών που άλλα λένε μεταξύ τους και αλλά λένε δημόσια, θα διαπίστωνες ότι μιλάει για εκείνες τις αξίες που εξυψώνουν τον άνθρωπο και τις οποίες υπερασπιζόμουν και υπερασπίζομαι μαζί με την πλειονότητα των μαθητών μου.
Εγώ δεν ντρέπομαι για σένα, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι αν κοιτάξεις πίσω από το παραμορφωτικό πρίσμα του μίσους μέσα από το οποίο κοιτάζουν μερικοί, αν απαλλαγείς από το δηλητήριο που ραντίζουν με τον λόγο τους και καταφέρεις να κοιτάξεις κατάματα και με θάρρος την καρδιά σου, εκεί θα βρεις καταχωνιασμένα τον σεβασμό, την αγάπη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη, την συνύπαρξη των λαών, την δημοκρατία και όλες τις πανανθρώπινες αξίες που σου δίδαξαν όλοι οι δάσκαλοι σου και μεταξύ αυτών κι εγώ.
Και πίστεψέ με, αν και δασκάλα σου, δεν με ενοχλεί καθόλου η ανορθογραφία του κειμένου σου. Με θλίβει όμως βαθιά η ανορθογραφία της ψυχής σου, διότι δεν ξεχνώ την ορθογραφία στο καθαρό βλέμμα και στο πάθος του μικρού μου μαθητή όταν, εσύ ο «δυνατός», υπερασπιζόσουν και προστάτευες τους πιο αδύναμους συμμαθητές σου, εφαρμόζοντας στην πράξη όλες τις ανθρωπιστικές αρχές και αξίες που σου δίδασκα. Κι επειδή σε ξέρω είμαι σίγουρη ότι αν όργανο έκφρασης δεν ήταν το χέρι σου αλλά η καρδιά σου και το μυαλό σου, δεν θα έστελνες δυο αράδες στα ΜΜΕ. Θα με κοίταζες στα μάτια και με τον αυθορμητισμό που σε διακρίνει θα εξέφραζες τη διαφωνία σου, όχι με λίγες επίτηδες ανορθόγραφες και ψευδοιστορικές λέξεις, αλλά με ειλικρίνεια και θάρρος. Άλλωστε σας είχα διδάξει να είστε ελεύθεροι, να διεκδικείτε το δίκιο σας με επιχειρήματα και γνώση κι όχι με τσιτάτα και αφορισμούς.
Και τότε θα συζητούσαμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια, όπως κάναμε τότε που ήσουν μαθητής μου, και θα σου έλεγα για την μεγάλη ιστορία της Ελληνικής Μακεδονίας, για τους Φιλίππους, για τις Αιγές, για το Δίον και την Αιανή, για την Ολυμπιάδα και τον Φίλιππο, τον Μέγα Αλέξανδρο, για τον Κάσσανδρο και τη Θεσσαλονίκη, για τους λαούς που φιλοξένησε στα χώματά της η Μακεδονία, για τη συνύπαρξή τους και για τα συμφέροντα που χωρίζουν τους λαούς, για τον καπετάν Κώττα που δεν μιλούσε ελληνικά αλλά ήταν Έλληνας Μακεδόνας, για τους διαχρονικούς Εφιάλτες από τους οποίους κινδυνεύουν οι χώρες και οι λαοί.
Όσον αφορά, τη γενέτειρα μας το Αργυροπούλι, άκου, βάλτο καλά στο μυαλό σου και φώναξέ το να ακουστεί εντός κι εκτός του χωριού μας : οι Αργυροπουλίτες δεν περιορίζουν την περηφάνια τους και τα δημοκρατικά τους αισθήματα σε τρία λεωφορεία, (που κατά τα λεγόμενά σου πήγαν στα συλλαλητήρια), ούτε και βάζουν οδηγούς στα κεφάλια τους που θα τους πάνε σε άλλες εποχές. Κατέκτησαν την ομόνοια, την ηρεμία και την αλληλεγγύη με πολύ πόνο και αίμα αδερφικό και δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να διχάσει τους χωριανούς.
Καλέ μου μαθητή Νίκο,
όσο κι αν προσπαθείς με το σκοπίμως ανορθόγραφο κείμενό σου να σπιλώσεις τον δάσκαλό σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να διαψεύδεις τον Έλληνα και Μακεδόνα Μέγα Αλέξανδρο που έλεγε αναφερόμενος στον δικό του δάσκαλο τον Αριστοτέλη «εις μεν τον πατέρα μου οφείλω το ζην, εις δε τον δάσκαλο μου το ευ ζην».
Και καθώς το «ευ ζην» αφορά τη δυνατότητα να ορίζουμε τη ζωή μας και να επιτυγχάνουμε τους στόχους μας, σου εύχομαι ολόψυχα να καταφέρεις να ορίζεις τη ζωή σου ελεύθερα, χωρίς κηδεμονίες, με πνεύμα ελευθερίας και σεβασμού προς όλους γιατί μόνο τότε υπάρχει ελπίδα για ένα κόσμο καλύτερο χωρίς αλυτρωτισμούς και πολέμους, ένα κόσμο με ειρήνη και φιλία όλων των λαών.
Με αγάπη και ελπίδα
η δασκάλα σου
Ελένη Αναστασοπούλου
