Στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, γνωστό κυρίως γιατί «φιλοξενούσε» τους 12 Ολύμπιους θεούς, αφιερώνει η Google το σημερινό της (2 Αυγούστου) Doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση 105 χρόνων από την «κατάκτηση» της ψηλότερης κορυφής του, του Μύτικα, ο οποίος στέκει σε υψόμετρο 2.918 μέτρων.
Παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες πολλών εξερευνητών να «κατακτήσουν» τον Όλυμπο οι Ελβετοί Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου, έγραψαν το όνομά τους στην ιστορία της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδας σαν σήμερα στις 2 Αυγούστου του 1913, κατακτώντας την απάτητη -μέχρι τότε- κορφή του Όλυμπου. Ο Κάκαλος, που είχε μεγάλη εμπειρία στον Όλυμπο, ήταν και ο πρώτος από τους τρεις που σκαρφάλωσε στνο Μύτικα. Στη συνέχεια και μέχρι το θάνατό του, το 1976, θα γίνει ο επίσημος οδηγός του Όλυμπου. Μαζί του θα κατακτήσει το 1921 ο Ελβετός Marcel Kurz τη δεύτερη κορυφή του Όλυμπου, το Στεφάνι.
(O Χρήστος Κάκαλος στον Όλυμπο μέσα από το φακό του Frederic Boissonnas)
Αποτέλεσμα των εξερευνήσεων του Kurz ήταν η έκδοση, το 1923, του θαυμάσιου βιβλίου «Le Monte Olympé» που περιελάμβανε και τον πρώτο λεπτομερή χάρτη των κορυφών του Όλυμπου. Το 1928 θα ανεβεί με τον Κάκαλο στον Όλυμπο και ο ζωγράφος Βασίλης Ιθακήσιος, φθάνοντας στη σπηλιά που θα ονομάσει «Άσυλο των Μουσών» και θα περάσει πολλά καλοκαίρια, ζωγραφίζοντας θέματα από το βουνό Όλυμπο. Αργότερα, ο Όλυμπος θα φωτογραφηθεί και θα χαρτογραφηθεί αναλυτικά ενώ στις πιο απόκρημνες κορυφές του θα λάβουν χώρα μια σειρά από επιτυχημένες αναρριχήσεις καθώς και χειμερινές αναβάσεις υπό δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Ο ΟΛΥΜΠΟΣ
Ο Όλυμπος είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στα Βαλκάνια -μετά από την κατά επτά μέτρα ψηλότερη οροσειρά Ρίλα στη Βουλγαρία- και δεσπόζει στα όρια Μακεδονίας και Θεσσαλίας διαθέτοντας ψηλές κορυφές και βαθιές χαράδρες, ενώ από το 1938 ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός.
Οργανωμένα ορεινά καταφύγια με ποικίλες ορειβατικές και αναρριχητικές διαδρομές βρίσκονται στη διάθεση των επισκεπτών που θέλουν να εξερευνήσουν τις ομορφιές του.
Χαρακτηριστικό του είναι οι βαθιές χαράδρες και οι δεκάδες ομαλές κορυφές, αρκετές από τις οποίες με υψόμετρο πάνω από 2.000 μ., όπως ο Άγιος Αντώνιος (2.815 μ.),ο Καλόγερος (2.700 μ.), η Τούμπα (2.801 μ.) και ο Προφήτης Ηλίας (2.803 μ.).
Ωστόσο, οι κεντρικές, σχεδόν κάθετες βραχώδεις κορυφές είναι αυτές που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη, στο ύψος του Λιτόχωρου, όπου το ανάγλυφο του βουνού διαγράφει στον ορίζοντα ένα εμφανές «V» ανάμεσα σε δύο σχεδόν ισοϋψείς κορυφές: Στο αριστερό σκέλος είναι η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, ο Μύτικας («Πάνθεον» – 2.918 μ.) ενώ στο δεξιό, το Στεφάνι, («Θρόνος Διός» – 2.909 μ.) συνιστά την πιο εντυπωσιακή και απόκρημνη κορυφή του Ολύμπου, με τα τελευταία 200 μ., που υψώνονται κατακόρυφα, να θεωρούνται τα πιο απαιτητικά στην ανάβαση.
Χαρακτηριστικότερες χαράδρες αυτή του Μαυρόλογγου – Ενιπέα (14 χλμ.) και του Μαυρατζά – Σπαρμού (13 χλμ.) που ενώνονται σχεδόν στη θέση Μπάρα και «κόβουν» τον ορεινό όγκο σε δύο ελλειψοειδή τμήματα. Στους νότιους πρόποδες, η μεγάλη ρεματιά της Ζιλιάνας, μήκους 13 χλμ. αποτελεί φυσικό σύνορο που χωρίζει το βουνό από τον Κάτω Όλυμπο.
Το σχήμα του Ολύμπου, η πολύμορφη και ευμετάβλητη γοητεία της φύσης του, οι ψηλές κορυφές του, γεμάτες ομίχλη και χαμηλά σύννεφα που φέρνουν συχνά καταιγίδες, προκάλεσαν δέος και θαυμασμό στον προϊστορικό άνθρωπο που κατοίκησε στους πρόποδές του, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη αποκαλύπτει σήμερα ευρήματα από οικισμούς της εποχής του σιδήρου. Οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι της περιοχής θα δημιουργήσουν τους θρύλους που αργότερα θα αποδώσουν το δωδεκάθεο των Αρχαίων Ελλήνων.
Οι 12 θεοί κατοικούν στα φαράγγια, «τις πτυχές του Ολύμπου» όπως τα αποκαλεί ο Όμηρος, όπου βρίσκονται και τα παλάτια τους. Το Πάνθεον (ο σημερινός Μύτικας) είναι το σημείο συνάντησής τους, ενώ ο θρόνος του Δία (το σημερινό Στεφάνι), φιλοξενεί αποκλειστικά τον αρχηγό των θεών.
Στις κορυφές του Ολύμπου, «Πάνθεον» και «Θρόνο Διός» (Μύτικα και Στεφάνι αντίστοιχα), όπου τοποθέτησαν την κατοικία του δωδεκάθεου, οι αρχαίοι πιθανότατα δεν επιχείρησαν ποτέ να πατήσουν, όπως φανερώνει η απουσία σχετικών στοιχείων. Έφθαναν όμως σίγουρα μέχρι την πλησιέστερη κορυφή, που σήμερα καλούμε Άγιο Αντώνιο, απ’ όπου είχαν οπτική επαφή με το «Πάνθεον» και εκεί αφήναν τα αφιερώματά τους, όπως μαρτυρούν σχετικά πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα.
Η απάτητη μέχρι τότε κορυφή του Ολύμπου «κατακτήθηκε» το 1913 από τους Ελβετούς Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου, μαζί με τον οποίο θα «κατακτήσει» ο επίσης Ελβετός Marcel Kurz και τη δεύτερη κορυφή του Ολύμπου, το Στεφάνι.
