Ακόμη μια δικαστική χρονιά ξεκινάει δίχως στον ορίζοντα να υπάρχουν ορατές λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της Δικαιοσύνης.
Οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές τεράστιες. Τα παραμελημένα δικαστικά κτίρια (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Δικαστικού Μεγάρου Λάρισας) αναζητούν λύσεις για τη σωστή συντήρηση και τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό τους. Οι δρομολογημένες λύσεις «επιτάχυνσης της δικαιοσύνης» δεν παράγουν ουσιαστικά αποτελέσματα, ενώ η μηχανογράφηση των δικαστηρίων και το e-justice εξακολουθούν να παραμένουν ζητούμενο αρκετά χρόνια μετά την πρώτη τους εξαγγελία. Η πολυνομία και η επαναλαμβανόμενη «αναμόρφωση» βασικών νομοθετημάτων δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειας δικαίου.
Από την άλλη πλευρά, η δημευτική υπερφορολόγηση -μέσω φόρων και ασφαλιστικών εισφορών- μαστίζει τον μαχόμενο δικηγόρο, που ασφυκτιά κάτω από το βάρος της. Ο χρόνος εκκαθάρισης των τιμολογίων νομικής βοήθειας σε οικονομικά αδύναμους συμπολίτες μας (που πληθαίνουν συνεχώς) αγγίζει τα δύο χρόνια, ενώ οι εν γένει υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται. Στο επίπεδο αυτό, ξενίζουν οι πρόσφατοι πανηγυρισμοί εκπροσώπων του κλάδου για τις κυβερνητικές υποσχέσεις επί του Ασφαλιστικού, την ίδια στιγμή που επίκειται η δημοσίευση απόφασης του ΣτΕ που θα κηρύσσει αντισυνταγματικό τον νόμο Κατρούγκαλου.
Κάθε σύγκριση του εγχώριου συστήματος απονομής δικαιοσύνης και άσκησης δικηγορίας με σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες γεννά μελαγχολία. Τα προβλήματα της καθημερινής επιβίωσης μας στερούν τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με την μεγάλη εικόνα, με το όραμα για μια σύγχρονη, απλοποιημένη, αποδοτική, ταχεία Δικαιοσύνη και αποτελεσματική και αξιοπρεπή άσκηση Δικηγορίας.
Με την έναρξη της Νέας Δικαστικής Χρονιάς το ζητούμενο για μια νέα σύγχρονη προσέγγιση στον κρίσιμο τομέα της Δικαιοσύνης καθίσταται επιτακτικό και επίκαιρο. Ως δικηγόροι πρέπει, πρώτοι εμείς, να αναζητήσουμε, να συζητήσουμε και να αναδείξουμε τις ρηξικέλευθες εκείνες προτάσεις για μια Σύγχρονη Δικαιοσύνη και μια Καλύτερη Δικηγορία.
