Γράφει η Ειρήνη Παπουτσή
Με τις απαράδεκτες εικόνες της χθεσινής συνέντευξης τύπου του Α. Κούγια νωπές ακόμη στη μνήμη και τις σκέψεις- σκόρπιες οι περισσότερες- να «τσιγκλάνε» το μυαλό, κάθισα μπρος στο πληκτρολόγιο δίχως οδηγό, χωρίς να ξέρω αν το τελικό αποτέλεσμα θα είχε σε τίποτα να κάνει με το συναισθηματικό «κουβάρι» που επιχειρώ να ξεμπερδέψω.
Αφήνοντας τις πρώτες ώρες να «κρυώσουν» το θυμικό, με την αγωνία μην αδικήσω κάποιον που δεν ξέρω αλλά και με το άγχος μην επικεντρωθώ στην ούτως ή άλλως αναίτια και απρόκλητη επίθεση που δέχτηκα εν ώρα εργασίας, με… συνέλαβα κουρασμένη και απογοητευμένη για άλλο λόγο.
Μια πόλη κατακερματισμένη στο όνομα μια ομάδας που κάποτε την ένωνε σε μια πανέμορφη γιορτή, συναλλαγές και κόντρες παραγόντων, τριβές, ξυλοδαρμοί, απειλές για μαχαιρώματα και εκφράσεις πεζοδρομιακού τύπου για τον πολλαπλασιασμό του είδους και τη σύσφιξη των σχέσεων με μανάδες (ζωντανές και πεθαμένες) και κόρες του «εχθρού» περνούσαν με ταχύτητες φωτός από το νου, που κάνοντας μια μεγαλειώδη στροφή με γύρισε χρόνια πίσω.
«Τον βλέπεις εκείνον; Είναι οικοδόμος, ο πίσω δικηγόρος και ο παραδίπλα δουλεύει στη λαϊκή. Όλοι τους ΑΕΛάρα. Να ξέρεις, στα μπουζούκια και στο γήπεδο γινόμαστε όλοι ίσοι…», διαπίστωνε σε ένα από εκείνα τα ατέλειωτα ξενύχτια μας με πολλή ΑΕΛ και άλλο τόσο αλκοόλ ο συχωρεμένος θρύλος της κερκίδας Γιάννης Καλαμάρας.
«Ίσοι ναι, ίδιοι όμως όχι», του αντέτεινα θυμάμαι τότε και κάπως έτσι έκλεισε η κουβέντα μας. Έτσι λέω να κλείσει και τούτο το κείμενο…
