Σαράντα πέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα μηνύματα της παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα. Συνεχίζουν να εμπνέουν και να καθοδηγούν τους αγώνες της νεολαίας και όλου του λαού για ανεξαρτησία, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα αποτελεί μόνιμο σημείο αναφοράς αλλά και υπενθύμισης ότι κανένας αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί και δεν πρόκειται να δικαιωθεί, όσο κυριαρχούν πολιτικές κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, εξάρτησης και υποταγής.
Όσο ο καθημερινός αγώνας για «ψωμί» γίνεται πιο δύσκολος, με περισσότερο από το ένα τρίτο των κατοίκων της χώρας να βρίσκονται στα όρια της επίσημης φτώχειας. Με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους να συνθλίβονται στο βωμό των υπερ- πλεονασμάτων και τη νέα γενιά να βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανεργία και τη μετανάστευση. Όσο το ψωμί γίνεται ολοένα και λιγότερο και η εξασφάλιση του ολοένα και δυσκολότερη.
Όσο ο καθημερινός αγώνας για «παιδεία» θα συναντά τις επιλογές για κατευθυνόμενη έρευνα, για «χορηγούς» ιδιωτικών συμφερόντων. Όσο η δημόσια (;) και δωρεάν (;) Παιδεία, θα προσφέρει φτωχούς και εξαθλιωμένους εκπαιδευτικούς, διαλυμένα εκπαιδευτικά συστήματα, πανεπιστημιακές σχολές χωρίς δυνατότητα αυτόνομης κίνησης , ξεπερασμένο περιεχόμενο γνώσης, αλλά και παντογνώστες πολιτικούς, αυθεντίες που ξέρουν και για αυτό δεν συζητούν, που δεν ακούνε, απλά εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή τους εξουσία, νομοθετούν και καταδικάζουν στην ημιμάθεια ολόκληρες γενιές.
Όσο η έννοια της «ελευθερίας» θα αμφισβητείται από την ίδια την πραγματικότητα…
Το Πολυτεχνείο ταυτόχρονα στέλνει και μήνυμα ανιδιοτέλειας, συλλογικότητας και ελπίδας για τη σημερινή γενιά που οφείλει να παλέψει για τις δικές της διεκδικήσεις.
Μια γενιά που απέναντι της δεν θα βρει μόνο τα προβλήματα που δημιουργεί η εξάρτηση, οι πολιτικές της λιτότητας και η αντι- ανάπτυξη αλλά και το τέρας του φασισμού, τις ακροδεξιές αντιλήψεις και λογικές, που ενδυναμώνει η ίδια η κρίση και τα αποτελέσματά της.
Λογικές που προωθούν την ξενοφοβία και το ρατσισμό, λογικές ξένες με τις δημοκρατικές αρχές. Αλλά και τακτικές παραχάραξης της ιστορίας, προώθησης της ιστορικής λήθης και τελικά απαξίωσης της πολιτικής, υπονομεύοντας ευθέως την ίδια τη δημοκρατία.
Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις δεν μπορεί παρά να υπάρχει ενιαίο και σταθερό μέτωπο όλων των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου της χώρας.
Είναι ένας αγώνας διαρκής, που απαιτεί τη δράση όλων μας.
Είναι ένας αγώνας αναγκαίος για να προχωρήσει μπροστά η κοινωνία.
Τιμούμε το Πολυτεχνείο κρατώντας ζωντανά τα ιδανικά, τα μηνύματα, τις αξίες του.
Καλούμε κάθε Δημοκρατικό πολίτη να συμμετάσχει στην συγκέντρωση – πορεία που διοργανώνουν οι φορείς της πόλης μας στην πλατεία Νομαρχίας το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, στις 6 το απόγευμα.
