Η ανακοίνωση της Αντιπολεμικής Κίνησης Λάρισας που καλεί σε πορεία για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την Πέμπτηστις 18:00 στην πλατεία Ταχυδρομείου
Δέκα χρόνια από την εν ψυχρώ εκτέλεση του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρα αστυνομικού και τα μηνύματα των γεγονότων που ακολούθησαν και ανατάραξαν την «κοινωνική ομαλότητα», παραμένουν επίκαιρα.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ήταν η αντίδραση μιας ολόκληρης γενιάς απέναντι στο δυσοίωνο και γεμάτο καταστολή μέλλον που της ετοίμαζαν το κράτος και οι καπιταλιστές. Ήταν η διάψευση διαφόρων «παπαγάλων», ότι οι νέοι ήταν η γενιά του καναπέ και της καλοπέρασης και ότι θα δέχονταν αναίμακτα τις μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονταν με φόντο την επερχόμενη κρίση. Ήταν πάνω από όλα η εξέγερση μια γενιάς που έβλεπε να δίνονται λεφτά στις τράπεζες, την ίδια στιγμή που στην ίδια έδιναν σφαίρες.
Δέκα χρόνια μετά τον Δεκέμβρη και οκτώ χρόνια από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την ένταξη της Ελλάδας στους μνημονιακούς μηχανισμούς, εκείνη η γενιά βρίσκει τον εαυτό της αντιμέτωπο με μια παρόμοια κατάσταση. Ανεργία – επισφάλεια, μετανάστευση νέων, αδυναμία εν έτη 2018 να ζήσει με αξιοπρέπεια, ρατσιστικές και κρατικές δολοφονίες, εμφάνιση του πολέμου στην γειτονιά μας, άνοδος του φασισμού και νεοναζιστικών μορφωμάτων.
Είναι ανάγκη λοιπόν να βρεθεί και πάλι το νήμα του Δεκέμβρη. Σήμερα, ένας νέος άνθρωπος έχει πάρα πολλούς λόγους να αισθάνεται ότι τον κλέβουν. Του κλέβουν την δωρεάν παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, τον καταδικάζουν σε ένα μέλλον αβεβαιότητας. Οι πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του κλέβουν τελικά την ίδια του την ζωή. Δεν του κλέβουν όμως ένα όνομα όπως προσπαθούν να τον πείσουν ορισμένοι «πατριώτες», στην πραγματικότητα ακροδεξιοί, κομμάτι του ίδιου συστήματος που προσπαθούν να χύσουν το φασιστικό τους δηλητήριο στην ταλαιπωρημένη από την κρίση κοινωνία. Στην πραγματικότητα, η συμφωνία των Πρεσπών είναι αποτέλεσμα της εμπλοκής του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που επιδιώκουν την επέκταση της κυριαρχίας τους στην περιοχή και στα Βαλκάνια ευρύτερα, έναν τόπο έχει βασανιστεί στο πρόσφατο παρελθόν από τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών και που έχει μείνει πληγωμένος από τις εθνικιστικές αφηγήσεις οι οποίες καλλιεργήθηκαν και αξιοποιήθηκαν τότε. Το «μακεδονικό» αποτελεί κι αυτό πληγή κι αγκάθι για τις σχέσεις δύο λαών, που δεν έχουν ουσιαστικό λόγο έχθρας κι αντιπαράθεσης καθώς δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Η νεολαία χρειάζεται να δώσει αγώνες ενάντια στο εκπαιδευτικό σύστημα που την αποχαυνώνει ρουφώντας της τον ελεύθερο χρόνο και τη δημιουργικότητα, ενάντια σε όσα βιώνει στο σπίτι της και όσα την περιμένουν στη ζούγκλα της εργασίας και στην πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Υπό αυτή την έννοια, θέλουμε και πρέπει στο εξής να βλέπουμε κινητοποιήσεις και καταλήψεις που να αποτελούν πραγματικές κοιτίδες ριζοσπαστικής αμφισβήτησης όλων των παραπάνω και όχι καταλήψεις με εθνικιστικό περιεχόμενο που επωάζουν τον φασισμό και τον ναζισμό. Μια νεολαία που έχει υποστεί πολλά, αλλά μπορεί και οφείλει να είναι εκείνη που θα αντιστρέψει το κλίμα κοινωνικής συντηρητικοποίησης και θα φέρει ένα αύριο καλύτερο από το χτες.
“Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε”.
Υποδιοικητής Marcos / Δεκέμβριος 2008.
