ΓΡΑΦΕΙ ο Γιώργος Λακόπουλος
Σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση της Στατιστικής Υπηρεσίας η ανεργία τον περασμένο Σεπτέμβριο έπεσε στο 18,6%. Τρία χρόνια νωρίτερα, όταν ανέλαβε η σημερινή κυβέρνηση έτεινε προς το 30%.
Την ίδια μέρα κάποιοι αναλυτές διαπίστωναν ότι ο Μητσοτάκης καλπάζει προς τη νίκη με 38% κι ο Τσίπρας βλέπει την πλάτη του με 23%. Α, και η Φώφη ένα δεκαράκι θα το τσιμπήσει. Όσο για τους σημερινούς κυβερνώντες θα έχουν μπλεξίματα ως μέλλοντες ηττημένοι. Και ύστερα ξύπνησαν.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο. Ενώ σε όλα τα μέτωπα ο Τσίπρας κυριαρχεί από πολιτική άποψη ορισμένοι αρθρογράφοι επιμένουν ότι οι εκλογές θα απολήξουν σε θρίαμβο του Μητσοτάκη. Πώς γίνεται αυτό;
Ενώ δεν υπάρχει κοινοτικό όργανο, διεθνής οργανισμός, οίκος αξιολόγησης, ευρωπαϊκή κυβέρνηση, διεθνής πολιτικός παρατηρητής, οικονομικό επιμελητήριο κ.λ.π., που δεν διαπιστώνει την πρόοδο της Ελλάδας σε όλα τα μέτωπα τα τελευταία χρόνια – αποδίδοντας τα αντίστοιχα εύσημα στον Τσίπρα,-οι ίδιοι πουλάνε φούμαρα: οι εξέλιξεις αποβαίνουν προς όφελος του Μητσοτάκη!
Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα από τους επιχειρηματίες μέχρι τους άνεργους, που να μην διαισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει και δειλά εμφανίζεται και στην τσέπη τους -με μέτρα που περιλαμβάνονται σε συγκεκριμένα νομοσχέδια -οι ίδιοι σαλτιμπάγκοι επιμένουν ότι η κοινωνία καταστρέφεται από τον Τσίπρα και αναζητά με αδημονία ανακούφιση στον Μητσοτάκη. Ο οποίος στη Βουλή ψηφίζει να νομοσχέδια που με τη χειροπιαστή ανακούφιση καταθέτει η κυβέρνηση.
Ενώ όλοι -μα όλοι όμως- όσοι παρατηρούν τα κοινά ή μετέχουν στην πολιτική συμπίπτουν στο ότι ο Μητσοτάκης δεν τραβάει, δεν έχει στόφα ηγέτη, δεν εμπνέει και μπροστά στον Τσίπρα δεν πιάνει μία ως πολιτικός, η ίδια κομπανία άδει το τραγουδάκι «έρχεται ο Κυριάκος και όλα δεξιά» -σε ρυθμό «τα Χριστιανόπουλα θα πάνε με χαρά».
Ενώ αξιόπιστοι πολιτικοί παρατηρητές διαπιστώνουν η ΝΔ ό,τι ήταν να συσπειρώσει το συσπείρωσε και έπιασε ταβάνι γύρω στα ποσοστά που είχε και στις τελευταίες εκλογές -και μάλλον απώλειες προς την ακροδεξιά -που νομιμοποίησε.
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντλήσει από δεξαμενές δικών του ψηφοφόρων που είναι επιφυλακτικοί, ή από όσους είναι ταγμένοι στην ευρύτερη δημοκρατική παράταξη και δεν αντέχουν τη Δεξιά παλινόρθωση και τα καμώματα της Γεννηματά, οι μουστερήδες του Νεομητσοτακισμού επικαλούνται δημοσκοπήσεις που… δεν λένε αυτά που οι ίδιοι πλασάρουν.
Και ο πιο στημένος δημοσκόπος δίνει «μεγάλο προβάδισμα» στον Μητσοτάκη μόνο μετά από… «αναγωγή» ή «εκτίμηση εκλογικής επιρροής» και άλλα κουραφέξαλα. Τι σημαίνει αυτός ο παραλογισμός από ορισμένους που τους δείχνουν το φεγγάρι κι αυτοί κοιτάζουν το δάκτυλο; Τι κρύβει η χονδροειδής προπαγάνδα που επιμένει ότι αυτός που είναι καλύτερος θα ηττηθεί από τον χειρότερο;
Τι προσπαθούν να κρύψουν οι αρλουμπολόγοι που εκλαμβάνουν τους πολίτες ως ηλίθιους που θα διακόψουν αυτό που πάει να γίνει για πρώτη φορά μετά την ομολογία της χρεοκοπίας; Θα καταψηφίσουν αυτόν που απομακρύνει τη χώρα από τον γκρεμό και τη κοινωνία από τη φτώχεια και την πολιτική από τη σήψη για να ξαναφέρουν -με έναν ακόμη κληρονόμο- αυτούς που προκάλεσαν τη χρεοκοπία, επέβαλαν την κοινωνική αποδιάρθρωση και είχαν τη υπογραφή τους στη διαφθορά και τη σήψη;
Είναι απλό: Προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό που όλοι βλέπουν πλέον: ότι οι εκλογές θα είναι ντέρμπι και το αποτέλεσμα είναι ανοιχτό. Κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι η κυβέρνηση θα πάει με αφήγημα και απολογισμό σ’ αυτές τις εκλογές και θα έχει ως βασικό αντίπαλο την εύλογη δυσπιστία της κοινωνίας από την πολυετή μνημονιακή απομύζηση. Και ότι η αντιπολίτευση θα πάρει τα βάρη του παρελθόντος, την πρόδηλη αδυναμία των επικεφαλής στα δυο συνασπισμένα κόμματα του παλιού συστήματος που θέλουν απλώς να γυρίσουν τα πράγματα πίσω.
Πίσω από αυτή την προσπάθεια κρύβεται και κάτι άλλο: ο φόβος. Όχι ο φόβος της ήττας. Αυτό είναι λογικό στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Κάποιος κερδίζει, κάποιος χάνει και πάλι από την αρχή την επόμενη φορά. Ο φόβος της πλήρους απόσυρσης.
Άλλος θα αποσυρθεί από το δημόσιο βίο, άλλος από το δημόσιο πρυτανείο, άλλος από την δημοσιότητα, καθώς κανείς δεν θα του δίνει σημασία και άλλος από τις παρέες του, καθώς θα τον έχουν δρομολογήσει για αλλού οι εισαγγελείς.
Μαζεύονται όλοι μαζί και δίνουν ο ένας κουράγιο στο άλλον. Λογικό. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλλά όταν είναι ελπίδα για επιστροφή στην καταστροφή, πεθαίνει σίγουρα. Οι εκλογές είναι ανοιχτές. Κάποιο από τα δυο κόμματα θα πάρει την πρώτη θέση. Αλλά αυτό δεν θα κριθεί από τις επιθυμίες κανενός, δέκα μήνες πριν τις εκλογές. Θα κριθεί πάνω στην κάλπη με βάση τα συμφραζόμενα τη συγκυρίας και το κεντρικό δίλημμα και πάντως με πολιτικά κριτήρια – όχι με επικοινωνιακές φούσκες. Τα υπόλοιπα είναι κολοκυθοκορφάδες.
ΥΓ: Αξιοσημείωτο: Όσοι προβλέπουν ότι θα νικήσει ο Μητσοτάκης δεν διακινδυνεύουν ούτε μια τυπική αναφορά στα προσόντα του, την ηγετικότητα, τις ικανότητες, την προσωπικότητα και την ακτινοβολία του. Τσαμπουνάνε ότι θα νικήσει, αλλά δεν εξηγούν ποιος είναι αυτός που θα νικήσει. Κάνουν απλώς τυφλό πόλεμο κατά του Τσίπρα και περιμένουν από αυτό να προκύψει η νίκη Μητσοτάκη. Ψυχαναλυτικά δεν πιστεύουν στον Μητσοτάκη. Τρέμουν τον Τσίπρα.
