Ανακοίνωση της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
Οι συνθήκες εργασίας των καθηγητών γίνονται όλο και περισσότερο ασφυκτικές και αντιεκπαιδευτικές. Από τη μία το μνημονιακό καθεστώς που έχει διαμορφώσει στο σχολείο συνθήκες περιορισμού και καθήλωσης:
Η διαχείριση του προσωπικού αφορά βασικά και σχεδόν απόλυτα την λογική της εξοικονόμησης ανθρώπινων και υλικών πόρων. Οι συνέπειες αυτής της διαχειριστικής λογικής είναι η χωρίς σχεδιασμό μείωση των ωρών του εβδομαδιαίου προγράμματος σε Γυμνάσια και Λύκεια, ο εξοβελισμός γνωστικών αντικειμένων και ειδικοτήτων, η μείωση οργανικών θέσεων, το αμετάθετο των εκπαιδευτικών, η μετακίνηση σε πολλά σχολεία.
Και αυτά σε μια γκρίζα οικονομική πραγματικότητα συνεχών μειώσεων στους μισθούς, αυξήσεων στους άμεσους και έμμεσους φόρους και στο κόστος ζωής.
Ειδικά για τους εκπαιδευτικούς η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο δύσκολη αφού αναγκάζονται να συντηρούν σπίτια μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και να χρηματοδοτούν με δικούς τους πόρους την καθημερινή μετακίνησή τους στις σχολικές μονάδες.
Πέρα όμως από αυτές τις περιοριστικές πολιτικές που επιβάλλουν τα μνημόνια και οι δεσμεύσεις της χώρας στους δανειστές, νέα γκρίζα ζητήματα εισέρχονται στο σχολείο δημιουργώντας ένα κλίμα περιορισμού του παιδαγωγικού ρόλου του εκπαιδευτικού και των πρωτοβουλιών που πρέπει να παίρνει.
Το Υπουργείο Παιδείας έχει επιβάλλει ένα σύνολο μέτρων με διοικητικό περιεχόμενο που αφορούν σε μεγάλο βαθμό αρμοδιότητες της Γραμματείας των σχολείων.
Και ενώ όφειλε να επεκτείνει το θεσμό των Γραμματειών σε όλα τα σχολεία, επιλέγει να φορτώσει εξωδιδακτικό έργο στους εκπαιδευτικούς. Το κίνημά μας πρέπει να θέσει επιτακτικά τη λύση του προβλήματος υπερασπιζόμενο την ουσιαστική αποστολή των εκπαιδευτικών.
Αλλά πέραν τούτου το Υπουργείο Παιδείας έχει προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου χαλάρωση του σχολείου – προφανώς για να αντισταθμίσει (!) τη μνημονιακή άκρως περιοριστική πολιτική του-, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται το έργο των εκπαιδευτικών. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η διαμόρφωση απολυτηρίου με βάση κυρίως τους προφορικούς βαθμούς. Η χαλάρωση και η παιδαγωγική απαξίωση του Λυκείου, σε εποχές που οι μαθητές μας καλούνται να κατακτούν όλο και περισσότερα μορφωτικά προσόντα, πλήττει το μέλλον τους αλλά και την ίδια τη λειτουργία του σχολείου. Παράλληλα, το νοσηρό κλίμα του διχασμού και του μίσους εισέρχεται όλο και πιο έντονα μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα και στη σχολική λειτουργία.
Διάφοροι παράγοντες, και φορείς κάθε είδους προσπαθούν με εξωθεσμικό και απαράδεκτο πολλές φορές τρόπο να επηρεάσουν το ρόλο και τη λειτουργία των καθηγητών, που συχνά παίζουν το ρόλο του κυματοθραύστη αντιδράσεων και επεισοδίων σωματικής και ψυχολογικής βίας.
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει η άγονη και διαλυτική πρακτική της όξυνσης να μεταφερθεί στα σχολεία και στους Συλλόγους Διδασκόντων. Εμείς θεωρούμε ότι η συλλογική δράση όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τη βία και την απειλή βίας, αλλά και ότι με την επίδειξη δύναμης και με την προσπάθεια επιβολής, διαβρώνεται και η βασική αποστολή του συνδικαλισμού.
Είναι φανερό ότι το σχολείο έχει εισέλθει σε «ζώνη θυέλλης». Είναι λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη να αναλύσουμε με επιμέλεια τη νέα γκρίζα εικόνα της εκπαίδευσης και του επαγγέλματός μας και να δώσουμε – ως οργανωμένος κλάδος – λύσεις στα νέα προβλήματα. Και η συλλογική δράση με διάλογο και μετριοπάθεια, με συνθέσεις και αποφάσεις – και όχι με επίδειξη δύναμης – είναι ο μόνος δρόμος με ανοιχτούς ορίζοντες.
