Κείμενο καταγγελία γονέα παιδιού με αναπηρία
Τα άτομα με αναπηρία, και ιδιαίτερα αυτά που πάσχουν από τετραπληγία(παράλυση και των τεσσάρων άκρων) και είναι καθηλωμένοι σε αμαξίδιο, δικαιούνται να έχουν αναπηρικό αυτοκίνητο με ράμπα για να μπορούν να μετακινούνται. Το αυτοκίνητο δεν μπορούν να το οδηγήσουν οι ίδιοι λόγω της αναπηρίας τους γι΄αυτό μπορεί να το οδηγεί κάποιος από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Τα αυτοκίνητα αυτά είναι ειδικά και διαμορφώνονται εκ των υστέρων. Η μετατροπή τους κοστίζει πολλά λεφτά (5-6 χιλιάδες ευρώ τουλάχιστον ) και γίνεται από ειδικά συνεργεία εξειδικευμένα γι΄αυτό το σκοπό. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία τέτοια συνεργεία. Φυσικά το κόστος αυτό στην Ελλάδα το επιβαρύνεται εξ ολοκλήρου ο ανάπηρος το κράτος δεν προσφέρει τίποτα παρόλο που είναι κάτι απολύτως απαραίτητο γι’αυτόν. Τα αυτοκίνητα αυτά απαλλάσσονται από τα τέλη ταξινόμησης , τέλη κυκλοφορίας και από τα διόδια( υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκεται μέσα ο δικαιούχος.
Υπάρχουν περιπτώσεις που θα μπορούσε ο ανάπηρος να μετακινηθεί και με κανονικό αυτοκίνητο, αρκεί με κάποιον τρόπο να μεταφερθεί από το αμαξίδιο στην καρέκλα του αυτοκινήτου. Θα πρέπει ή κάποιος να τον σηκώσει ή να έχει κάποιο μηχανισμό που να μπορεί να γίνει αυτό ποιο εύκολο. Όταν όμως ο ανάπηρος είναι υπέρβαρος αυτό καθίσταται αδύνατο και η μόνη λύση είναι το αυτοκίνητο με ράμπα.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι για να πάρει κάποιος καινούργιο αυτοκίνητο και να το διαμορφώσει με ράμπα το κόστος είναι απαγορευτικό για την συντριπτική πλειοψηφία των αναπήρων στην Ελλάδα , ιδιαίτερα την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Οι περισσότεροι που χρειάζονται τέτοιο αυτοκίνητο καταφεύγουν σε μεταχειρισμένα αυτοκίνητα που τα φέρνουν από το εξωτερικό και ιδιαίτερα από Γερμανία.Το κόστος για να μεταφέρεις ένα τέτοιο αυτοκίνητο κυμαίνεται από 1000- 1500 ευρώ. Υπάρχει και η περίπτωση να πάρουν από εδώ μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που έχει εισαχθεί από κάποιο έμπορο. Το κόστος ενός τέτοιου αυτοκινήτου κυμαίνεται από 6.000 μέχρι και 25000 ευρώ ανάλογα με την μάρκα του αυτοκινήτου , τα έτη κυκλοφορίας τον τύπο του εξοπλισμού κλπ όπως και με τα άλλα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα.
Εδώ αρχίζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Οι ανάπηροι και οι οικογένειες τους έχουν να παλέψουν και να αντιμετωπίσουν πολλούς απατεώνες εμπόρους, το τέρας της απίστευτης γραφειοκρατίας που αντί να τους διευκολύνουν τους ταλαιπωρεί αφάνταστα και την νομοθεσία που συνεχώς αλλάζει και ζητάει συνεχώς καινούρια πράγματα.
Θα σας περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία για να πάρετε μια μικρή γεύση, αν και αν δεν το ζήσεις το πρόβλημα δεν μπορείς εύκολα να το καταλάβεις.
Η σύζυγος μου έχει ένα αξιαγάπητο παιδί από τον πρώτο τα γάμο το Χρήστο που πάσχει από μια σχετικά σπάνια νόσο το σύνδρομο Douchenne μια μυοπάθεια και είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο εδώ και 6 χρόνια. Όσο ήταν μικρότερος μπορούσαμε να τον σηκώνουμε και να τον βάζουμε από το αμαξίδιο στο αυτοκίνητο, εδώ όμως και λίγο καιρό λόγω της ανάπτυξης του παιδιού ( είναι 17 ετών) και του βάρους που έχει πάρει( 120 κιλά) αυτό καθίσταται αδύνατο. Με δυσκολία μπορούμε να τον σηκώσουμε ακόμη και από το κρεββάτι ή να τον πάμε στην τουαλέτα, όχι να τον βάλουμε στο αυτοκίνητο. Ο μόνος τρόπος μετακίνησης στην πόλη είναι με το αστικό λεωφορείο, που ευτυχώς , τα περισσότερα έχουν ράμπα, ή με λευκό ταξί που είναι ειδικά ταξί εξοπλισμένα με ράμπα αλλά πληρώνονται κανονικότατα.
Φυσικά η καθημερινότητα του αναπήρου στην πόλη μας είναι πολύ πιο δύσκολη. Δυστυχώς στο θέμα αυτό είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Κλεισμένες ράμπες στα πεζοδρόμια από ασυνείδητους οδηγούς , έλλειψη πρόσβασης σε πολλά μαγαζιά , κλεισμένα πεζοδρόμια από τραπεζοκαθίσματα στους πεζοδρόμους κλπ κλπ . Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Αποφασίσαμε λοιπόν να πουλήσουμε το αυτοκίνητο μας και με κάποια χρήματα που μαζέψαμε, με μεγάλο κόπο και θυσίες, να ψάξουμε για ένα αυτοκίνητο . Αφού δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο από τη Γερμανία που να ανταποκρίνεται στα χρήματα που είχαμε, ψάξαμε στην Ελληνική αγορά. Βρήκαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο μεταχειρισμένο σε κάποιο έμπορο γειτονικής πόλης, και αφού το είδαμε ότι πληροί τις στοιχειώδεις προδιαγραφές και ανταποκρίνεται στα χρήματα που είχαμε (7500 ευρώ), αποφασίσαμε να το αγοράσουμε. Το αυτοκίνητο έπρεπε να εκτελωνιστεί γιατί το είχε φέρει ο έμπορος από Γερμανία . Μας ζήτησαν τη γνωμάτευση από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) του παιδιού, που είχαμε ρωτήσει και μας είχαν πει ότι το παιδί λόγω 85% αναπηρίας και τετραπληγίας δικαιούται απαλλαγής από τα τέλη ταξινόμησης .
Στο τελωνείο της γειτονικής πόλης απ’ όπου το πήραμε ένας «σοφός» υπάλληλος όμως γνωμάτευσε ότι έπρεπε το χαρτί να γράφει ότι η αναπηρία είναι στα πόδια . Δεν του αρκούσε η τετραπληγία . Πρώτο σοκ ήταν αυτό . Πάμε στο ΚΕΠΑ και μας λένε ότι αυτό είναι το χαρτί και όλα αναφέρονται εκεί . Αποφασίζουμε λοιπόν να μην το εκτελωνίσουμε στη γειτονική πόλη αλλά στη Λάρισα . Μετά από ατελείωτες ώρες καθημερινά που περνούσαμε στο τελωνείο με τον εκτελωνιστή μας εδώ όπου καθημερινά σχεδόν μας ζητούσαν και άλλα χαρτιά και μας έβαζαν εμπόδια , κάτι σαν Λερναία Ύδρα (ένα χαρτί πηγαίναμε δύο μας ζητούσαν) , κατορθώσαμε σε ένα περίπου μήνα και αφού είχαν σπάσει κυριολεκτικά τα νεύρα μας να πάρουμε το πολυπόθητο χαρτί της απαλλαγής από τα τέλη ταξινόμησης. Συγχρόνως εξωφλήσαμε και το αυτοκίνητο και το φέραμε στο τελωνείο και από κει στο σπίτι .
Μας είχαν πει ότι τελείωσε η ταλαιπωρία μας και έμενε μόνο να πάμε να πάρουμε τις πινακίδες του αυτοκινήτου και να το περάσουμε και από ΚΤΕΟ όπως γίνεται και με τα άλλα αυτοκίνητα. Περιττό να γράψω τη χαρά του Χρήστου μόλις γύρισε από το σχολείο του και είδε επιτέλους το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Άκουγε τόσο καιρό για αυτοκίνητο με ράμπα και αυτοκίνητο δεν έβλεπε. Άρχισε επιτελους να κάνει σχέδια για το που θα πάμε βόλτα τώρα που θα μπορεί να μετακινείται εύκολα. Μας ζήτησε να πάει σε ένα μεγάλο Super market να ψωνίσουμε μαζί και σε ένα καινούριο fast food που το ονειρευότανε από παλιά ή όταν πηγαίνει το σχολείο εκδρομή να μπορεί κι αυτός να συμμετέχει γιατί σε πούλμαν δεν μπορεί να μπει. Κάναμε και πρόβες πως θα μπαίνει , πως θα τον δενουμε κλπ.
Την μεθεπόμενη ημέρα πάει η σύζυγος στο μηχανολογικό όπου ένα σοκ την περιμένει. Η υπάλληλος της ανακοινώνει ότι πριν πάρει πινακίδες για το αυτοκίνητο , σύμφωνα με ένα νόμο που ισχύει από το 2015 , το αυτοκίνητο μας θεωρείται ειδικού τύπου και σκοπού πρέπει να πάρει έγκριση ταξινόμησης πρωτοταξινομούμενου και μεταβιβαζόμενου οχημάτος . Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Πρέπει να πληρώσουμε παράβολο 100 ευρώ, να βρούμε ένα μηχανολόγο εγκεκριμένο από το υπουργείο που υπάρχει σε μια λίστα, ο οποιος θα εξετάσει το αυτοκίνητο, θα καταγράψει τα χαρακτηριστικά του, θα το ελέγξει αν λειτουργούν οι μηχανισμοί της ράμπας και διάφορα άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά , θα φτιάξει ένα φάκελλο και θα τον στείλει στο Υπουργείο Μεταφορών στην Αθήνα . Εκεί θα το ελέγξουν αν είναι όλα καλά και εφόσον δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί κάτι μπορούν να βρουν να μην τους αρέσει και να πρέπει εμείς να το αλλάξουμε, θα στείλουν το φάκελλο στη Λάρισα.
Εδώ κάποιοι θα ελέγξουν το αυτοκίνητο σύμφωνα και με την έκθεση του Μηχανολόγου θα δώσουν την έγκριση για την ταξινόμηση του αυτοκινήτου σαν ειδικού σκοπού. Ναι καλά διαβάζετε, αυτά τα ολίγα. Σε ερώτηση της εμβρόντητης και σχεδόν παραπαίουσας συζύγου μου πόσο στοιχίζει όλο αυτό η απάντηση ήταν: Δεν ξέρουμε ακριβώς, ανάλογα πόσα θα ζητήσει ο μηχανολόγος , δεν υπάρχει συγκεκριμένη αμοιβή αλλά άκουσε ότι παίρνουν περίπου 800 ευρώ, που μαζί με το παράβολο των 100 ευρώ και το ΚΤΕΟ που πρέπει να περάσει το αυτοκίνητο όπως όλα τα μεταχειρισμένα φτάνουμε περίπου στα 1000 ευρώ. Για να έρθει και δεύτερη απάντηση στην ερώτηση, πόσο χρόνο χρειάζεται αυτή η διαδικασία να την αποτελειώσει: 2-6 μήνες.
Αντιμετωπίζουμε λοιπόν την εξής παράλογη κατάσταση:
- ένα αυτοκίνητο στο γκαράζ που αγοράστηκε με όλες μας τις οικονομίες .
- Χρειαζόμαστε περίπου 900-1200 ευρώ για να ταξινομήσουμε ένα αυτοκίνητο ειδικού τύπου που απαλλάσσεται από τέλη ταξινόμησης που δεν τα έχουμε γιατί κανείς δεν μας είπε ότι χρειάζεται κάτι τέτοιο και πρέπει να τα μαζέψουμε από την αρχή σχεδόν.
- Το αυτοκίνητο δεν είναι πολυτέλεια, είναι είδος πρώτης ανάγκης , είναι παλιό από το 2004 και μεταχειρισμένο με 240.000 χιλιόμετρα και το έχουμε απόλυτη ανάγκη για να μετακινήσουμε το παιδί οπουδήποτε , ακόμα και στη Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο που το παρακολουθούν γιατί εκεί είναι το ειδικό κέντρο που ασχολείται με την πάθηση του.
- Ακόμα και να είχαμε τα χρήματα θα χρειαστούν τουλάχιστον 2-3 μήνες έως και 6 αν βρούνε κάτι οι φωστήρες του Υπουργείου μέχρι να πάρουμε τις πινακίδες στα χέρια μας.
Ρωτάω λοιπόν:
Είναι αυτό κοινωνική πολιτική? Βάζει το κράτος στην ίδια κατηγορία τους γερανούς, τις μπουλντόζες, τις νεκροφόρες και τα άλλα επαγγελματικά αυτοκίνητα με τα ιδιωτικά αναπηρικά ;
Γιατί δεν μας απαλλάσσει από αυτό το ειδικό τέλος; αφού απαλλασσόμαστε από τα τέλη ταξινόμησης.
Γιατί τέτοια γραφειοκρατία για τα ΑμεΑ; Γιατί πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι μας αντιμετωπίζουν με τέτοια σχολαστικότητα σαν να είμαστε προνομιούχοι; Αντί να μας διευκολύνουν σε πολλά θέματα , να σεβαστούν το πρόβλημα που έχουμε κάθε μέρα μεγαλώνοντας ένα ανάπηρο παιδί που χρειάζεται συνέχεια κάποιον να το βοηθάει στα πιο απλά θέματα, μας δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο .
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι το μέτρο αυτό είναι για την ασφάλεια του αναπήρου. Συμφωνώ αλλά ας το ελέγξει το κράτος . ή αν δεν έχει μηχανολόγους , που έχει ας καλύψει την αμοιβή του μηχανολόγου.
Γιατί οι έμποροι δεν το ξέρουν αφού ισχύει από το 2015. Μήπως το κάνουν επίτηδες; Για να βρεθείς προ τετελεσμένου γεγονότος. Και δεν εννοώ τον έμπορο που αγοράσαμε το αυτοκίνητο . Πριν από αυτό είχαμε βρει κι άλλα αλλά κανείς δεν έλεγε γι’ αυτό , παρόλο που έλεγαν ότι η τιμή ήταν με το κλειδί στο χέρι που λένε.
Είμαστε πραγματικά σε απόγνωση . Η σύζυγος μου δεν αντέχει άλλο αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά . Θέλει να φύγουμε στη Γερμανία όπου η αναπηρία αντιμετωπίζεται με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία. Οι ανάπηροι ακόμα και οι ξένοι έχουν υπηρεσίες και διευκολύνσεις που εδώ ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε. Τείνω να συμφωνήσω μαζί της. Δεν αξίζει να ζεις σ’ αυτή τη χώρα.
