Ήταν τη δεκαετία του ’90 όταν η Λάρισα άρχισε να κινείται πιο εντατικά και στους ρυθμούς της αποκάλυψης του Α’ Αρχαίου Θεάτρου, όταν η ανάδειξη του μνημείου έφερε και την απόφαση για τη «θυσία» του εμβληματικού ρολογιού της πόλης.
Γενιές και γενιές γύρισαν πίσω το χρόνο, οι αναφορές στα ραντεβού «στο ρολόι» του Φρουρίου έδωσαν και πήραν, ωστόσο μαζί πάρθηκε και η απόφαση για την κατεδάφισή του, ενώ κάποιες προσπάθειες για τη μεταφορά του σε άλλο σημείο του Φρουρίου δεν ευδοκίμησαν ποτέ.
Λίγο πριν οι μπουλντόζες του κ. Πούσια ρίξουν το πρώτο «χτύπημα» στα θεμέλιά του η υπογράφουσα, ρεπόρτερ του νεοσύστατου Δημοτικού Ραδιοφώνου Λάρισας τότε, με το Χρ. Καφφέ και τη συνάδελφο Β. Βαλιάκα ανεβήκαμε στο ρολόι βγάζοντας μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία πίσω ακριβώς από το καντράν του!
Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη τότε, μα σαν να συννέφιασε μέσα μας. Με συννεφιά και η μεσημεριανή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, μα ήταν σαν να βγήκε ήλιος προς το λόφο της πόλης…
Ειρήνη Παπουτσή
