ΓΡΑΦΕΙ Η Ελ. Αναστασοπούλου, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Συν Πολιτεία του Π. Σαρχώση στο δήμο Τυρνάβου
Οι άνθρωποι ανέκαθεν δημιουργούσαν κατασκευές για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους, να εξευμενίσουν τους φόβους τους ή για να αποδώσουν τιμές.
Έφτιαχναν δηλαδή, αγάλματα προς δόξαν και αγαλλίαση. «Παν εφ ώ τις αγάλλεται», Ησύχιος . Εξασφάλιζαν έτσι την προστασία των θεών και τιμούσαν ένα ιστορικό πρόσωπο ή γεγονός. Συχνά κάποια αγάλματα συμβόλιζαν ιδέες, αρχές, αξίες και ιδανικά.
Διάσημα αγάλματα είναι το αυτό του Χριστού Λυτρωτή, (32μ), σύμβολο Χριστιανισμού και ειρήνης στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, του Στοχαστή του Rodin,σύμβολο της σκέψης, το άγαλμα της Ελευθερίας, (46μ), σύμβολο ελευθερίας και φιλίας, το Ρώσικο άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας, (85μ), της Θεάς Δικαιοσύνης, προσωποποίηση της δικαιοσύνης.
Τα αγάλματα παρά την ακινησία τους είναι οι σιωπηλοί αφηγητές της ιστορίας του τόπου στον οποί εκτίθενται. Ο τρόπος αντιμετώπισης του αγάλματος από τους ανθρώπους μαρτυρά την κουλτούρα, τα πιστεύω και στοιχεία από την στάση ζωής αυτών.
Δίπλα σε αυτό το παγκόσμιο πάνθεον των αγαλμάτων- ιδεών, τοποθετώ το προσωπικό μου πάνθεον το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει δυο αγάλματα. Δεν είναι θεότητες, δεν είναι αναπαραστάσεις του υπερβατικού ωστόσο δημιουργούν μια αίσθηση ιερότητας , σεβασμού και δέους που εκπορεύεται από τα γήινα χαρακτηριστικά τους, από τ’ ανθρώπινα πάθη και τις πανανθρώπινες αξίες.
Είναι το άγαλμα της Τυρναβίτισσας του χωραφιού και των αγώνων, στην πλατεία του Τυρνάβου, και το άγαλμα της Γυναίκας της Πίνδου, στην είσοδο του Πενταλόφου, στο Βόιο Κοζάνης. Ο Τύρναβος και το Βόιο οι δύο πατρίδες μου, τιμούν την γυναίκα αγωνίστρια, του μόχθου, της καθημερινότητας. Την γυναίκα σύντροφο στο χωράφι, στον πόλεμο, στην ειρήνη, στον καθημερινό αγώνα της ζωής. Καταθέτουν στα πόδια της άλλοτε δάφνινο στεφάνι κι άλλοτε ένα απλό γαρύφαλλο ή ένα αγριολούλουδο στη μνήμη όλων των αγωνιστών και των αγωνιστριών.
Άξιος ο τόπος που δεν ξεχνά ότι η γυναίκα είναι ισότιμο μέλος της κοινωνίας και την τοποθετεί στο βάθρο της τιμής.
Κατά την διάρκεια της σεμνής τελετής για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς που διοργάνωσε ο Δήμος Τυρνάβου, η μικρή το δέμας αλλά μεγάλη στην ψυχή Τυρναβίτισσα αγρότισσα ψήλωσε ίσαμε τα τεράστια πασίγνωστα αγάλματα και υψώθηκε ίσαμε τα πιο ευγενή ιδανικά και πανανθρώπινες ιδέες. Αυτή η τελετή, η παρουσία των έστω και λιγοστών παρευρισκομένων ήταν μια διαβεβαίωση ότι η γυναίκα αλλά και κάθε πολίτης αυτού του τόπου θα έχει τον σεβασμό και την αξία που του ταιριάζει.
Ως γυναίκα και ως Τυρναβίτισσα είμαι περήφανη γι αυτό που συμβαίνει στον τόπο μου και ευχαριστώ τον Δήμαρχο Παναγιώτη Σαρχώση, τη δημοτική αρχή και τον Γιάννη Γκαμπέτα με τον νεανικό και αγωνιστικό χαιρετισμό του για την μικρή και σεμνή τελετή απόδοσης της ελάχιστης έστω τιμής, δια μέσου της Τυρναβίτισσας αγρότισσας, στους εργάτες του Σικάγου, στους καπνεργάτες της Δράμας και της Θεσσαλονίκης, στην μάνα του Τάσου Τούση, στους αγωνιστές της Καισαριανής, στους αγωνιστές και εργαζόμενους της καθημερινότητας.
