ΓΡΑΦΕΙ Ο Γιώργος Σαλτζίδης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της Νέας Δημοτικής Κίνησης Τυρνάβου
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τότε που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στην μαρτυρική Αμισό, στις 19 Μαΐου του 1919 και με συγκεκριμένο σχέδιο και ενέργειες συνέχισε το ”έργο” που είχε αρχίσει η εγκληματική ομάδα των Νεοτούρκων,έργο που ήταν η ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας,
των Αρμενίων των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Ήταν η πρώτη γενοκτονία της ανθρωπότητας στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Φέτος λοιπόν συμπληρώνονται 100 χρόνια από εκείνη την καταραμένη 19η Μαΐου 1919 για τον ποντιακό ελληνισμό. Είναι η μέρα που αποβιβάζεται στην Σαμψούντα ο Μουσταφά Κεμάλ για να ειρήνευσει τάχα την περιοχή.
Με το σύνθημα η “Τουρκία στους Τούρκους” έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο των Νεοτούρκων για την τελειωτική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού σε όλον τον πόντο. 353.000 χιλιάδες πόντιοι καταγεγραμμένοι επίσημα νεκροί κι άλλοι τόσοι ξεριζωμένοι και διασκορπισμένοι αγνοούμενοι, αποτελούν πάντοτε για τους πόντιους μία μνήμη στοιχειωμένη στην ψυχή τους. Η θηριωδία των Τούρκων οδήγησε σε κάψιμο χιλιάδων χωριών ,εκκλησιών ,σχολείων,σε λεηλασίες ,βιασμούς, γυναικών ,και θανάτωση τόσων ανθρώπων. Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν είχαν να αντιμετωπίσουν την πείνα, και δίψα ,το τσουχτερό κρύο ,μα κυρίως την απογοήτευση και τον ψυχικό πόνο, που τους τσάκιζε .
Για 28 σχεδόν αιώνες σε όλα τα παράλια της μαύρης θάλασσας αλλά και στην ενδοχώρα οι Έλληνες από την Ιωνία ρίζωσαν στη γη του Πόντου, Μεγαλούργησαν. Ίδρυσαν πόλεις όπως η Σινώπη η Αμισός η Αμάσεια, η Τραπεζούντα, η Κερασούντα , τα Κοτυωρα κ.α. μετατρέποντας τον αρχικά Άξενο (αφιλόξενο) Πόντο σε Εύξεινο ((φιλόξενο) . Ανεξίτηλα τα ίχνη των προγόνων μας και στον σημερινό Πόντο.
Τα μαρτυρούν οι εκκλησίες και τα μοναστήρια, τα σχολεία και τα ελληνικά σπίτια ,τα ελληνικά ονόματα που σε συντροφεύουν σε κάθε σου βήμα στις πόλεις και τα χωριά, στους κάμπους και στα βουνά,στους λόφους και στα παρχάρια. Ο πολιτικός στόχος των Τούρκων ήταν πάντα η εξόντωση του ελληνισμού. “Θα σας κόψουμε τα κεφάλια ,θα σας εξαφανίσουμε. ‘Η εμείς θα επιζήσουμε ή εσείς” δήλωνε ο Τουρκος πρωθυπουργός Σεφκέτ Πασάς , τον Ιούλιο του 1909 στον μεγάλο πατριάρχη του γένους Ιωακείμ τον 3ο.
Το 1914 εκμεταλλευόμενοι τον ρωσοτουρκικό πόλεμο, οι Τούρκοι διατάζουν για δήθεν λόγους ασφαλείας τη μεταφορά των χριστιανών του Πόντου στα ενδότερα . Αρχίζει πλέον απροκάλυπτα η εξόντωση. Οι άνδρες δολοφονούνται στα διαβόητα Αμελέ Ταμπουρου-τα τάγματα θανάτου. Τα γυναικόπαιδα δολοφονούνται με τη διαδικασία του ”λευκού θανάτου”. 353.000 Έλληνες του Πόντου πεθαίνουν αμε φρικτό τρόπο. Γέροι, νέοι, παιδια ,ασθενείς και ανήμποροι ,γυναίκες και κορίτσια εγκαταλείποντας τα πάντα οδηγούνται βίαια και υποχρεωτικά σε ατελείωτες πορείες στην ενδοχώρα κάτω από τον ήλιο αλλά και την παγωνιά σε όρη και δύσβατα βουνά.
Πεινασμένοι χωρίς καμιά φροντίδα χωρίς κατάλληλο ρουχισμό σε μία ατελείωτη πορεία θανάτου πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία. Και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας ή αμφισβήτησης ότι η πατρώα γη που φιλοξένησε έναν πολιτισμό χιλιετιών έγινε θέατρο μίας θηριωδίας. Οι Πόντιοι οργάνωσαν τότε το ηρωικό αντάρτικο του Πόντου. Γυναίκες και άντρες αγωνίστηκαν σκληρά αβοήθητοι από τη μητέρα πατρίδα για να περισώσουν ότι μπόρεσαν.
Και όταν ήλθε το τέλος, οι ελληνικοί πληθυσμοί πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς. Ξεριζωμένοι από τις πατρίδες, με μοναδικές αποσκευές τις μνήμες και τον πόνο της καρδιάς τους ,εγκαταστάθηκαν στις νέες πατρίδες. Σκόρπισαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης ,στους συνοικισμούς της πρωτεύουσας ,και σε άλλες περιοχές. Με τη δύναμη της ψυχής τους ,την εργατικότητα ,και την θέληση τους ,έστρωσαν από την αρχή το τραπέζι για να απλωθούν τα εδέσματα της προόδου ,της δημιουργίας ,και της ομορφιάς. Το φτωχικό και αγώνο χώμα της καινούργιας γης μεταμορφώθηκε σε αφράτη και γόνιμη γη.
Πότισαν με ιδρώτα και δάκρυα τα σπάρτα τους. Ανάστησαν χωριά και πόλεις. Μεγάλωσαν τα παιδιά και οι χαρές γέμισαν τα σπίτια. Άνθισαν τα βλαστάρια της και πλούσια κι ευλογημένα πλημμύρισαν την Ελλάδα. Και κάθε Κυριακή ,ξεχνώντας το μόχθο και τα δάκρυα της εβδομάδας,έβαζαν τις φορεσιές της πατρίδας και πιάνονταν στο χορό . Η λύρα άναβε φωτιές και τα τραγούδια έδιναν και έπαιρναν. Τραγούδια για τον ξεριζωμό ,τραγούδια για την αγάπη ,για τον θάνατο ,της ζωή.
Νοσταλγικά τραγούδια για την πατρίδα που κάνει και σήμερα τους χιλιάδες πόντιους να την αναζητούν αν και δεν την γνώρισαν ποτέ, παρά μόνο από τα ακούσματα των πατεράδων και των παππούδων τους. Γιατί πατρίδα είναι οι ρίζες σου. Είναι ιστορία του πολιτισμού που άφησαν οι πρόγονοι μας.Είναι ο τόπος όπου έχουν θαφτεί γενεές και γενεές προγόνων μας. Εμείς σήμερα έχουμε χρέος να κρατήσουμε πρώτα απ’ όλα ζωντανή την μνήμη διεκδικώντας την διεθνή αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας μέχρι την τελική δικαίωση.
Έχουμε χρέος να διατηρήσουμε και να διαφυλάξουμε την πολιτισμική ταυτότητα μας την γλώσσα μας, τα ήθη και την παράδοση μας,τα έθιμα και τους χώρους μας . Την 24η Φεβρουαρίου του 1994 η ελληνική Βουλή επιτελεί το ελάχιστο καθήκον της απέναντι στα εκατομμύρια των νεκρών, αναγνωρίζοντας ομόφωνα η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου .
Γιατί ήτανε η γενοκτονία και ΟΧΙ Συνωστισμός όπως υποστηρίζουν κάποιοι Φίληδες και Ρεπούσηδες . Σήμερα το ποντιακό στοιχείο δεν ζητιανεύει δεν εκλιπαρεί αλλά απαιτεί αυτό που δικαιούται. Την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. 100 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον μεγάλο ξεριζωμό. 100 χρόνια σιωπής για το έγκλημα . ΓΙΑΤΙ ; Οι γενιές που είναι θαμμένες στα πάτρια χώματα παραμένουν φρουροί της μνήμης και απαιτούν δικαίωση. Και γι αυτήν θα αγωνιστούμε ως το τέλος. Καταραμένος να παραμείνω στην αδιάστατη αιωνιότητα … .. αν ξεχάσω ……… Το περήφανο βλέμμα του αδούλωτου Πόντιου .
Τη λαλιά που φιμώθηκε και ξαναζωντάνεψε στην εξορία.
ΖΗΤΩ Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΠΟΝΤΟΣ.
