Δείτε τί αναφέρει η απόφαση της τάσης εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές στις 26/5 και 2/6, τις ευρωεκλογές, αλλά και τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου
Οι τριπλές εκλογές της 26ης Μάη 2019, αλλά και ο β’ γύρος των δημοτικών – περιφερειακών, αποτυπώνουν μια προϋπάρχουσα υπόγεια λαϊκή οργή, που εκφράστηκε με μια μαζική αποστοίχιση από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω της δεξιάς, ευρωμνημονιακής, αμερικανόφιλης, προδοτικής και επηρμένης πολιτικής του και ταυτόχρονα, από την κραυγαλέα
ανικανότητα της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς να τη στρέψει προς τα αριστερά, γεγονός που άνοιξε το δρόμο σε μια ορισμένη συντηρητική ηγεμονία μιας πιο εθνικιστικής, ακραία νεοφιλελεύθερης και ρεβανσιστικής Νέας Δημοκρατίας, μαζί με την ενίσχυση της συστημικής κοινοβουλευτικής Ακροδεξιάς σε βάρος της υπόδικης, νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μια νέα κατάσταση. Ανοίγει ο δρόμος για την κυβερνητική επάνοδο της Νέας Δημοκρατίας και για μια νέα επίθεση του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα. Ανοίγει ο δρόμος και για μια νέα κοινωνική αντιπαράθεση με αυτή την επίθεση. Το πολιτικό σύστημα σταθεροποιείται εκ νέου με ένα διπολισμό προς τα δεξιά, πάνω σε μια υπαρκτή, αλλά ασταθή και αντιδραστική οικονομική ανάπτυξη που προετοιμάζει μια ανώτερη κοινωνική αποσταθεροποίηση. Σε αυτό το πεδίο θα δοκιμαστεί και η ανάγκη για μια εκ βάθρων αλλαγή και θετική υπέρβαση της στρατηγικής και πολιτικής της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς.
Η Ελλάδα «προσαρμόζεται» στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια τάση κρίσης των νεοφιλελεύθερων ρευμάτων, που δεν οδηγεί σε άνοδο της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς, αλλά στην ηγεμονία των πιο επιθετικών εθνικιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων, με παράλληλη υποχώρηση της «κλασικής» αστικής και μικροαστικής Αριστεράς και με μια αναδιάταξη του χώρου στην κατεύθυνση μιας «πράσινης», αντι-Τραμπ εναλλακτικής του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ, παρότι καλύτερα οργανωμένο και προγραμματικά συγκροτημένο, όχι μόνο δεν ανέβηκε σε ψήφους και σε ποσοστά, αλλά έπεσε και στις τρεις κάλπες, γεγονός που επιβεβαιώνει την ανεπάρκεια αυτής της προγραμματικής συγκρότησης. Από το 2012 πέφτει διαρκώς σε ψήφους, ποσοστά και επιρροή, ακόμη και τώρα, στις πιο ευνοϊκές για αυτό συνθήκες, με την καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, την κρίση στη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντί να στραφεί προς τα αριστερά του σε μια ισότιμη συμμαχία πάλης, επιδόθηκε σε ένα αγώνα «τσιμπολογήματος» απογοητευμένων αριστερών, ενώ με την προεκλογική του καμπάνια άνοιξε διάπλατα τις πόρτες προς τα δεξιά του. Σεχταρισμός προς τα αριστερά – οπορτουνισμός προς τα δεξιά. Αυτή την πολιτική την πλήρωσε, λιγότερο στην ευρωκάλπη, βαριά στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, με λίγες εξαιρέσεις, όπως στην Πάτρα. Πράγμα που σημαίνει ότι οι εφεδρείες του μειώνονται διαρκώς, κάτι που ήδη φάνηκε στις αρχαιρεσίες εργατικών συνδικάτων.
Η ΛΑΕ πλήρωσε με μια εκλογική συντριβή στις ευρωεκλογές την προγραμματική ασάφεια και την πολιτική της ασυνέπεια σε όλα τα πεδία και κυρίως την υπόκλιση του ηγετικού της τμήματος στον εθνικισμό, που αγνόησε την κριτική της αριστερής αντιπολίτευση εντός της και στρέφεται τώρα, ακόμη περισσότερο, προς έναν δεξιόστροφο αστικό «πατριωτισμό». Η ΛΑΕ κράτησε, όμως, ένα σημαντικό αριθμό ψήφων στις Περιφέρειες.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τον αγώνα και την αυταπάρνηση των μελών της, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, εμφανίζει σημαντική πτώση στις ευρωεκλογές και μεγάλη στις περιφερειακές και δημοτικές που δεν κρύβεται από εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ούτε διασκεδάζεται με μια τεχνητή ικανοποίηση για μια αύξηση των περιφερειακών συμβούλων αποκλειστικά λόγω της αλλαγής του εκλογικού συστήματος και με μια «κρυφή» ικανοποίηση για την κατάρρευση της ΛΑΕ. Βεβαίως κράτησε δυνάμεις, αλλά από αυτή την κατάρρευση δεν πήρε ούτε μια ψήφο παραπάνω, όπως και από την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ κατά 12% και κατά εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους. Εκτιμήσεις για «αντοχή» δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Τα πρωτοπόρα, αριστερά και εργατικά λαϊκά στρώματα και η νεολαία δεν στήριξαν τη «νέα» προγραμματική φυσιογνωμία και πολιτική γραμμή της τελευταίας Συνδιάσκεψης. Από «ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ελπίδας», μέσα από μια πορεία και ιδιαίτερα προεκλογικά, έδωσε την εικόνα μιας «ΑΝΤΑΡΣΥΑ της απογοήτευσης», των «πλατφορμών» και του ανταγωνισμού, με πιο γνωστά παραδείγματα την Αθήνα και, ακόμη χειρότερα, την Πάτρα, όπως και τη γνωστή αφίσα. Διότι προγραμματικά στράφηκε σε έναν εξασθενημένο κομμουνισμό παλιάς κοπής, σε μια αριστερίστικη επαναστατική και αντικαπιταλιστική φρασεολογία και πολιτικά σε μια σεχταριστική «αρνητική» καταγγελία, με άρνηση μιας σύγχρονης μετωπικής πολιτικής αρχών, που κατέστρεφε κάθε επικοινωνία και επίδραση στα δυσαρεστημένα από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ ρεύματα. Ταυτόχρονα, σημαντικά ρεύματά της, μείωναν το μέτωπο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, αναιρούσαν τις αναγκαίες αντιιμπεριαλιστικές αιχμές, υποτιμώντας το αντιπολεμικό μέτωπο πάλης για την ειρήνη, κινούνταν παράλληλα με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Εκτιμήσεις που κρύβουν αυτή την πραγματικότητα, που υποβιβάζουν το βάθος και την έκταση του προβλήματος και αξιοποιούν τη μια ή την άλλη υπαρκτή, αλλά δευτερεύουσα θετική πλευρά, κάνουν ζημιά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη μαχόμενη Αριστερά και ευρύτερα, στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Διότι κρύβουν, όχι μόνον την προγραμματική ανεπάρκεια και την άσφαιρη πολιτική της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς, αλλά και την ανάγκη βαθιάς προγραμματικής επαναθεμελίωσης και ριζικής ανασυγκρότησης σε όλα τα πεδία. Διότι υποβιβάζουν την αδήριτη ανάγκη αναγέννησης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού οράματος, αντίστοιχου με την εποχή μας και τις δυνατότητές της, που θα υπηρετεί με συνέπεια τις άμεσες ανάγκες, τις αγωνίες και αναζητήσεις που συνταράσσουν τη σύγχρονη εργατική τάξη και την πολύμορφη εκμεταλλευόμενη και διευθυνόμενη μισθωτή εργασία. Και που για αυτό, θα είναι ουσιαστικά επαναστατική, εργατική και λαϊκή.
Η παραπάνω αυστηρή συντροφική κριτική στην πλειοψηφική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μειώνει καθόλου την ανάγκη βαθιάς αυτοκριτικής της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ. Παρότι εκτιμήσαμε έγκαιρα την άνοδο του εθνικισμού, του νεοσυντηρητισμού και της Ακροδεξιάς, όταν ορισμένα ρεύματα έβλεπαν «αριστερή στροφή» και «άνοδο των εργατικών αγώνων», παρότι προειδοποιήσαμε για την πορεία ήττας της μαχόμενης Αριστεράς και ειδικά για την απομόνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν καταφέραμε να συμβάλουμε σε μια αποφασιστική αναχαίτιση της καθοδικής πορείας.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ουσιαστική και όχι στα λόγια αυτοκριτική επανεξέταση της πολιτικής της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ. Αποδεικνύεται ότι δεν επαρκούν ορισμένες σωστές εκτιμήσεις, η κριτική στα άλλα ρεύματα και η αναγκαία επίκληση σε μια συνεπή μετωπική πολιτική. Όλα αυτά είναι αναγκαίοι αλλά όχι ικανοί όροι. Υπήρχε και παραμένει η ανεπάρκεια μιας σαφούς, πειστικής, θετικής πρότασης εκ μέρους της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ. Για την απαραίτητη υπέρβαση απαιτείται βαθιά προγραμματική επεξεργασία, επιμονή στην αυτοτέλεια της επαναστατικής Αριστεράς, βαθύτερη επεξεργασία για μια πειστική σύγχρονη μετωπική πολιτική με συντροφική αποκάλυψη – κριτική στα άλλα μεταρρυθμιστικά ή σεχταριστικά ρεύματα. Πάνω από όλα, απαιτείται μια περισσότερο δημιουργική και εποικοδομητική πολιτική πρόταση, αντίστοιχες τολμηρές πρωτοβουλίες, ώστε να δίνεται διέξοδος στις εκτιμήσεις και την κριτική με έμπρακτα παραδείγματα, κατεύθυνση την οποία θα επιδιώξουμε να υπηρετήσουμε, μαζί με άλλες δυνάμεις και ρεύματα, εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μέσα σε αυτή τη γενική κατάσταση, τα μέλη της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ έδωσαν τη μάχη των ευρωεκλογών, παρά τη διαφωνία τους με τη γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στήριξαν με διάφορους τρόπους όλα τα ψηφοδέλτια στις περιφερειακές εκλογές που στήριξε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την αντίθεσή τους με ορισμένα από αυτά.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ είχε μια ικανοποιητική συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που εκφράστηκε με υποψηφίους), μέλη και φίλοι της εξελέγησαν σε μια περιφέρεια (Δυτ. Μακεδονία) και σε τέσσερις Δήμους (Αγ. Παρασκευή, Αιγάλεω, Μαρούσι, Αγρίνιο), συμμετείχε με μεγαλύτερη ή μικρότερη παρουσία και μαζί με συμμάχους, στην Περιφέρεια Αττικής και Πελοποννήσου και σε πάνω από 10 ακόμη Δήμους (Θεσσαλονίκης, Περιστερίου, Ζωγράφου, Βύρωνα, Ν. Ηρακλείου, Νίκαιας, Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Λευκάδας, Αιγίου, Κέρκυρας κ.α.). Μέσα από τη συμμετοχή σε αυτή τη μάχη, κατάφερε να έρθει σε επαφή, να επιδράσει και να δημιουργήσει δεσμούς με χιλιάδες αγωνιστές και πολίτες, να μεταφέρει τις ιδιαίτερες θέσεις της. Διέψευσε συκοφαντικές εκτιμήσεις περί «αναρρίχησης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό στις πλάτες νεορεφορμιστικών δυνάμεων», για «αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο», «παναριστερά» και «πληθυντική Αριστερά».
Ωστόσο, μέσα στα αποτελέσματα ορισμένων σχημάτων ενυπάρχουν κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα και μια αξιόλογη συσπείρωση δυνάμεων που αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για το άμεσο μέλλον (π.χ. Δυτ. Μακεδονία, Ζωγράφου, Βύρωνας, Αγρίνιο, Αίγιο κ.α.).
Η ανάγκη για μια τολμηρή υπέρβαση και η κατεύθυνσή της
Οι τριπλές εκλογές της 26ης Μαΐου δείχνουν ότι τα μέχρι τώρα προγράμματα και οι σχηματισμοί της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και δυνάμει επαναστατικής Αριστεράς κλείνουν έναν κύκλο. Ωριμάζει η ώρα όπου ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης Αριστεράς θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια άτακτη φυγή και «ιταλοποίηση» ή σε μια θετική, μαχητική και αισιόδοξη υπέρβαση σε τρία ξεχωριστά και αλληλένδετα πεδία: στην αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική Αριστερά και το πρόγραμμά της, στην ευρύτερη μαχόμενη Αριστερά και στο ριζοσπαστικό – ταξικό μαζικό κίνημα. Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ, μαζί με άλλες δυνάμεις, εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει στη δεύτερη επιλογή. Πρόκειται για μια δύσκολη και σύνθετη πορεία ανοίγματος ενός νέου κύκλου, που περνά μέσα από τα αποτελέσματα των εκλογών και θα συνεχιστεί επίπονα μετά από αυτά.
Το βασικό περιεχόμενο αυτού του προγράμματος υπέρβασης καθορίζεται από το γεγονός ότι η νεοσυντηρητική και ακροδεξιά επιθετικότητα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, η πολεμική και φασιστική απειλή, από τη μια πλευρά και από την άλλη, οι δυνατότητες της εποχής μας, η σύγχρονη εργατική τάξη και νεολαία, απαιτούν μια άλλη Αριστερά. Μια Αριστερά με ηγεμονία ενός καινοτόμου κομμουνιστικού προγράμματος επαναστατικών ρήξεων που θα συνδέει διαλεκτικά α) τις σημερινές επείγουσες ανάγκες με το αύριο, β) τον αντικαπιταλισμό με το σύγχρονο αντιιμπεριαλισμό, γ) τη ριζοσπαστική σκέψη με τη συλλογική κινηματική δράση, γ) το κόμμα με το μέτωπο και το κίνημα, δ) τον ταξικό ανταγωνισμό ενάντια στο κεφάλαιο με τον πολιτισμό συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων και των αριστερών.
Η ανάγκη υπέρβασης και δημιουργίας μιας τέτοιας Αριστεράς αποτελεί ένα από τα βασικά ζητήματα που θα απασχολήσουν τον κόσμο της και μέσα στην εκλογική μάχη. Η φυγή από τη λογική του αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού μεταβατικού προγράμματος και των πολιτικών αιτημάτων του προς ένα κομμουνιστικό κόμμα «παλαιού τύπου» δεν αποτελεί ουσιαστική υπέρβαση. Αντίθετα, το πρόγραμμα αυτό χρειάζεται να βαθύνει, να αναπροσαρμοστεί και να έρθει σε επαφή με τις σημερινές αγωνίες, αναζητήσεις και ανάγκες των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων. Έτσι θα συνεισφέρει και στο αναγκαίο κόμμα, μέτωπο και κίνημα. Η υπέρβαση δεν μπορεί να γίνει με «αντιδεξιά μέτωπα» ή με επιστροφή σε μέτωπα παλαιότερων δεκαετιών τύπου ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ, ή σε έναν αναπαλαιωμένο κινηματισμό και σε διάφορους συνδυασμούς τους.
Από αυτή τη σκοπιά και κατεύθυνση, η ΜΕΤΑΒΑΣΗ θα παρέμβει στην επερχόμενη εκλογική μάχη με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο, προβάλλοντας το ιδιαίτερο δικό της πρόγραμμα υπέρβασης.
Η εκλογική πολιτική πρόταση της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ προτείνει ένα κοινό ψηφοδέλτιο εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας όλης της μαχόμενης, ασυμβίβαστης και ανυπότακτης Αριστεράς, των οργανωμένων δυνάμεων και ανένταχτων αγωνιστών, με αντίστοιχο τίτλο, με ισοτιμία και συνδιαμόρφωση. Κατανοώντας τις δυσκολίες του χρόνου, εκτιμούμε ότι ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο μπορεί να επιτευχθεί. Πάνω από όλα το επιβάλλουν οι συνθήκες, τα αποτελέσματα των εκλογών της 26ης Μαΐου, η νέα επίθεση που έρχεται, η ανάγκη στήριξης του ηθικού και της μαχητικότητας των αγωνιστών της Αριστεράς, η απόκρουση της πίεσης που θα ασκήσουν οι αστικές δυνάμεις.
Με βάση τις μέχρι τώρα θέσεις των διαφόρων δυνάμεων και ρευμάτων, η ΜΕΤΑΒΑΣΗ εκτιμά ότι αποδέκτες αυτής της πρότασης μπορεί να είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Συντονισμός Διαλόγου και Δράσης Κομμουνιστικών Δυνάμεων (Αναμέτρηση, ΑΡΑΝ, Εργατικός Αγώνας, Συλλ. Κορδάτος, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο) , η ΔΕΑ και η ΑΡΑΣ, γενικά οι δυνάμεις εκείνες της ΛΑΕ που δεν ακολουθούν δεξιόστροφές και αστικές πατριωτικές επιλογές, η Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά, το Κόκκινο Νήμα, το ΕΕΚ, το ΚΚΕ (μ-λ), το Ξεκίνημα, ανένταχτοι αγωνιστές κ.α.
Επιλογές εκ των προτέρων για μια «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – συνεργαζόμενοι», πολύ περισσότερο, κομματικοκεντρικές επιλογές (ΚΚΕ, αλλά και ΕΕΚ, ΜΛ ΚΚΕ κ.α.) βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις περιστάσεις, δείχνουν ότι «δεν ελήφθη το μήνυμα» των εκλογών και του λαού.
Ως βασικοί πολιτικοί άξονες συζήτησης και ισότιμης συνδιαμόρφωσης αυτού του ψηφοδελτίου προτείνονται:
Α) Η ανάγκη για μια μαχητική, ενωτική αριστερή και λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στο νέο, πιο αντιδραστικό διπολισμό ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, στο ρεβανσιστικό πρόγραμμα του κεφαλαίου που εκφράζεται με την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας χωρίς να υποβιβάζεται το μέτωπο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και το ΚΙΝΑΛ δεν έχουν τη δυνατότητα για λαϊκή αντιπολίτευση, έχουν ψηφίσει μνημόνια, αποτελούν παραλλαγές της ίδιας πολιτικής.
Β) Ειδικό μέτωπο ενάντια στη συστημική – κοινοβουλευτική Ακροδεξιά της «Ελληνικής Λύσης», χωρίς να παραβλέπεται η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Γ) Η κριτική στο ΚΚΕ, στην προγραμματική πολιτική αυτάρκεια και ανεπάρκειά του.
Δ) Η αποκάλυψη και κριτική στο ΜεΡΑ25 και στις ανεδαφικές προτάσεις του εντός ΕΕ και ευρώ.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, η προβολή των παρακάτω βασικών αιτημάτων:
Α) Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, όχι στη δομική και ελαστική ανεργία, πάλη για λιγότερη δουλειά – αυξήσεις και σταθερή δουλειά για όλους.
Β) Όχι στην αστυνομοκρατία – δημοκρατία για το λαό και τα συνδικάτα – ελευθερία στην πληροφόρηση και το ίντερνετ- έξω η Επιτροπεία της ΕΕ.
Γ) Όχι στους πολέμους και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ανεξαρτησία από ΕΕ και ΝΑΤΟ – ισότιμη διεθνής συνεργασία των λαών, διεθνιστικό «Όχι» στη Συμφωνία των Πρεσπών, ενωτικός αγώνας για κατακτήσεις εντός και εναντίον της ΕΕ με επιδίωξη την έξοδο από ευρώ και ΕΕ.
Δ) Αύξηση των φόρων για τους πλούσιους, τα κέρδη και τις μεγάλες επιχειρήσεις – μείωση για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους, διαγραφή – ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών των ανέργων, των φτωχών, της λαϊκής οικογένειας, όχι στα αιματοβαμμένα πλεονάσματα – στάση πληρωμών – διαγραφή του δημόσιου χρέους.
Ε) Προάσπιση και ανάπτυξη της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, υγείας, πρόνοιας και ενός ασφαλιστικού συστήματος για όλο το λαό, ειδικά για τους συνταξιούχους και τους ανάπηρους.
ΣΤ) Ισότητα των φύλων και προστασία των γυναικών. Πάλη ενάντια σε κάθε σεξιστική διάκριση, προστασία των ΛΟΑΤΚΙ.
Ζ) Άσυλο για όλους τους πρόσφυγες, όχι στα Hot Spot και τη Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ καταθέτει την παραπάνω πρόταση σε όλες τις προαναφερόμενες δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς και θα δώσει τη μάχη των εκλογών με τρόπο ανάλογο με την προώθηση των προαναφερόμενων κατευθύνσεων.
Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ χαιρετίζει όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που έδωσαν τον εκλογικό αγώνα της 26ης Μαΐου και όλους τους ψηφοφόρους που στήριξαν το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα περιφερειακά και δημοτικά σχήματα και τους υποψηφίους της, αλλά και τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες που ψήφισαν τις άλλες δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς. Όλος αυτός ο κόσμος είναι η «μαγιά» για να δοθούν οι επερχόμενες μάχες, με το βλέμμα αποφασιστικά στραμμένο στην επόμενη μέρα της αναγκαίας υπέρβασης.
