Στον Γιανννάκο μας, που έφυγε νωρίς …
Ο Γιάννης Βλαχομήτρος, δάκρυσε τους ουρανούς της ζωής μας και της ψυχής μας, με την απώλειά του . Δεν είναι η θλίψη του πρόωρου ταξιδιού του, που μπορεί να παρηγορηθεί από την νομοτέλεια, της ίδιας της ύπαρξής μας .
Είναι το αξεπέραστο βίωμα της συνύπαρξής μας μαζί του, της πλοήγησής μας , με αυτόν οδηγό, σε ένα τόσο τρυφερό κόσμο, που υπάρχει μόνο στα παραμύθια και που αυτός πρόσφερε αληθινά και μεγαλόψυχα σε όλους μας, κάθε – μα ΚΑΘΕ , φορά που τον συναντούσες .
Υπάρχουν μερικοί Άνθρωποι που καταφέρνουν να κρατήσουν μέσα τους όλη τη μαγεία της παιδικής αθωότητας, της απονήρευτης σκέψης, της άδολης ματιάς στη ζωή, της καλοπροαίρετης διάθεσης, της καλής καρδιάς…
Είναι αυτοί που τιμούν τη ζωή και το ανθρώπινο γένος.
Ένας τέτοιος Άνθρωπος ήταν ο Γιάννης Βλαχομήτρος, ο Γιαννάκος μου , ο Γιαννάκος των πολλών, ο Γιαννάκος ΌΛΩΝ!
Ένας αληθινός «λόρδος», με αυθεντική ευγένεια, με ξέχειλη την αγάπη και το χιούμορ, με όρεξη για τη ζωή, με άρνηση σε στερεότυπα και συμβιβασμούς, βαθιά δημοκράτης, αντιρατσιστής και αδούλωτο πνεύμα, με μεγαλείο και χάρη.
Έδωσε μάχες για τη δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία, για το ΠΑΣΟΚ των ιδεών και των οραμάτων μας, με αξιοπρέπεια, χωρίς ποτέ να διανοηθεί το παραμικρό αντάλλαγμα, για τον ίδιο ή τους αγαπημένους του.
Γι’ αυτόν η πολιτική ήταν μόνο ιδεολογία και το μέσο για να γίνεται καλύτερος ο κόσμος μας- τίποτε άλλο. Λάβρος κατά των ανέντιμων και των γυρολόγων, πιστός στις αξίες της ζωής με επίκεντρο τον Άνθρωπο και την καθημερινότητά του.
Η καρδιά του φτιάχθηκε από παράξενο υλικό. Ήταν μια αστείρευτη πηγή συναισθημάτων, για τους Ανθρώπους, για τα ζώα, για τα πράγματα… αγαπούσε κι αγαπούσε κι αγαπούσε… αγκάλιαζε…. κι αγκάλιαζε ….κι αγκάλιαζε….
Και δεν χόρταινε.
Και δεν χόρταινες.
Η ιατρική ήταν ο χώρος της μεγάλης προσφοράς του. Απογείωσε το λειτούργημα, το μετέτρεψε σε πραγματική ιεραποστολή.
Στην προσωπική ζωή του, η Αννούλα του, ήταν το κέντρο της συναισθηματικής ύπαρξής του. Λατρεία στο πρόσωπο των νεανικών του χρόνων – ομολογία έρωτα και ανυπόκριτης αγάπης, μέχρι το τέλος
Περηφάνια στα φυλλοκάρδια του για την κόρη του Τάνια , την επιστημόνισα με το φοβερό μυαλό που συνέδεσε το όνομά της με την καινοτομία, ενώ παραδοχή επιτυχίας γονιού, ο γιος του Θάνος, που όποιος συνεργάζεται μαζί του και τον γνωρίζει από κοντά, βλέπει στα μάτια του έναν «νέο Γιαννάκο»…
Τα δύο εγγόνια του, δεν πρόλαβε να χαρεί, πρόλαβε όμως ανεξίτηλα να σφραγίσει με την ύπαρξή του το ξεκίνημα της ζωής τους, δίνοντάς τους το γονίδιό του, φυσώντας την πνοή της αγάπης μέσα στο στόμα τους, αφήνοντας το ίχνος τους μέσα στην ψυχή τους
Συνεργαστήκαμε στο ΔΣ του ΟΚΑΝΑ και ήταν αυτός που όταν δίσταζα με ενθάρρυνε, όταν ήμουν σκεπτική με διευκόλυνε, όταν αναρωτιόμουν, ξεκάθαρα απαντούσε.
Καθαρός λόγος, καθαρή ψυχή, καθαρός Άνθρωπος.
Γιαννάκο μου, σε έχω μέσα μου. Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω παντού : να κολυμπάς και να παίζεις με τα παιδιά μου σαν μικρό παιδί, να υπηρετείς τους φίλους σου με απίστευτη αγάπη, να γελάς δυνατά, να φωνάζεις, να τραγουδάς, να στροβιλίζεσαι μέσα στη χαρά της φιλίας και της ανθρώπινης επαφής.
Δεν ξέρω πόσο πολύ άπλωνες τα χέρια και έφτιαχνες αυτή την τεράστια αγκαλιά που μας χωρούσες όλους μέσα…
Όλα ήταν μοναδικά σε σένα. Ακόμη και το σκυλί σου, η αγαπημένη σου Φρίντα, είχε μάτια με διαφορετικό χρώμα το καθένα – μας το έλεγες περήφανα!
Όλα τα αγάπαγες εσύ. Όλα τα χωρούσες.
Γι αυτό, δεν χωράς σε ένα κομμάτι γης.
Απλώνεσαι παντού. Στροβιλίζεσαι συνέχεια. Γύρω μας. Μέσα μας.
Είσαι εδώ .
Σε αγαπάω…
