ΓΡΑΦΕΙ Η Μαρία Παιδή – Νασίκα
Επιλέγοντας τον εύκολο τρόπο της ενημέρωσης που περιλαμβάνει και οθόνη έχω την χαρά και την τιμή να μαθαίνω ποιο είναι το διακύβευμα του κάθε κόμματος. Και ενώ τα πράγματα είναι τόσο άσχημα για την έρημη αυτή χώρα, σχεδόν οδεύουμε στην καταστροφή για ορισμένους, όλοι σκοτώνονται για το ποιος θα μας σώσει.
Και περισσότερο αυτοί που τα βλέπουν όλα μαύρα. Αλλά η χαρά μου δεν είναι μόνο ακουστική. Είναι και η τέρψη της εικόνας. Οι υποψήφιοι στους δρόμους, κάθε τέσσερα χρόνια βέβαια, εναγκαλίζονται τους πολίτες, μοιάζουν κιόλας χαλαροί σχεδόν ανθρώπινοι, συζητούν τα προβλήματά τους, κόπτονται για το πώς τα βγάζουν πέρα και υπόσχονται τόσα και άλλα τόσα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να μας πουν το πώς θα γίνουν όλα αυτά για τα οποία προεκλογικά δεσμεύονται…
Με ποιο μαγικό κόλπο θα αναστηθεί η χώρα. Πώς ξαφνικά οι επενδυτές θα μας ανακαλύψουν; Πώς θα μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές και χωρίς να πειραχθούν οι συντάξεις, πώς θα βρεθούν τα χρήματα για τις ολοένα αυξανόμενες υποχρεώσεις της χώρας; Πώς θα βρεθούν τόσες δουλειές για όλους που περιμένουν εναγωνίως πίσω από τα κάγκελα το σφύριγμα του διαιτητή-πρωθυπουργού να μπούν από όλες τις πόρτες στο γήπεδο που δεν είναι γόνιμο, κερδοφόρο, ανταγωνιστικό και μπορεί ακόμη και να αποβεί μοιραίο εάν υπερκορεστεί από ανέπλιδους νέους!
Και αυτή η ξαφνική τους εξωστρέφεια, οι χαιρετούρες που περισσότερο θίγουν παρά τιμούν, τα ανεγκέφαλα χαμόγελα και οι μορφασμοί τους. Και πάντα η ίδια λέξη σε όλες τις πτώσεις ο λαός, το συμφέρον του λαού, αλλά και ότι έπειται αυτού, όπως λαϊκή ετυμηγορία, εντολή κλπ.
Αλλά την τιμητική της έχει η μεσαία τάξη, η οποία αποτελεί το διακύβευμα όλων. Όλοι την υπερασπίζονται, όλοι την συμπαθούν και συμπάσχουν με την συρρίκνωση της. Γιατί η μεσαία τάξη είναι αυτή που δείχνει εάν η πολιτική οικονομία ενός κράτους, όπως είναι η Ελλάδα, είναι υγιής ή νοσεί.
Γιατί η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης δείχνει την επιδείνωση της καπιταλιστικής κρίσης, το βάθεμα της ανισότητας, την ένταση της ταξικής σύγκρουσης. Και τί κάνουν για να την αναχαιτήσουν όλοι αυτοί που την κολακεύουν με λόγια;
Επιβάλουν φόρους, δημιουργούν καταστάσεις δυσφορίας και αναποτελεσματικότητας, δείχνουν όλο και περισσότερο την απέχθειά τους προς αυτήν κάνοντας πια σαφές πως επειδή ανήκεις σε αυτή δεν σημαίνει πως θα ανήκεις για πάντα. Και ας μαθαίναμε από το πρώτο έτος στις οικονομικές μας σπουδές πως η ραχοκοκαλιά της εθνικής μας οικονομίας είναι η μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δικαιωματικά ανήκουν στη προαναφερθείσα συμπαθή τάξη.
Και ενώ θα αγωνιζόμαστε για να διατηρήσουμε την εργασία μας, και ενώ θα προσπαθούμε να διάγουμε βίο αξιοπρεπή και έντιμο και ενώ θα προσπαθούμε να κρατάμε τα παιδιά μας στην πατρίδα με κόστος, κάποιοι άλλοι θα απολαμβάνουν τα οφέλη του σκληρού και αδιάλακτου καπιταλισμού – στην πραγματικότητα το καχέκτυπό του-, θα κολλάν στις μετριότητες που θα ασκούν εξουσία γιατί μόνο έτσι θα μπορούν να επιτύχουν και να καταξιωθούν κοινωνικά ανοίγοντας τα συναισθήματα στο πλέον απλουστευτικό σχήμα αναγνώρισής τους που είναι το πρόσκαιρο και ο εντυπωσιασμός.
Ως πότε θα ανταμείβουμε τις μετριότητες;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τα ψέματα και τις υποσχέσεις; Ως πότε θα τους επιτρέπουμε να μας χρησιμοποιούν; Ως πότε θα συνεργούμε μαζί τους οδηγώντας μια υπερήφανη χώρα και έναν αξιοθαύμαστο λαό στην εξαθλίωση και την υποκουλτούρα της ευκαιριακού βολέματος μη σκεπτόμενοι για μια ακόμη πολλοστή φορά την μοίρα των επόμενων γενεών; Έχουμε την ευθύνη στα χέρια μας.
Και δεν θα μπορούσα να βρώ καλύτερο επίλογο από τα λόγια του μοναδικού Καζαντζάκη: Δεν ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι…
