ΓΡΑΦΕΙ Ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ, περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα, με αφορμή το νόμο που ψηφίστηκε, για το πόσο «επιτελικό», «συγκεντρωτικό» ή «αποκεντρωμένο» θα είναι το κράτος, γίνεται σε ένα γήπεδο ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα.
Η Ν.Δ παρουσιάζει τις αλλαγές που προωθεί στον κρατικό μηχανισμό, όχι για να αντιμετωπίσει τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, αλλά για να ενισχύσει δομές και λειτουργίες του που συνδέονται άμεσα με τις προτεραιότητες του κεφαλαίου.
Ο «επιτελικός» χαρακτήρας του κράτους ενισχύεται σε τομείς όπως η διευκόλυνση των επενδύσεων, η παρακολούθηση και τήρηση των δημοσιονομικών στόχων και η εξωτερική πολιτική, πυλώνας της οποίας είναι η βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.
Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, η συγκρότηση από την κυβέρνηση νέων δομών για την πολιτική «άμυνας και ασφάλειας» και η άμεση διασύνδεσή τους με αμερικανοΝΑΤΟικά «κανάλια» προδίδουν προετοιμασία για ενεργότερη συμμετοχή της χώρας σε βρώμικες αποστολές, ενώ οξύνονται επικίνδυνα οι αντιθέσεις στην περιοχή μας και ευρύτερα.
Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ για την «αναδιάρθρωση» του κράτους φανερώνει την πραγματική τους σύγκλιση στα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ «ανησυχεί» ότι η νέα δομή του κρατικού μηχανισμού θα αποτύχει, ότι θα αυξηθεί το κόστος λειτουργίας του και ότι θα επιβαρυνθούν τα δημοσιονομικά. Οι ενστάσεις του αφορούν την αναδιανομή αρμοδιοτήτων στο εσωτερικό της ίδιας κυβέρνησης, τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις δομές, και όχι το περιεχόμενο και τη λειτουργία τους, τα οποία άλλωστε καθορίζονται από κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που και ο ίδιος υλοποίησε ως κυβέρνηση.
Καταγγέλλει την κυβέρνηση για «υπερσυγκεντρωτισμό» και κρύβει ότι το αστικό κράτος, είτε «αποκεντρωμένο» είτε «συγκεντρωτικό» (στοιχεία που άλλωστε συνυπάρχουν στην λειτουργία του), βρίσκεται στην υπηρεσία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, συνολικά του κεφαλαίου, και όχι βέβαια του λαού.
Αυτό το κράτος ο λαός το βρίσκει διαρκώς μπροστά του, είτε ως κατασταλτικό και φορομπηχτικό μηχανισμό, είτε ως θεματοφύλακα της πιο σκληρής αντεργατικής νομοθεσίας, είτε ως εισπράκτορα σε Υγεία – Πρόνοια, Παιδεία, είτε ως μηχανισμό ιδεολογικής χειραγώγησης και αναπαραγωγής της σαπίλας ενός συστήματος που κακοφόρμισε.
Το ίδιο αποτέλεσμα είχαν οι παρεμβάσεις και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων στην «αναμόρφωση» του κρατικού μηχανισμού, είτε μιλάμε για την «επανίδρυση» του κράτους επί Ν.Δ, είτε για τον «εκσυγχρονισμό» του επί ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά το κράτος γινόταν πιο αποτελεσματικό στην υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Αλλά και οι απανωτές «μεταρρυθμίσεις» στην Τοπική Διοίκηση, που παρουσιάστηκαν ως «αποκέντρωση» του κράτους η οποία θα το καθιστούσε τάχα «πιο αποτελεσματικό για το λαό», ενίσχυσαν το ρόλο Περιφερειών και Δήμων στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα, η Τοπική Διοίκηση ανέλαβε ένα κομμάτι της φορομπηξίας στο λαό, αύξησε την ανταποδοτικότητα ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες προς τα λαϊκά στρώματα, έγινε μοχλός αντεργατικών ανατροπών (τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, συμβασιούχοι κ.λπ.), μείωσε τη γραφειοκρατία στην εκτέλεση μεγάλων επιχειρηματικών «project», σε διάφορους τομείς (π.χ. σκουπίδια) από τους οποίους οι όμιλοι προσδοκούν κέρδη.
Η ουσία είναι επομένως ότι το αστικό κράτος, είτε «επιτελικό», είτε «αποκεντρωμένο», είτε «συγκεντρωτικό», σε όλη του την κλίμακα εχθρεύεται τις λαϊκές ανάγκες, γιατί εκφράζει και υπερασπίζεται την εξουσία των εκμεταλλευτών, περιφρουρεί την ιδιοκτησία και τα κέρδη τους.
Τα συμφέροντα των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων δεν χωράνε μέσα σ’ αυτό το κράτος, ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση – σοσιαλδημοκράτες, «νεοφιλελεύθεροι», «αριστεροί» και «δεξιοί». Από εδώ ακριβώς προβάλλει η αναγκαιότητα να απαλλαγεί οριστικά ο λαός από ένα τέτοιο κράτος. Να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία και με το δικό του κράτος να οργανώσει την οικονομία με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
