«Κάποτε, σε ένα μεγάλο τσίρκο εμφανίστηκε ένας μεγαλόσωμος ελέφαντας. Τα κόλπα του είχαν πραγματικά ξετρελάνει τους μικρούς θεατές. Ο τεράστιος όγκος του δημιουργούσε πραγματικό δέος. Στο τέλος της παράστασης ο θηριοδαμαστής οδήγησε τον ελέφαντα έξω από την σκηνή και τα παιδιά που τον ακολούθησαν,
έκπληκτα είδαν ότι τον έδεσε με μία πολύ μικρή αλυσίδα, που ήταν με την σειρά της δεμένη σε ένα πολύ μικρό πάσσαλο και παρόλα αυτά το ζώο στεκόταν ευλαβικά. Όταν τα παιδιά αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν ένα τόσο μεγαλόσωμο ζώο να το κρατάει μια τόσο μικρή αλυσίδα, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος του τσίρκου, απάντησε: «Το ζώο αυτό δαμάστηκε από μικρό.
Το αφεντικό του όταν γεννήθηκε και ήταν ακόμη μωρό, έδεσε στο πόδι του αυτήν την πολύ μικρή αλυσίδα. Το δύστυχο ζώο πάλεψε τότε να ελευθερωθεί από τα δεσμά του, χωρίς ποτέ να τα καταφέρει. Ετσι, κράτησε στη μνήμη του πως δεν μπορεί να απελευθερωθεί, δημιουργώντας μέσα του, αυτή την λανθασμένη πεποίθηση για τα πράγματα, για όλη τη ζωή του.
Το σχολείο είναι ακριβώς ο χώρος που μπορεί αυτές τις πεποιθήσεις να τις γκρεμίσει και να αποτελέσει το χώρο της απελευθέρωσης της προσωπικότητας, της εμβάθυνσης στη γνώση, της ελεύθερης έκφρασης ιδεών, της ανάπτυξης των δεξιοτήτων για κάθε παιδί.
Το σχολείο είναι το εργαστήρι των Ανθρώπων.
Με γόμες, ξύστρες και μολύβια, αλλά και με στοχασμούς, σκέψεις και συναισθήματα .
Στο εργαστήρι αυτό, είμαστε όλοι άοκνοι εργάτες.
Η Πολιτεία, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, τα παιδιά.
Με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον, φροντίζουμε το σχολείο. Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να προχωρήσουν και αναζητάμε τη φρεσκάδα τους, τη νέα αντίληψή τους για τα πράγματα και τα απελευθερώνουμε από κάθε είδους «αλυσίδες», που μπορεί να τα καθηλώσουν, σε ένα άχαρο παρόν και ένα αδιάφορο μέλλον.
Αυτό είναι το δικό μας καθήκον.
Καλή αρχή στα παιδιά μας.
Καλή αρχή στη νέα γενιά μας.
