ΓΡΑΦΕΙ Ο Νίκος Γιαννόπουλος*
Το 1922 οι Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας αντιμετωπίστηκαν περιφρονητικά και ρατσιστικά από τους γηγενείς συμπατριώτες τους. Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει…
Το παραπάνω χωρίο προέρχεται από το (εξαιρετικό) βιβλίο του Γιώργου Μαυρογορδάτου “Μετά το 1922-Η παράταση του διχασμού” (εκδόσεις Πατάκης) και αν δεν το καταλάβατε αναφέρεται στην αντιμετώπιση που επεφύλαξαν οι γηγενείς Έλληνες στους συμπατριώτες τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία (και όχι μόνο) μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Ολο το κεφάλαιο (το 4ο του βιβλίου) με τίτλο “Πρόσφυγες και γηγενείς” είναι γροθιά στο στομάχι. Οι ρακένδυτοι Μικρασιάτες, που έφτασαν στην Ελλάδα όπως-όπως γλιτώνοντας στο τσακ τη σφαγή από τους Τσέτες και τις ορδές του Κεμάλ-αντιμετωπίστηκαν με χλεύη, επιθετικότητα, ειρωνεία αλλά και ρατσισμό (ναι, ρατσισμό) από τους ίδιους τους τους συμπατριώτες. Έλληνες οι μεν, Έλληνες και οι δε, της διασποράς. Έλληνες μάλιστα που είχαν προκόψει στην συντριπτική τους πλειοψηφία αλλά αναγκάστηκαν να αφήσουν τις εστίες και το βιός τους λόγω των τετελεσμένων που δημιουργήθηκαν από τον Σεπτέμβριο του 1922 και μετά τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Δεν είναι έτσι να απορείς με τον απροκάλυπτο ρατσισμό που επιδεικνύουν στην Κω, στην Σκύδρα ή όπου αλλού δεν θέλουν μετεγκατάσταση προσφύγων κοντά στα σπίτια τους. Δεν αντιπαθούν τους πρόσφυγες επειδή είναι ξένοι και έχουν διαφορετική κουλτούρα. Τους μισούν και τους περιφρονούν γιατί οι περισσότεροι είναι φτωχοί και δεν έχουν-σε πρώτη φάση τουλάχιστον- να προσφέρουν τίποτα πέρα ίσως από την εργατική τους δύναμη.
Κοντολογίς, πάντα ταξικό ήταν το ζήτημα. Αλλά και ζήτημα… αισθητικής. Οι πρόσφυγες του 1922 δεν φορούσαν κοσμήματα, ούτε φανταχτερά ρούχα. Κρατούσαν μόνο τις βαλίτσες τους και αναζητούσαν μία καλύβα για να μείνουν. Οι πρόσφυγες του 2019 μία από τα ίδια. Χώρια που πολλοί από αυτούς είναι και μελαμψοί. Δεν την αντέχει τη μαυρίλα του δέρματος ο…άριος Ελληνας. Γι’ αυτό, λοιπόν αδέρφια, ας πάρουμε όλοι τις καραμπίνες για να τους δείξουμε τι εστί βερύκοκο. Μακριά από τα σπίτια μας, μακριά από τα παιδιά μας. Τουρκόσποροι τότε, λαθρομετανάστες σήμερα. Έλληνες τότε, ξένοι σήμερα. Καμία σημασία.
Είναι η αμορφωσιά, είναι και η νοοτροπία, ηλίθιε. Να θεωρείς ότι ο νεαρός Πακιστανός αποτελεί για σένα και την οικογένειά σου μεγαλύτερη απειλή από την τράπεζα που σου επιβάλλει προμήθεια ακόμα και για τον έλεγχο του ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ (που να πάρει ο διάολος) λογαριασμού. Δεν σου κόβει για να καταλάβεις ότι εχθρός σου δεν είναι το παλικάρι από το Μπαγκλαντές που παρελαύνει μαζί με το παιδί σου στην παρέλαση αλλά οι πολιτικές που ανάγκασαν τον πατέρα αυτού του παιδιού να εγκαταλείψει άρον-άρον την πατρίδα του πριν μία δεκαετία για να ξενιτευτεί στην Ελλάδα, την οποία πιο πριν δεν ήξερε να βρει ούτε στο χάρτη.
Για τη Μακεδονία, δε, η κατάσταση αυτή, το αίσχος το συγκεκριμένο, αποτελεί διπλή ντροπή. Διότι οι πρόσφυγες του 1922-1923, ναι, αυτοί οι τουρκόσποροι, με την έλευσή τους τόνωσαν το ελληνικό στοιχείο της περιοχής και συνέβαλαν αποφασιστικά έτσι ώστε το ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας να παραμείνει στο πέρασμα των χρόνων απολύτως ελληνικό στη συντριπτική του πλειοψηφία.
Και τώρα, οι απόγονοι των “τουρκόσπορων” επιφυλάσσουν στους πρόσφυγες την ίδια υποδοχή που αντιμετώπισαν οι παππούδες τους πριν από περίπου 100 χρόνια στα ίδια εδάφη και σχεδόν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Πραγματικά, διπλή ντροπή.
Και η κυβέρνηση; Ουδείς, μα ουδείς, έχει το κουράγιο να καταδικάσει τα λεκτικά πογκρόμ των πολύ Ελλήνων που απειλούν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Και δεν το έχει γιατί, προ πολλού, η Νέα Δημοκρατία έχει αγκαλιάσει -και με πάθος-την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ κλείνοντας, ταυτόχρονα, το μάτι στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής… Μάλλον μας περιμένουν και χειρότερα, ίσως και λίγο πιο…ναζιστικά.
*Αρθρο στην ιστοσελίδα news247.gr
