Δήλωση της βουλευτή του Κινήματος Αλλαγής ν. Λάρισας Ευαγγελία Λιακούλη από το βήμα της Βουλής, σε σχέση με τις πρόσφατες εξελίξεις στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό
«Κυρίες και κύριοι Βουλευτές η Ιστορία δεν υπακούει σε εντολές.
Δεν προτάσσει, ούτε επιλέγει.
Η πένα της γράφει με το δικό της ρυθμό, το μάτι της και το αυτί της προσεγγίζει τα γεγονότα και καταγράφει τις λεπτομέρειές τους,
έτοιμη πάντα για το αιφνίδιο, αλλά και το ανοίκειο.
Η χώρα μας ζει το αιφνίδιο και το ανοίκειο- και σήμερα – στο ρυθμό των εθνικών γεγονότων, των ραγδαίων εξελίξεων και των ειδήσεων που καθημερινά έρχονται από τις ακριτικές περιοχές της χώρας, τον Έβρο και τα νησιά μας.
Η χώρα δέχεται οργανωμένη επίθεση από την Τουρκία, με στρατηγικό σχεδιασμό και επικουρία όλου του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού της. Οι μάσκες έπεσαν.
Είναι πρωτοφανές ιστορικά αυτό που συμβαίνει.
Τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες συνοδεύουν και ενθαρρύνουν στρατιωτικά τουρκικά οχήματα, τους ενισχύουν με εφοδιασμό δακρυγόνων και χημικών, και ΚΥΡΙΩΣ- τους διαβεβαιώνουν ότι με επιμονή και υπομονή, θα περάσουν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα στη χώρα μας και θα κατοικήσουν ανεμπόδιστα σε αυτή…
Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές…
Οι ειδήσεις ακολουθούν τις εικόνες…
Οι εικόνες μας στοιχειώνουν…
Η εικόνα των χιλιάδων ανθρώπων που έχουν εργαλειοποιηθεί από την Τουρκία, αναίσχυντα, σαν μια μάζα κρέατος, αδιάφορη για την κατάληξή τους, αδιάφορη ακόμη και για τα ιερά και τα όσια, τα μικρά παιδιά…
Η εικόνα της βάρκας με τους 48 αλλοδαπούς, που τη συνόδευε τουρκική ακταιωρός και την τρύπησε ο διακινητής, για να καταφέρει τη διάσωση από το Λιμενικό μας, με το τραγικό αποτέλεσμα ένα μικρό παιδί να πνιγεί.
Η εικόνα των χιλιάδων δικών μας παιδιών στα σύνορα, να στέκονται φυλάσσοντας την πατρίδα, φυλάσσοντας τη χώρα από τη νέα απειλή.
Είναι αυτά τα ίδια , νέα παιδιά, που δεν χάνουμε ευκαιρία σε άλλες περιπτώσεις να χαρακτηρίσουμε αδιάφορα, άμυαλα, αλλοτριωμένα από τα σύγχρονα ήθη – αυτά είναι, τα ίδια παιδιά που τώρα φυλάνε τα σύνορα!
Η εικόνα των χιλιάδων ανθρώπων της Ελλάδας να δηλώνουν συμπαράσταση, συμπόρευση, ομοψυχία και ενότητα με κάθε τρόπο.
Κι όλες αυτές οι εικόνες μαζί, σε ένα θλιβερό, σουρεαλιστικό γαϊτανάκι περιπλέκονται και τυλίγονται και κόβουν την ανάσα: ο σχεδόν αμούστακος συνοριοφύλακας στον Έβρο, η γιαγιά που βίωσε την πολεμική Ελλάδα, με τραχανάδες και πίτες να ταΐζει τους αστυνομικούς, η τρύπια βάρκα που παίρνει μαζί της στο βυθό ελπίδες αλλά και ένα μικρό παιδί, η μάνα – πρόσφυγας που σηκώνει το τυλιγμένο μωρό της πάνω από το φράχτη κάνοντας έκκληση σε ένα Θεό – που τον ψάχνει ακόμη – ο αστυνομικός που δένει τις πληγές από τις πέτρες και επιστρέφει στο πόστο του, ο 90χρονος νησιώτης που με το μπαστούνι του βγήκε στη διαδήλωση της Μυτιλήνης, ζητώντας πίσω το νησί του, ζητώντας πίσω τη ζωή του…
Η Μεσόγειος σε φουρτούνα.
Τα Βαλκάνια σε φωτιά….
Οι ηγεσίες σε διπλωματικό πυρετό.
Και δύο λαοί, ξανά σε μια νέα περιπέτεια.
Και η επώαση του «αυγού του φιδιού» να συνεχίζει.
Στον αιώνα υποτίθεται των κεκτημένων ανθρωπίνων αξιών και της δεδομένης αλληλεγγύης της Ευρώπης.
Που είναι αλήθεια η Ευρώπη;
Δεν ακούει τις κραυγές;
Δεν βλέπει τις εικόνες;
Δεν μυρίζει το μπαρούτι;
Αρκούν οι διαβεβαιώσεις και οι υποσχέσεις για ενισχύσεις;
Αρκεί το χτύπημα στον ώμο και η εκδρομή στην παραμεθόριο;
Η Κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει δυναμικές και αποτελεσματικές πρωτοβουλίες, να πιέσει ασφυκτικά, να δηλώσει ότι είμαστε αποφασισμένοι να δοθεί λύση ΤΩΡΑ στο προσφυγικό ζήτημα.
Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πραγματικά πρωτοφανείς συνθήκες, έχουμε όμως και ηθική υπεροχή.
Έχει ευθύνη η Ευρώπη απέναντι στην Ελλάδα.
Μια χώρα που δέκα χρόνια τώρα υπέστη τα πάνδεινα, ίδρωσε τη φανέλα και μάτωσε το κορμί, για να βγει το κάρο από τη λάσπη.
Μια χώρα που δοκιμάστηκε, που λοιδορήθηκε, που απαξιώθηκε, που έγινε ο δοκιμαστικός σωλήνας πάσης φύσεως μνημονίων, μέτρων και περιορισμών, που επιβλήθηκαν από την ίδια την Ευρώπη και το ΔΝΤ.
Έχουν ηθικό και ενωσιακό χρέος, να αναλάβουν την ευθύνη τους, την πραγματική, ισομερή, ΙΣΤΟΡΙΚΉ ευθύνη τους στο προσφυγικό ζήτημα.
Αλλιώς, θα είναι αυτοί οι πραγματικοί υπεύθυνοι για όσα συμβούν, αλλά κυρίως θα έχει την αποκλειστική ευθύνη για το γεγονός ότι η ίδια η Ευρώπη , δεν θα είναι ξανά ποτέ η ίδια, αν κι αυτή τη φορά αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους…»
