Ανακοίνωση με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα τηε Γυναίκας εξέδωσε η Αγωνιστική Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Λάρισας που επισημαίνει: “Αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, για ίσα δικαιώματα στη ζωή και την εργασία για όλες /ους! Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, ο συλλογικός αγώνας η δύναμή μας!” Αναλυτικά στην ανακοίνωση αναφέρει:
“Πέρασαν 163 χρόνια από τη μεγάλη ταξική σύγκρουση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, εξίσωση μισθών με τους άντρες, μείωση ωρών εργασίας από 16 στις 10, κατάργηση φυλετικών διακρίσεων. Η απεργία και οι μαχητικές διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τους καπιταλιστές και το κράτος με την αστυνομία και τα όπλα και τελικά βάφτηκαν στο αίμα των εργατριών. Αμείωτοι στην πορεία του χρόνου συνεχίζονται οι αταλάντευτοι αγώνες των γυναικών για τα δικαιώματά τους, όπως των πρωτοπόρων για τη χώρα μας εργατριών του εργοστασίου των αφών Ρετσίνα στον Πειραιά. Το 1892 κατέβηκαν σε απεργία, γιατί τα αφεντικά αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή τους από 80 σε 65 λεπτά για κάθε τόπι υφάσματος (μείωση μεροκάματου 20% !). Η απεργία εξαφανίστηκε από όλα τα μέσα της εποχής εκτός από το περιοδικό «Εφημερίδα των Κυριών» της Καλλιρρόης Παρρέν.
Οι αγωνιζόμενες γυναίκες είναι απόγονοι της Κλάρας Τσέτκιν, μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που το 1910 πρωτοστάτησε για να καθιερωθεί η 8η Μάρτη ως ημέρα αφιερωμένη σε όλες τις αγωνιζόμενες γυναίκες, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και της Αλεξάνδρας Κολλοντάι. Απόγονοι των εργαζόμενων γυναικών που το 1917 με τις διαδηλώσεις τους πυροδότησαν το κίνημα που ανέτρεψε τον τσάρο στη Ρωσία και των κομμουνιστριών που πρωτοστάτησαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Της Έμμας Γκόλντμαν που φυλακίστηκε για την προπαγάνδα της υπέρ της αντισύλληψης, αλλά και κατά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Της εγκύου καπνεργάτριας Βασιλικής Γεωργαντζέλη που δολοφονήθηκε από τους χωροφύλακες στην πρώτη γραμμή στη μεγάλη απεργία των καπνεργατών του Αγρινίου, τον Αυγούστο του 1926. Των μαχητριών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κι όλων των γυναικών που αγωνίστηκαν ενάντια στο φασισμό, για την απελευθέρωση και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας. Της ΕΠΟΝίτισσας Διαμάντως Κουμπάκη που δολοφονήθηκε από τους ναζί και τους έλληνες συνεργάτες τους στην Κοκκινιά τον Αύγουστο του ’44. Της δασκάλας Ειρήνης Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), της σλαβομακεδόνισσας ΕΛΑΣίτισας αντάρτισσας που εκτελέστηκε από τους χωροφύλακες τον Ιούλη του ΄46 στα Γιαννιτσά. Των μαύρων γυναικών στις ΗΠΑ που πρωτοστάτησαν στο κίνημα κατά της φυλετικής και έμφυλης καταπίεσης.
Σήμερα οι αγωνιζόμενες γυναίκες ορθώνουν καθημερινά το ανάστημά τους για τα εργασιακά, τα κοινωνικά και τα έμφυλα δικαιώματα, μέσα και έξω από το σπίτι, στη μισθωτή εργασία, στη μερική και ελαστική απασχόληση, στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Στο ζοφερό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει η εφαρμοζόμενη πολιτική από ΕΕ, ΔΝΤ και κυβερνήσεις. Αρνούνται να είναι τα θύματα της «κρίσης». Οραματίζονται και παλεύουν για την ανατροπή της παρούσας άθλιας κατάστασης, την κατάκτηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους σε όλα τα επίπεδα. Φλογίζουν τις διαδηλώσεις από τη Χιλή μέχρι το Παρίσι και την Παλαιστίνη, πολεμούν με το όπλο στο χέρι στη Ροζάβα. Από τη Συρία και το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Υεμένη ως τη Λιβύη και την Αφρική προσπαθούν να σταθούν όρθιες από την εξαθλίωση του πολέμου και τον ξεριζωμό της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, το ρατσισμό και τη φασιστική εξαχρείωση, σώζοντας τα παιδιά τους από τις «Μόριες της ειρήνης». Υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην σεξουαλική καταπίεση, τα στερεότυπα του αποκλεισμού, τους διωγμούς, την σεξιστική βία και τις δολοφονίες γυναικών που πληθαίνουν όλο και περισσότερο.
Εδώ και μια δεκαετία, με πολιορκητικό κριό το «δημόσιο χρέος», για το γλέντι διαρκείας και τα «σκάνδαλα» της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, όλες οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΟΟΣΑ, έβαλαν σε εφαρμογή τα πιο βάρβαρα προγράμματα αναδιανομής πλούτου σε βάρος των εργαζομένων και σε όφελος του κεφαλαίου, με στόχο την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης. Εκατομμύρια γυναίκες, ανάμεσά τους και οι μετανάστριες, βρίσκονται σε ακόμη δεινότερη θέση, τόσο στον εργασιακό τομέα όσο και στην απλή καθημερινότητα. Τα πρώτα θύματα της «κρίσης» ήταν οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται, οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά βάρη και είναι τα συνήθη θύματα της εργασιακής και έμφυλης βίας.
Δεν ξεφεύγει από τον κανόνα η εκπαίδευση με τις σαρωτικές αναδιαρθρώσεις, τη συρρίκνωση και τις περικοπές που συνεχίζονται. Στη χώρα επιβάλλονται οι παγιωμένες μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας και των ματωμένων πλεονασμάτων, με συνέπεια τη διαρκή υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας, τον περιορισμό της κοινωνικής ασφάλισης και της σύνταξης. Το 2020 οι 42.000 αναπληρώτριες και οι αναπληρωτές συνάδελφοί μας, οι πιο πολλοί στην ιστορία της εκπαίδευσης, βιώνουν απίστευτες κι απάνθρωπες δυσκολίες, λόγω της χρόνιας αδιοριστίας, της εναλλαγής μεταξύ ανεργίας και ελαστικής εργασίας, καθώς και της συνεχούς περιπλάνησης από πόλη σε πόλη και από σχολείο σε σχολείο για πολλά χρόνια. Με μισθούς πείνας και μισά δικαιώματα δεν είναι δυνατό να ανταπεξέλθουν στις διαμορφούμενες συνθήκες.
Στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση δύο στους τρεις είναι γυναίκες. Η ελαστική εργασία ξεπερνά το 25%. Παρόλα αυτά οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν κανονική ζωή και να γίνουν μητέρες. Το καθεστώς των συμβασιούχων στην εκπαίδευση δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της προστασίας της μητρότητας, καθώς άδειες σχεδόν δεν υπάρχουν. Η κανονική άδεια που δικαιούνται είναι 7 μέρες! Η αναρρωτική άδεια είναι 15 μέρες κι αυτές µε την προϋπόθεση ότι θα αρρωστήσουν τουλάχιστον 10 μέρες μετά την πρόσληψη! Ακόμη, κινδυνεύουν µε απόλυση, αν χρειαστεί να παρατείνουν την αναρρωτική άδεια. Οι άδειες μητρότητας είναι 2 μήνες πριν τον τοκετό και 2¼ μήνες μετά τον τοκετό, ενώ στερούνται άδεια ασθένειας τέκνου, άδεια επαπειλούμενης κύησης με αποδοχές, ένσημα και αναγνώριση προϋπηρεσίας και έχουν λειψά δικαιώματα κατά την άδεια μητρότητας (κύησης, λοχείας, ανατροφής). Γι’ αυτό και πλήθος αναπληρωτριών εκπαιδευτικών οδηγούνται στην παραίτηση για να διαφυλάξουν την εγκυμοσύνη τους ή για να θηλάσουν! Μόλις πρόσφατα και μετά από αγώνες δόθηκε άδεια ανατροφής 3,5 μηνών.
Τα ίδια και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι γνωστό ότι πολλές είναι οι επιχειρήσεις που ρωτάνε παράνομα τις νέες γυναίκες σε συνεντεύξεις αν σκοπεύουν να μείνουν έγκυες ή τις βάζουν να υπογράφουν ακόμα και σχετικές δηλώσεις, καθιστώντας τη μητρότητα από δικαίωμα σε διαβατήριο ανεργίας, χωρίς να υπάρχει καμία κρατική παρέμβαση. Η βίαιη αυτή επίθεση απέναντι στις γυναίκες, για την «ανάπτυξη», είναι μέρος των ευρύτερων αντιλαϊκών μέτρων και δεν εξαντλείται στον τομέα της απασχόλησης. Οι γυναίκες δέχονται πρώτες τις επιπτώσεις της οικονομικής συρρίκνωσης στη χρηματοδότηση της πολιτικής και κοινωνικής προστασίας. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας και οι ιδιωτικοποιήσεις σχεδόν στο σύνολο των δημόσιων υπηρεσιών (δημόσιοι βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, φύλαξη παιδιών, φροντίδα στο σπίτι για ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία κλπ) έχει τραγικές συνέπειες για τις γυναίκες και τις δυνατότητες που έχουν στην εύρεση ή διατήρηση μιας θέσης εργασίας, ώστε να είναι ενεργά και ανεξάρτητα οικονομικά άτομα. Τα ποσοστά της ανεργίας στις γυναίκες είναι 29% και στις νέες γυναίκες είναι πάνω από 63%, ενώ το ποσοστό των εγγεγραμμένων μακροχρόνιων ανέργων είναι για τις γυναίκες 64,5% και τους άνδρες 35,95%. Καταργούν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα! Θέλουν να γυρίσουν τις γυναίκες πίσω στο σπίτι, στην εξάρτηση και την υποταγή! Στη συντηρητικοποίηση και στη σιωπή!
Στα προηγούμενα έρχεται να προστεθεί η καθημερινή έμφυλη βία και καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, η σκοταδιστική επίθεση για την απαγόρευση των εκτρώσεων, η προπαγάνδα ενάντια στην αντισύλληψη. Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να πέφτει φως στην άλλη, στη σκοτεινή μεριά του φεγγαριού: έχει αναδειχτεί το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης, ακόμη και της σωματικής κακοποίησης που υφίστανται οι γυναίκες στους χώρους εργασίας, αλλά και στο σπίτι, για τα πρότυπα ντυσίματος, βαψίματος και συμπεριφοράς που πιέζονται να ακολουθούν, ώστε να εναρμονίζονται με την κυρίαρχη εικόνα του «θηλυκού» που προωθεί ο καπιταλισμός και απαιτούν οι εργοδότες, αλλά και οι σύζυγοι, ακόμα και η ίδια η οικογένεια.
Η ιστορία των εργατικών κοινωνικών αγώνων δείχνει ότι η πραγματική γυναικεία χειραφέτηση δεν χαρίζεται από την άρχουσα τάξη, τον καπιταλιστικό όλεθρο και το καθεστώς της καταπίεσης και εκμετάλλευσης σε όλα τα επίπεδα, αλλά κερδίζεται και οικοδομείται πόντο τον πόντο, μέρα τη μέρα στο δρόμο του αγώνα και της ανατροπής. Τα αιτήματα για κατάργηση των ανισοτήτων και διακρίσεων κάθε είδους, στη μόρφωση, στην εργασία, στην κοινωνία δεν είναι μόνο γυναικεία. Οι διεκδικήσεις κι οι αγώνες απέναντι στο κράτος και την εργοδοσία, για προστασία της μητρότητας, για άδειες ανατροφής παιδιών, για τσάκισμα των στερεοτύπων και των διακρίσεων με βάση το φύλο, αλλά και το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλή ή το χρώμα, την εθνική καταγωγή και την θρησκεία, είναι ζητήματα όλων, για να βαδίσουμε στο δρόμο της οικοδόμησης μιας κοινωνίας της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Απαιτούμε:
Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους/ες. Μονιμοποίηση όλων των επισφαλώς εργαζομένων συναδέλφων/ισσών μας. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί παντού όπου υπάρχουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Εξίσωση των δικαιωμάτων των αναπληρωτών/ τριων με εκείνα των μονίμων εκπαιδευτικών.
Αυξήσεις στους μισθούς, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, μονίμων και αναπληρωτών.
Να εξασφαλιστούν άμεσα στις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς οι ίδιες άδειες μητρότητας με εκείνες των μονίμων (εγκυμοσύνης, λοχείας, ανατροφής), αλλά και οι αναγκαίες αναρρωτικές άδειες. Εννιάμηνη άδεια ανατροφής για όλους τους γονείς αναπληρωτές εκπαιδευτικούς με πλήρεις αποδοχές, καταβολή ενσήμων και αναγνώριση της ανάλογης προϋπηρεσίας.
Χορήγηση άδειας επαπειλούμενης κύησης και άδεια ασθένειας τέκνου. Να σταματήσει πια η εξώθηση των αναπληρωτών/τριων σε άδειες άνευ αποδοχών ή παραιτήσεις!
Μέτρα στήριξης των αναπληρωτών/τριών και των οικογενειών τους. Επίδομα στέγασης, δωρεάν μετακινήσεις, δικαίωμα συνυπηρέτησης στα ζευγάρια των εκπαιδευτικών.
Ενιαίο, καθολικό αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας-Πρόνοιας, Προληπτικής και Επείγουσας ιατρικής για όλες και όλους, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση. Απολύτως Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και αναβαθμισμένες δομές προσχολικής αγωγής. Να γίνονται δεκτά στους δημοτικούς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς όλα τα παιδιά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς τροφεία και άλλη οικονομική επιβάρυνση των γονιών.
Άμεση δημόσια καταγγελία όπου εκδηλώνονται σεξιστικές συμπεριφορές και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, λύνουμε τη σιωπή μας, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας.
Ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Ενάντια στο σύγχρονο σκοταδισμό”.
