Πολύς θόρυβος γίνεται αυτή την περίοδο για την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Εκείνο όμως που είναι σημαντικό να τονιστεί, είναι οτι πρόκειται για μία μέθοδο (είτε ασύγχρονη, όχι απευθείας μάθημα, είτε σύγχρονη, δηλαδή απευθείας μάθημα) που πολλοί μαθητές και δεν γνωρίζουν ή είναι εξοικειωμένοι, αλλά και δεν έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν.
Και αν υποθέσουμε οτι οι μαθητές που γνωρίζουν ή είναι εξοικειωμένοι, μπορούν με τον καιρό να μάθουν, το ερώτημα είναι τί γίνεται με όλους εκείνους τους μαθητές που και πρόσβαση σε σταθερό ίντερνετ δεν έχουν (λόγω οικονομικών δυσκολιών, αλλά και απομακρυσμένων περιοχών), και επιπλέον δεν έχουν υπολογιστή στο σπίτι.
Αυτά που υποστηρίζουν μερικοί οτι μπορεί να γίνει μάθημα από το κινητό ή και με απλή τηλεφωνική σύνδεση, ακούγεται τουλάχιστον ως αστείο: κάποιοι μαθητές, δηλαδή, θα συμμετέχουν στο μάθημα, των μαθηματικών πχ., με υπολογιστή και γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ, και κάποιοι θα προσπαθούν να καταλάβουν τί λέει κ καθηγητής μέσω τηλεφωνικής γραμμής…
Για να μην αναφερθούμε στο μεγάλο ποσοστό των κηδεμόνων/γονιών που δεν έχουν email. Το γεγονός οτι πολλοί έχουν λογαριασμό στο facebook, σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται και εξοικείωση με τη χρήση του υπολογιστή ως εργαλείο δουλειάς.
Επομένως, όσον αφορά στους μαθητές και την εξ αποστάσεως διδασκαλία, υπάρχουν ξεκάθαρα οι προνομιούχοι και μη προνομιούχοι μαθητές.
Βέβαια αν πραγματικά το Υπουργείο Παιδείας ήθελε όλοι οι μαθητές να γίνουν μέρος της συγκεκριμένης διαδικασίας, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να εξασφαλίσει ΔΩΡΕΑΝ ΙΝΤΕΡΝΕΤ για όλους, ώστε να έχουν πρόσβαση σε αυτό όλοι οι μαθητές. Το να δοθούν υπολογιστές σε μαθητές που δεν έχουν, επίσης θα έλυνε πολλά προβλήματα ( τί λέμε τώρα…)
Όσον αφορά στους εκπαιδευτικούς, αυτοί που κυρίως μπορούν να διαχειριστούν την εξ αποστάσεως διδασκαλία, και κυρίως τις τηλεδιασκέψεις, είναι όσοι από μόνοι τους έχουν εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες (και επαναλαμβάνω: δεν έχουν απλά μια σελίδα στο facebook).
Μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών, και κυρίως μεγάλη μερίδα από τους εκπαιδευτικούς που είναι άνω των 55 ετών (και είναι πάρα πολλοί στις ημέρες μας), αλλά και νεώτεροι, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα – στον προσωπικό τους, εννοείται, χρόνο- με τις νέες τεχνολογίες, με αποτέλεσμα η διαχείριση μιας φόρμας τηλεδιάσκεψης να είναι ίδιο με το να τους μιλά κάποιος κινεζικά.
Ακόμη όμως και όσοι παρακολούθησαν ΤΠΕ, Β επιπέδου, ελάχιστα έως καθόλου επιμορφώθηκαν για την εξ αποστάσεως διδασκαλία.
Με λίγα λόγια, η τακτική “τους πετάμε στη θάλασσα και όσοι κολυμπήσουν, κολύμπησαν” δεν μπορεί να εφαρμόζεται στους μαθητές, επειδή οι μαθητές θα έπρεπε να έχουν, τουλάχιστον, τις ίδιες ευκαιρίες.
Βέβαια το γεγονός οτι τα μαθήματα είναι προαιρετικά, απαλλάσσει (όχι τυχαία) τους πάντες των ευθυνών τους…
