Ανακοίνωση της Αντιρατσιστικής πρωτοβουλίας Λάρισας
Να λοιπόν που ξεκίνησε το «κυνήγι μαγισσών» στη πόλη. Αφορμή τα κρούσματα που εντοπίστηκαν στη συνοικία που κατοικούν Ρομά .
Απότοκο της σκόπιμα καλλιεργούμενης ατομικής ευθύνης. Ο άνθρωπος που «κόλλησε» τον κορωνοϊό θεωρείται το μαύρο πρόβατο και ατομικά υπεύθυνος.
Στη συνέχεια οι Ρομά, συλλογικά, γίνονται το αντικείμενο του αναθέματος , από την “υγιή” πόλη , γιατί δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις.
Γιατί δεν κλείστηκαν σπίτια τους ενώ εμείς το κάνουμε, λένε οι πρώτες φωνές.
Γιατί εμείς είμαστε από χρόνια κλεισμένοι στα σπίτια μας , στα διαμερίσματα μας , στις μικρές μας οικογένειες , στον περίκλειστο ιδιωτικό μας χώρο. Εδώ και χρόνια χάσαμε τον χώρο της γειτονιάς , της κοινοτικής συμβίωσης και σχέσης , τόσο που δεν γνωρίζουμε ούτε τον γείτονα στο διπλανό διαμέρισμα.
Οι Ρομά όμως δεν ζούν έτσι , κάθε σπίτι διαχέεται στο άλλο , τα νοικοκυριά αναμειγνύονται σε μια κοινοτική ζωή, χωρίς ιδιωτικότητα ή την επιθυμία γι’ αυτήν, με απροσδιόριστα τα όρια του μέσα και του έξω, του ιδιωτικού και δημοσίου. Οι δουλειές τους είναι αντικειμενικά κινητικές είναι κυρίως πλανόδιοι μικροπωλητές, εποχιακά εργαζόμενοι σε αγρούς, στη συλλογή ανακυκλώσιμων υλικών ούτε εκ περιτροπής, ούτε με τηλεργασία μπορούν να εργάζονται.
Το «μένουμε σπίτι» έγινε πλέον η ασπιρίνη για μια πανδημία που δεν αντιμετωπίζεται όμως με ασπιρίνες . Αν έχουμε βέβαια σπίτι . Αν όχι, πάλι εμείς έχουμε την ευθύνη.
Δεν θα σταθούμε στην απερίγραπτη δήλωση ενός κατοίκου της Νέας Σμύρνης, που δεν τόλμησε να δείξει το πρόσωπο του και στην ναζιστικής έμπνευσης πρόταση του. Στεκόμαστε όμως στην αισχρή αναπαραγωγή της δήλωσης σε ιστοσελίδα που τιτλοφορείται ως δημοσιογραφική.
Μα τι κάνει η πολιτεία, εκεί στη Νέα Σμύρνη ζουν και δικοί μας , λένε κάποιες άλλες φωνές
Οι δικοί μας λοιπόν και οι άλλοι . Ο απόλυτος διαχωρισμός. Και αυτοί οι Άλλοι όπως πάντα υπό διωγμό.
Αυτή , η βαθιά στο χρόνο, ρατσιστική προκατάληψη για έναν λαό που έζησε καταδιωκόμενος από τα χρόνια του μεσαίωνα , με αποκορύφωμα το ολοκαύτωμα του από τους ναζί , που συνεχίζει να αντιμετωπίζεται με πολιτικές αποκλεισμού ως τις μέρες μας, είναι που υποβόσκει σε αυτές τις φωνές .
Φωνές που σιγά- σιγά απλώνονται μιλώντας για τα πάντα, για το απείθαρχο της φυλής, για το πώς ζούνε, πως γλεντάνε στους γάμους, πόσο παραβατικοί είναι , με αποκορύφωμα τη δήλωση περί “έξυπνων που έμαθαν μια ζωή να είναι ενάντια στο νόμο” που έγινε από την ένωση αστυνομικών Λάρισας . Όταν λοιπόν μια πανδημία αντιμετωπίζεται με όρους ατομικής ευθύνης, οδηγεί στον στιγματισμό και ενεργοποιεί ρατσιστικά αντανακλαστικά, με θύματα κυρίως τις πιο περιθωριοποημένες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπου τους αποδίδεται η συλλογική ευθύνη.
Από την άλλη μένουν στο απυρόβλητο αυτοί που έχουν τη συλλογική πολιτική ευθύνη, οι «ιερές αγελάδες» των δελτίων των 6.00 και η κυβέρνηση που εκπροσωπούν. Αυτοί που από τη μια αφήνουν το δημόσιο σύστημα υγείας στον «αυτόματο» και στον πατριωτισμό του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού κι από την άλλη προβάλλουν σαν το απόλυτο γιατρικό την καταστολή και την περιστολή των ατομικών ελευθεριών.
Αυτοί που μιλάνε για πόλεμο με αόρατο εχθρό επιδιώκοντας να αποδεχθούμε ότι είμαστε αναλώσιμοι και εν δυνάμει θύματα. Αυτοί που επιλέγουν τη βιοπολιτική για να ασκήσουν την εξουσία τους δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ρατσιστικών συμπεριφορών και ανθρωποφαγίας.
Ας σκεφτούμε λοιπόν όλες και όλοι εμείς που μπορούμε ακόμα να σκεφτόμαστε, σε ποιους έχει ανατεθεί η προστασία μας.
