Η ώρα είναι 1:00 το μεσημέρι της Τετάρτης και η βροχή με πιάνει λίγο έξω από την Λάρισα πηγαίνοντας για τα χωριά της Καρδίτσας Καλογριανά και Μαγούλα. Άρχισαν να μου περνάν διάφορες σκέψεις για τους κατοίκους των χωριών που πήγαινα βλέποντας την βροχή. Το ευτύχημα είναι πως πριν φτάσω Καρδίτσα η βροχή σταμάτησε.
Ακολουθώντας τον δρόμο για Μουζάκι στο πρώτο χωριό που έκανα στάση ήταν τα Καλογριανά. Στην διαδρομή έβλεπα ότι άφησε πίσω της αυτή θεομηνία. Χωράφια πνιγμένα στο νερό, κατεστραμμένες περιουσίες.
Στα Καλογριανά το νερό είναι ακόμη μέσα στο χωριό και οι κάτοικοι προσπαθούν με ότι μέσο έχουν να βγάλουν τα νερά από τα σπίτια και τα υπόγεια. Σε κάποιους δρόμους του χωριού φτάνει και μέχρι το γόνα, μου λέει κάποιος κάτοικος που συνάντησα. Σε έναν δρόμο συνάντησα ένα φορτηγό του Ερυθρού Σταυρού που μοίραζε κουβέρτες και νερά στον κόσμο και ακολουθούσε την ίδια διαδρομή.
Περιπλανήθηκα μέσα στο χωριό, όπου μπορούσε να πάει το αυτοκίνητο, για να καταγράψω με την μηχανή μου κάποιες εικόνες και σκεφτόμουν πόσο καιρό θα πάρει για να φύγει όλο αυτό το νερό.
Έφυγα από τα Καλογριανά με ένα σφίξιμο στο στομάχι και πήρα τον δρόμο για την Μαγούλα.
Εκεί θα μπορούσα να πω πως ήταν κάπως καλύτερα από την άποψη ότι τα νερά είχαν υποχωρήσει. Εκεί έβλεπες παντού λάσπη και ο κόσμος να προσπαθεί να καθαρίσει τα σπίτια. Έξω στις αυλές γεμάτο από οικοσυσκευές, ρούχα, έπιπλα. Για ρεύμα στα σπίτια δεν το συζητώ. Στο στομάχι άλλο ένα σφίξιμο…
Απόγνωση και αγωνία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα όλων των κατοίκων.
Όλοι οι κάτοικοι που συναντούσα θέλαν να μου πουν τον πόνο τους, τα παράπονά τους για το κράτος και τους “αρμόδιους” και καθόμουν και τους άκουγα χωρίς να μπορώ να τους πω κάτι άλλο πέρα από κουράγιο.
Ρεπορτάζ – φωτογραφίες : Δημήτρης Καστανάρας 
