Γράφει η Ειρήνη Παπουτσή
Είναι από κείνες τις στιγμές που τα 30 και πλέον χρόνια της δημοσιογραφικής πορείας βαραίνουν ασήκωτα στην πλάτη, όχι μόνον γιατί ο χρόνος κάνει τη δουλειά του ενώ εσύ συνεχίζεις τη δική σου, όσο γιατί γεγονότα και-κυρίως-ανθρώπινες αντιδράσεις έρχονται να «παγώσουν» τα μέσα σου.
Εντελώς διαφορετικά και τα δύο γεγονότα που προκάλεσαν τούτο το σημείωμα, με τις συγκλονιστικές εικόνες από το χτύπημα του Εγκέλαδου στη Σάμο και τη Σμύρνη από τη μια και την ανθρωποκτονία στη Λάρισα από την άλλη να μην συνδέονται επ’ουδενί, αν δεν τα ένωνε μια αόρατη κλωστή: η ανθρωποφαγία.
Πληγώνουν οι εικόνες από τη Σάμο και τη γειτονική Τουρκία, που κηδεύουν τους νεκρούς τους γύρω από ερείπια, την ίδια ώρα που μένεις άφωνος από χιλιάδες διαδικτυακά σχόλια που εύχονται να μετατραπεί σε… οικόπεδο η Σμύρνη και να ισοπεδωθούν οι αλλόθρησκοι που διεκδικούν το Αιγαίο!
Και αν αυτό που μεταφέρουμε είναι από τα πλέον κομψά των όσων εμετικών αναρτήθηκαν ήρθε και συμπλήρωμα με την ανθρωποκτονία του νεαρού Σύριου στη Λάρισα, με χρήστες του διαδικτύου να διορθώνουν μέχρι και δημοσιογραφικούς τίτλους χλευάζοντας τον θάνατο του νεαρού… επενδυτή και σημειώνοντας πως η πόλη μετρά μείον έναν λαθρομετανάστη!
«Πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι;», θυμήθηκα την εκφρασμένη απογοήτευση μα και την αγωνία της μάνας μου χρόνια πριν, σαν διάβασε την είδηση για την εγκατάλειψη αδέσποτου που νωρίτερα είχε παρασυρθεί από ΙΧ κάπου στην πόλη.
Πέρασαν τα χρόνια, έφυγε η μανούλα μου, μα εκείνο το «πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι» με τριβελίζει ξανά και ξανά, «καρφί» στη σκέψη και την καρδιά.
Και είναι που έρχεται όλο και συχνότερα, χέρι-χέρι με τον φόβο για μια κοινωνία που τείνει να χωριστεί σε ανθρωποφάγους από τη μια και-δυστυχώς-λωτοφάγους από την άλλη.
Πόσο ένοχες άραγε οι σιωπές απέναντι στην ανθρωποφαγία και τον μισανθρωπισμό που μας λερώνει και πόση ακόμη ανοχή για τους σύγχρονους κανίβαλους που χορεύουν γύρω μας σε ένα ατέλειωτο πάρτι συναισθηματικής ανυπαρξίας και απύθμενης χυδαιότητας;
